Ας πούμε ότι τα πράγματα ήταν ανάποδα. Ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέβαινε στο βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, ενώ στο μυαλό του είχε το επικείμενο ραντεβού με τον πρόεδρο των ΗΠΑ στον Λευκό Οίκο και αφού προηγουμένως είχε καταφέρει να ξεκλέψει μια ώρα μέσα από ένα πυκνό πρόγραμμα γεμάτο προσκλήσεις στα σημαντικότερα τραπέζια για τα φλέγοντα γεωπολιτικά της περιοχής μας – και από αυτό το βήμα ανέπτυσσε στην οικουμένη, με τη γνωστή του ρητορική δεινότητα, όλες τις πάγιες θέσεις της χώρας, θέτοντας γείτονες προ τετελεσμένων.

Την ίδια ώρα ο Ταγίπ Ερντογάν περίμενε μια συνάντηση μαζί του, αλλά, είπαμε, το πρόγραμμα ήταν γεμάτο, δεν γινόταν να υπάρξει συνάντηση τη μέρα και ώρα που είχε προγραμματιστεί –και κατά την επίσημη γραμμή ενημέρωσης της Άγκυρας, οι δύο αντιπροσωπείες θα προσπαθούσαν να κλείσουν ένα νέο ραντεβού, ακόμα πιο κοντά στο ταξίδι του Πρωθυπουργού στην Ουάσινγκτον και αν μπορούσε και αν υπήρχε πια διάθεση μετά την ομιλία στον ΟΗΕ.

Ας πούμε ότι συνέβαιναν όλα αυτά. Τι θα λέγαμε για τον Ταγίπ Ερντογάν; Οτι έγινε Τούρκος. Χαζό. Οτι είχε μια κακή μέρα στη Νέα Υόρκη. Λίγο. Οτι ήταν μια διπλωματική εμπειρία που μάλλον θα ήθελε να ξεχάσει. Ίσως. Θα γίνονταν προβολές για το αναβαθμισμένο διεθνές status της μίας χώρας και την πολυσυζητημένη απομόνωση της άλλης.

Δυστυχώς, δεν συνέβησαν έτσι τα πράγματα την 23η Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη.

Ήταν, βλέπετε, ο Ερντογάν που ανέπτυξε περήφανος τις τουρκικές επιδιώξεις σε παγκόσμια μετάδοση. Είπε από τα μικρόφωνα του ΟΗΕ ότι η διεθνής κοινότητα πρέπει επιτέλους να αναγνωρίσει την «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», ότι οι Τουρκοκύπριοι είναι «νόμιμοι ιδιοκτήτες του νησιού» και ξεκαθάρισε ότι η Άγκυρα έχει «δικαιώματα» δυτικά της νήσου, εκεί δηλαδή όπου η Ελλάδα δηλώνει πως θέλει να ποντίσει καλώδιο και έχει δρομολογημένα σχέδια για εκμετάλλευση των θαλάσσιων οικοπέδων. Ήταν εκείνος που είπε ότι «θέλουμε να δούμε το Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο ως βάση ανάπτυξης και ειρήνης». Με ό,τι και αν σημαίνει αυτό…

Ήταν ο Ερντογάν που ανέβαλε αιφνιδιαστικά το προγραμματισμένο ραντεβού με τον κ. Μητσοτάκη, γιατί στο ήδη πυκνό πρόγραμμά του προστέθηκε μια άκρως σημαντική συνεδρίαση, υπό τον πρόεδρο των ΗΠΑ, για το Μεσανατολικό και την κατάσταση στη Γάζα. Μετά η ελληνική πλευρά έψαχνε πώς αυτό δεν θα φανεί ως διπλωματικό «ανφέρ» που έμεινε αναπάντητο, πώς, αν και θεωρητικά καλά διαβασμένη, δεν το είχε μάθει νωρίτερα –ενώ η είδηση για επικείμενη συνεδρίαση μουσουλμανικών κρατών για το Παλαιστινιακό είχε ήδη κυκλοφορήσει– και πώς θα το παρουσιάσει στο εσωτερικό την ώρα που, αναμενόμενα, η αντιπολίτευση ζητούσε εξηγήσεις. Παράλληλα η ελληνική αντιπροσωπεία στη Νέα Υόρκη εμφανιζόταν να προσπαθεί εναγωνίως να βρει ένα παράθυρο στο βαρύ πρόγραμμα του τούρκου προέδρου (άραγε, τι νόημα έχει μια συνάντηση μετά από αυτό το μανιφέστο του Ερντογάν από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών;). Ήταν, εξάλλου ο Ερντογάν που, γεμάτος αυτοπεποίθηση στην τρέχουσα γεωπολιτική συναστρία, ήξερε ότι σε λίγες ώρες θα γινόταν δεκτός στον Λευκό Οίκο από τον Ντόναλντ Τραμπ και ήδη έδινε ένα σόου στο Μανχάταν.

Ο κ. Μητσοτάκης είχε βέβαια και αυτός το πυκνό πρόγραμμά του: συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Κύπρου, Νίκο Χριστοδουλίδη. Και με τον πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίγιεφ. Και με τον πρόεδρο της Σιέρα Λεόνε. Και με τον πρόεδρο της Υεμένης. Επίσης είδε και τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Χρήσιμες συναντήσεις. Αλλά μάλλον ήταν μια κακή μέρα στη Νέα Υόρκη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News