Μια θλιβερή σιωπή έπεσε πάνω από το βασιλικό παλάτι των Βερσαλλιών τον Αύγουστο του 1715, όταν οι γιατροί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Λουδοβίκος ΙΔ’ είχε προσβληθεί από γάγγραινα.

Αρχικά, είχαν σκεφτεί ότι η ισχιαλγία ή μια ηπιότερη λοίμωξη προκαλούσε τον πόνο στο αριστερό πόδι του Βασιλιά Ηλιου (όπως ήταν γνωστός ο Λουδοβίκος ΙΔ’), καθώς πλησίαζε τα 77α γενέθλιά του.

Η ασθένεια που προκαλούσε σήψη των ιστών, ήταν θανατηφόρα και, «χωρίς να παραπονιέται, ο βασιλιάς παρακολουθούσε με σθένος αυτό το θέαμα της δικής του καταστροφής», έγραψε ο Δούκας του Σεν Σιμόν, ο βασικός χρονογράφος της αυλής.

Τρεις αιώνες αργότερα, οι επιστήμονες μελέτησαν ένα κομμάτι της μουμιοποιημένης καρδιάς του μακροβιότερου μονάρχη της Ευρώπης και κατέληξαν σε ένα νέο συμπέρασμα, που ανατρέπει όσα έχουν γραφτεί στα βιβλία της Ιστορίας.

Ο θάνατος του Λουδοβίκου, έπειτα από δύο εβδομάδες αγωνίας, δεν προκλήθηκε από τη βακτηριακή γάγγραινα, αλλά ξεκίνησε από μια χρόνια δερματική μυκητίαση που ονομάζεται χρωμοβλαστομυκητίαση, η οποία στην εποχή του ήταν άγνωστη.

Οπως ανέφεραν οι Times, μια ομάδα με επικεφαλής τον παθολόγο Φιλίπ Σαρλιέ, που εφαρμόζει σύγχρονες μεθόδους ιατροδικαστικής σε ιστορικά πρόσωπα, έλαβε την έγκριση για τη μελέτη της καρδιάς από τον Ζαν ντ’ Ορλεάν και τον Λουί-Αλφόνς ντε Μπουρμπόν, τους δύο απογόνους του Λουδοβίκου ΙΔ’ που ηγούνται των αντίπαλων κλάδων στην πρώην βασιλική οικογένεια της Γαλλίας.

Η ανάλυση, με τη χρήση προηγμένης τεχνολογίας, ενός τμήματος της μουμιοποιημένης καρδιάς, που φυλάσσεται μαζί με άλλα βασιλικά κειμήλια στη Βασιλική του Σεντ Ντενί, εντόπισε μυκητιακό υλικό και όχι βακτηριακούς παράγοντες γάγγραινας.

«Αναλύοντας τα υπολείμματα αίματος που βρίσκονταν ακόμα γύρω από την καρδιά, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ήταν βακτήριο, αλλά μύκητας», είπε ο Σαρλιέ.

Αυτό μπορεί να οδήγησε σε σηψαιμία, δηλαδή επέκταση της λοίμωξης στο αίμα, που προκάλεσε τον θάνατο του βασιλιά, είπε. Η μυκητιασική δερματική νόσος, άγνωστη στον 18ο αιώνα, είναι θεραπεύσιμη, αν και με δυσκολία.

Ο Ντε Μπουρμπόν, ο οποίος φέρει τον τιμητικό τίτλο του Δούκα του Ανζού, είπε ότι είναι διαφωτιστικές οι νέες λεπτομέρειες για τον πρόγονό του, τον απόλυτο μονάρχη που θέσπισε το κεντρικό κράτος και άφησε το στίγμα του στην Ευρώπη και στον 17ο αιώνα.

«Η ακριβής ιατρική αιτία του θανάτου του είναι ένα επιπλέον στοιχείο για να κατανοήσουμε τις τελευταίες στιγμές του ηγεμόνα, για να μπορέσουμε να φανταστούμε αν υπέφερε ή αν πέθανε ήρεμος», δήλωσε ο Ντε Μπουρμπόν στην εφημερίδα Le Parisien.

Οι περιγραφές της εποχής αναφέρουν την αντοχή του βασιλιά απέναντι στον πόνο του. Ο Μαρκήσιος ντε Ντανζό, ένας άλλος χρονογράφος της αυλής, έγραψε: «Η μεγαλειότητά του ακούει ατάραχη. Μιλάει για τον θάνατο ως ένα ταξίδι που περιμένει να κάνει».

Η Μαντάμ ντε Μεντενόν, ερωμένη, σύμβουλος και μυστική σύζυγος του βασιλιά, τον βρήκε εξασθενημένο, αλλά να «διατηρεί εκείνη την ήρεμη μεγαλοπρέπεια που δεν τον εγκατέλειψε ποτέ».

Ο Σαρλιέ, πρωτοπόρος στον τομέα της παλαιοπαθολογίας, που συνδυάζει την απεικόνιση, τη μικροβιολογία και άλλες τεχνικές, με την αρχαιολογία, σε ιστορικές «αδιευκρίνιστες υποθέσεις», έχει ειδικευτεί στη γαλλική βασιλεία, σύμφωνα με τους Times.

Το 2010, ο ίδιος και η ομάδα του αναγνώρισαν ένα μουμιοποιημένο κεφάλι σε μια ιδιωτική συλλογή ως αυτό του βασιλιά Ερρίκου Δ’ του 16ου αιώνα. Τα ευρήματά τους αμφισβητήθηκαν από άλλους ειδικούς.

Το έργο του στοχεύει στην προώθηση της Ιατροδικαστικής, όπως δήλωσε ο Σαρλιέ, ο οποίος εργάζεται στο Πανεπιστήμιο των Βερσαλλιών, Saint Quentin.

«Δοκιμάζουμε μεθόδους με την αρχαιολογία, τις οποίες στη συνέχεια χρησιμοποιούμε στην ιατροδικαστική σε πτώματα που δεν είναι καλά διατηρημένα. Είναι σαν ο Λουδοβίκος ΙΔ’ να ήταν το πειραματόζωό μας για τη βελτίωση των τεχνικών ταυτοποίησης», ανέφερε ο επιστήμονας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News