Υπάρχουν στιγμές που ένας άνθρωπος της δημόσιας ζωής λέει κάτι απλό, σχεδόν ταπεινό, και ξαφνικά φωτίζει μια ολόκληρη συλλογική αλήθεια. Ο Αλέξης Παπαχελάς, στο κείμενό του για την περιπέτειά του με τον καρκίνο, έγραψε πολλά που προκαλούν συγκίνηση, αναστοχασμό, ακόμη και ενόχληση απέναντι στα ταμπού μας.

Ομως ο επίλογος –εκείνη η μικρή, τρυφερή απόπειρα να πει ότι θα συνεχίσει να πηγαίνει για τσίπουρα με φίλους– ήταν το σημείο όπου εγώ ένιωσα έναν κόμπο στον λαιμό. Γιατί; Επειδή μέσα σε μία τόσο απλή εικόνα, χώρεσε όλη η δύναμη του ανθρώπου να μην αφήσει την αρρώστια να του κλέψει όσα πραγματικά αξίζουν.

Το τσίπουρο δεν είναι το θέμα. Δεν είναι το ποτό, ούτε η παρέα γύρω από ένα τραπέζι. Είναι η ζωή που συνεχίζεται. Οχι με ηρωικά συνθήματα, αλλά με μια βαθιά, γήινη επιμονή. Είναι η άρνηση να γίνει κανείς «ασθενής» πριν της ώρας του, η απόφαση να σταθεί απέναντι στον φόβο με μια μικρή, αλλά αμετακίνητη χαρά. Τη συντροφικότητα.

Και αυτό το μήνυμα, ειδικά από έναν άνθρωπο που έχει ζήσει εντάσεις, διαδρομές εξουσίας, δημόσιο θαυμασμό, αποδοχή αλλά και επικρίσεις, αποκτά διπλό βάρος. Μας θυμίζει ότι στο τέλος της ημέρας όλοι μετριόμαστε με τα ίδια μέτρα. Την αγάπη, την ελπίδα, την ανάγκη να μη χάσουμε τις μικρές αλλά ουσιωδέστερες αποδείξεις ότι ζούμε.

Το κείμενό του λειτούργησε σχεδόν καθαρτικά για πολλούς άνδρες που κατατρύχονται από τις ίδιες (με αυτόν) κρυφές φοβίες να μιλήσουν, να εξεταστούν, να παραδεχθούν αυτό που τους σκιάζει. Μα η τελευταία φράση, εκείνη η υπόσχεση προς τη ζωή, ήταν σαν να άνοιξε ένα μικρό παράθυρο αισιοδοξίας. Δεν χρειάζονται μεγαλοστομίες ή φανφάρες. Αρκεί να κρατήσεις ένα ραντεβού με τους ανθρώπους σου, ένα τσίπουρο, μια κουβέντα, μια ανάσα κανονικότητας.

Κι ίσως γι’ αυτό συγκίνησε τόσο. Γιατί, μέσα στον θόρυβο μιας κοινωνίας που τρέχει ασταμάτητα, κάποιος είπε κάτι απλό και αληθινό. Πως η ζωή αξίζει ακόμη και στις πιο δύσκολες σελίδες της. Και πως, όσο μπορείς να σηκώνεις το ποτήρι σου με τους φίλους σου, τίποτα δεν έχει χαθεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News