Η απλή παρατήρηση και μόνο αρκεί κάποιες φορές για να γίνουν κατανοητά τα όσα συμβαίνουν ή και όσα μπορεί να δρομολογούνται.

Αυτό ισχύει εν προκειμένω σε μεγάλο βαθμό για την εικόνα που μεταδόθηκε από τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Χάγη (24-25/6) ως προς τους συσχετισμούς και τις εξελίξεις στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ ή ακόμη και τις προτεραιότητες του Ντόναλντ Τραμπ, που κατά τα λοιπά μοιάζουν μάλλον συγκεχυμένες.

Η σύνοδος κορυφής της Συμμαχίας ήταν τουλάχιστον ασυνήθιστη. Κυριάρχησε σε αυτήν η παρουσία του αμερικανού Προέδρου και τα όσα κατόρθωσε, όπως τα κατόρθωσε, υποχρεώνοντας τα μέλη της Συμμαχίας να αυξήσουν σημαντικά, έστω και σταδιακά, τις αμυντικές τους δαπάνες την προσεχή 12ετία.

Πέραν αυτών και των όσων αλλαγών θα επέλθουν στη Συμμαχία, έχει μία ιδιαίτερη αξία και σημασία η εξέλιξη στο τρίγωνο Ουάσιγκτον – Αθήνας – Αγκυρας. Η απλή παρατήρηση: Ο Τραμπ συναντήθηκε κατ’ ιδίαν με τον Ερντογάν και συνομίλησαν επί περίπου μία ώρα, δεν συναντήθηκε με τον Μητσοτάκη, ο οποίος πάντως είχε μία δεκάλεπτη συνάντηση με τον τούρκο Πρόεδρο. Προφανώς, σε δέκα λεπτά δεν λέει κανείς τίποτε ουσιαστικό και σοβαρό. Συναντιέσαι για να έχεις να λες ότι συναντήθηκες και αυτό γίνεται για κάποιον λόγο.

Κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί όμως το στάδιο στο οποίο βρίσκονται σήμερα οι ελληνοτουρκικές επαφές. Μάλλον δεν θα μπορούσε να το έχει περιγράψει καλύτερα ο Μητσοτάκης, αφού στις δηλώσεις του επισήμανε ουσιαστικά ότι όταν ο κόσμος καίγεται, τα Ελληνοτουρκικά είναι τουλάχιστον δευτερεύοντα.

Τι σημαίνουν αυτά και πώς μας επηρεάζουν;

Με βάση τις επισημάνσεις του Πρωθυπουργού και τα όσα επιβεβαιώνονται από διπλωματικές πηγές, η συνεδρίαση του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας – Τουρκίας και η συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στην Αγκυρα, μετατίθενται στο αόριστο μέλλον. Προ εβδομάδων τοποθετούνταν εντός του Ιουλίου, είναι όμως φανερό ότι δεν διαμορφώνονται αυτήν την περίοδο συνθήκες που να ευνοούν ή να προσδίδουν νόημα σε μία συζήτηση μεταξύ Αθήνας και Αγκυρας.

Υπό αυτήν την έννοια, το μήνυμα είναι σαφές. Καλύτερα να γίνει μία άνευ ουσίας δεκάλεπτη συνάντηση όπως αυτή της Χάγης, ώστε να φανεί ότι ο δίαυλος είναι υπαρκτός, όμως η ατζέντα μπορεί να παραμείνει κλειστή.

Αυτά φυσικά δεν σημαίνουν ότι πρέπει να υποτιμώνται ορισμένα κρίσιμα στοιχεία, τα οποία είτε άμεσα, είτε εξ αντανακλάσεως επηρεάζουν και την Ελλάδα.

Η κινητικότητα του Ερντογάν είναι αξιοσημείωτη, καθώς επιδιώκει με προφανή τρόπο έναν νέο ρόλο μέσα στη ΝΑΤΟΪκή ρευστότητα, διεκδικεί μερίδιο των συμφωνιών για την ευρωπαϊκή άμυνα και τους εξοπλισμούς, έχει επιρροή σε μία νευραλγική ζώνη στη Συρία, η σχέση του με το Ισραήλ είναι στην κόψη του ξυραφιού, οι εξελίξεις στο Ιράν τον αφορούν και τον επηρεάζουν άμεσα, αφού από εκεί διαθέτει πρόσβαση οικονομική και στρατηγική στην Κεντρική Ασία, ενώ η νέα αναστάτωση στη Λιβύη και οι εκεί εξελίξεις κρύβουν ενδεχόμενες σοβαρές  περιπλοκές λόγω του τουρκολιβυκού μνημονίου.

Ολα αυτά αξιολογούνται στην Αθήνα και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε ορισμένες πηγές να εφιστούν την προσοχή ακόμη και στο ενδεχόμενο να υπάρξουν και εσωτερικές πολιτικές επιπτώσεις. Αν αυτό θα επιβεβαιωθεί θα φανεί στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον.

Υπό αυτό το πρίσμα, το «πάγωμα» της κινητικότητας των προηγούμενων μηνών στο πεδίο των Ελληνοτουρκικών μπορεί να εξηγηθεί σχετικά εύκολα. Μία ανάγνωση για αυτήν τη δικαιολογημένη επιφυλακτικότητα καταλήγει στο ότι το γεωπολιτικό παιχνίδι έχει γίνει πολύ πιο σύνθετο και πολυπαραγοντικό από  ό,τι θα μπορούσε κανείς να προβλέψει. Εξ ου και η επισήμανση του Πρωθυπουργού ότι «κάνουμε λάθος σε αυτές τις σημαντικές συνόδους να ασχολούμαστε με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις».

Δεν θα μπορούσε να γίνει σαφέστερο: Δεν είναι καιρός για λάθη, ούτε και για κινήσεις και πρωτοβουλίες που δεν θα είναι μελετημένες και σχεδιασμένες σε κάθε πιθανή και απίθανη λεπτομέρειά τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News