Η υπόθεση των Τεμπών συνεχίζει να αποδεικνύεται το επικοινωνιακό Βατερλό της κυβέρνησης. Το μέγα δυστύχημα, είναι ένας διαρκώς μεταβαλλόμενος πλην σταθερά αποτελεσματικός πολιορκητικός κλοιός εναντίον του –κατά τα λοιπά– αλώβητου Μητσοτάκη.

Για κάποιον ακατανόητο λόγο, μια αντιπολίτευση που επί έξι ολόκληρα χρόνια αποδείχτηκε (και συνεχίζει να αποδεικνύεται) παντελώς ανίκανη να πλήξει ουσιαστικά τον Πρωθυπουργό, δείχνει μια τρομερή ευρηματικότητα και ευελιξία μόλις καταπιάνεται με τα Τέμπη.

Αντιστοίχως, μια κυβέρνηση που επί μιάμιση τετραετία απέδειξε ότι είναι αριστοτέχνης στην αντιμετώπιση κάθε λογής κρίσεων, λαθών, σκανδάλων και παραλείψεων, μόλις της προκύπτουν «Τέμπη» παθαίνει κλακάζ. Γίνεται στήλη άλατος.

Η ιστορία της εκταφής το απέδειξε και πάλι. Αφού άφησαν οι μέρες να κυλήσουν δίχως πυξίδα για το τι να κάνουν, αφού άφησαν κάθε λογικό επιχείρημα να παρασυρθεί από την συναισθηματική θύελλα που ξεσηκώθηκε, τελικά έπραξαν αυτό που θα έπρεπε να κάνουν από την πρώτη μέρα. Δίνουν άδεια.

Είναι αργά πια. Το «αίτημα» αναβαθμίστηκε. Η απεργία πείνας θα συνεχιστεί, υπό τις θριαμβικές κραυγές του αντιπολιτευόμενου όχλου και των πολιτικών καθοδηγητών του, που σήμερα θέλουν αναβολή της δίκης και αύριο θα καταδικάζουν την καθυστέρηση που οι ίδιοι πέτυχαν.

Ετσι που πήγε το πράγμα, ενδεχομένως να δούμε και άλλους απεργούς να προσέρχονται στην πλατεία. Το κοινής αποδοχής αρχικό «θέλω να βεβαιωθώ ότι είναι το παιδί μου» έγινε τώρα «δεν μου φτάνει αυτό, θέλω τοξικολογικές».

Οπερ, τα ανύπαρκτα ξυλόλια και τα φαντασιακά εμπλουτισμένα πλουτώνια που με κόπους και βάσανα καταρρίφθηκαν ύστερα από μάχες μηνών, επανήλθαν κραταιά από την πίσω πόρτα.

Τώρα τα ξαναψάχνουμε από την αρχή στα κομμάτια των άτυχων παιδιών, με την κατηγορία της κυβερνητικής συγκάλυψης να έχει βρει πάλι ακροατήριο. Το οποίο ακροατήριο πάντα υπήρχε, αλλά είχε λουφάξει ώσπου να βρει καινούριο τρόπο έκφρασης. Του τον πρόσφερε η κυβερνητική ασυναρτησία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News