Λίγοι θυμούνται σήμερα ότι το 2020, την ώρα που η Ελλάδα απέκρουε την υβριδική επίθεση του Ερντογάν στον Εβρο υπήρξαν οργανώσεις και θεσμοί, όπως η Διεθνής Αμνηστία και η Επιστημονική Υπηρεσία της γερμανικής Βουλής που κατήγγειλαν τότε την Ελλάδα για παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Η επίσημη όμως Ευρώπη στήριξε τη χώρα μας όπως κάνει και τώρα, δεχόμενη έκτακτα μέτρα όπως η αναστολή αιτήσεων ασύλου για τους απελπισμένους ανθρώπους που στέλνει από τη Λιβύη ο στρατάρχης Χαφτάρ.

Στην Ελλάδα, η ίδια κοινή γνώμη που εξέφραζε την ευαισθησία της για το δράμα των μεταναστών ήταν αυτή που δήλωνε συντριπτικά στις δημοσκοπήσεις ότι επιθυμούσε αυστηροποίηση της πολιτικής (ανάμεσά τους και η μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2019-2023). Σε μια από τις φετινές έρευνες, αυτή της Marc για τον ΑΝΤ1 (Απρίλιος 2025), το 73,4% δήλωσε ότι θέλει πιο αυστηρή στάση της Ελλάδας στο μεταναστευτικό, το 13,4% να παραμείνει αυτή που είναι σήμερα, ενώ μόλις το 7,7% να είναι λιγότερο αυστηρή.

Δημοσκόπηση της Marc για τον ANT1 τον Απρίλιο του 2025:

Ακόμη και σήμερα, οι ίδιοι άνθρωποι που ανατρίχιασαν με την απαράδεκτη ρητορική Πλεύρη για τα γεύματα των μεταναστών, μοιάζει να θεωρούν ότι ο Μητσοτάκης, που δεν χρησιμοποιεί τέτοια γλώσσα, δεν είχε και πολλές επιλογές απέναντι στην εργαλειοποίηση του θέματος από τον Χαφτάρ.

Το Μεταναστευτικό, που είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα στο οποίο αντικειμενικά έχει σημειωθεί πρόοδος (όπως η μείωση των ροών και το κλείσιμο της Μόριας), δεν είναι το μόνο ζήτημα, μικρό ή μεγάλο, όπου παρατηρείται το ίδιο φαινόμενο: οι δύσκολες αποφάσεις του Πρωθυπουργού προκαλούν αντιδράσεις, θέλουμε όμως να κάνει και τη δουλειά, να ακολουθήσει την κοινή λογική. Για να μπορούμε στη συνέχεια να φωνάζουμε πατώντας όμως σε σταθερό έδαφος.

Αυτό το μοτίβο (pattern, που συνδέεται ετυμολογικά με το patron) έχει επαναληφθεί πολλές φορές για μικρά ή μεγάλα θέματα από το 2019 μέχρι σήμερα στα έξι χρόνια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Από το lockdown του 2020 που άφησε στα κρύα του λουτρού τους καρναβαλιστές της Πάτρας μέχρι τον υποχρεωτικό εμβολιασμό για την Covid-19 για τους άνω των 60. Και πιο πρόσφατα, μετά τις εκλογές του 2023, με τις αποφάσεις Μητσοτάκη-Χατζηδάκη για τη φορολόγηση των ελευθέρων επαγγελματιών (κάποιοι δεν είχαν πληρώσει ποτέ στη ζωή τους φόρο και τα πήραν στο κρανίο) ή τη σύνδεση των POS με τις ταμειακές μηχανές. Βλέπουμε δηλαδή αντιδράσεις, βλέπουμε ακόμη και θεωρίες συνωμοσίας στα social media, αλλά και μια τάση αποδοχής της κοινής λογικής.

Το είδαμε ακόμη και σε πράγματα που θεωρούμε «μικρά», όπως στη ξαφνική εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου το 2019 χωρίς να ανοίξει μύτη (παρά τη δυσφορία των θεριακλήδων που έβριζαν πάνω από την ξεκοκαλισμένη μπριζόλα) αλλά και στην απουσία γενικευμένων αντιδράσεων στην πρόσφατη ανακοίνωση του Μητσοτάκη ότι τον προσεχή Σεπτέμβριο θα διαγραφούν χιλιάδες «αιώνιοι» φοιτητές από τα πανεπιστήμια.

Ενώ, επιστρέφοντας στα μεγάλα, η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος για τα πανεπιστήμια, η οποία κάποτε θα έφερνε τον κόσμο ανάποδα σήμερα θεωρείται λίγο-πολύ αναμενόμενη μετά τον νόμο Πιερρακάκη που επιτρέπει τα μη κρατικά πανεπιστήμια και κρίθηκε τον Ιούνιο συνταγματικός από το ΣτΕ. Η αλλαγή έγινε αποδεκτή, παρά τα διαδικτυακά αναθέματα που είδαμε όταν ανακοινώθηκε αυτή η πρωτοβουλία της κυβέρνησης το 2024.

Κλείνοντας, όταν ο Πρωθυπουργός ενόχλησε τον Μάιο την «ιερή αγελάδα» του ελληνικού πολιτικού και συνδικαλιστικού συστήματος λέγοντας ότι «η ΝΔ θα εισηγηθεί την αναθεώρηση του άρθρου 103 του Συντάγματος για τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων», φυσικά και υπήρξαν αντιδράσεις. Η ΑΔΕΔΥ προειδοποίησε μάλιστα ότι η κατάργηση της μονιμότητας αποτελεί «αιτία πολέμου»…

Ομως, παρά τις φωνές δεν εκδηλώθηκε επανάσταση, ενώ άλλοτε θα περίμενε κανείς ότι η ΑΔΕΔΥ μαζί με κόμματα, νεολαίες και οργανώσεις θα έκλειναν την Αθήνα επί μέρες. Βεβαίως, αυτό το τελευταίο με τη μονιμότητα είναι άλλο να το λες κι άλλο να το κάνεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News