Υπάρχει μια σημειολογική και κάπως ανάποδη προσέγγιση στον κεντροαριστερό χαλασμό για την εκδήλωση «Μένουμε Ευρώπη;» (με  ερωτηματικό). Προκύπτει αν δει κανείς από τη μία τα πρόσωπα που προσκαλούν και συμμετέχουν και από την άλλη τον πιο σημαντικό καλεσμένο —ο οποίος προκάλεσε τρικυμία τη Δευτέρα στην έλλογη πτέρυγα του Facebook, επειδή αποδέχτηκε την πρόσκλησή τους. Δηλαδή, τον Βαγγέλη Βενιζέλο.

Ο καλεσμένος εκπροσωπεί το «Μένουμε Ευρώπη», σκέτο. Πολλοί από τους υπόλοιπους, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και περιμένουν από εκείνον θέσεις και ανταμοιβές (σε αντίθεση με τον κ. Βενιζέλο), εκπροσωπούν το «ερωτηματικό». Διότι ο μόνος που λίγο έλειψε να μας βγάλει από την Ευρώπη τα τελευταία 40 χρόνια ήταν ο Αλέξης Τσίπρας μαζί με εκείνον τον μεξικανικό στρατό των Βαρουφάκη, Καμμένου, Παππά, Φλαμπουράρη.

Ο έτερος καλεσμένος, ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος, αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση από τον κ. Βενιζέλο. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν προκάλεσε καμία απορία, κανέναν διχασμό και κανέναν εμφύλιο μεταξύ κεντροαριστερών η παρουσία του στην εκδήλωση. Ο λόγος, προφανής. Σε συνέντευξή του το 2019, μερικές εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές που οδήγησαν στην πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Αλιβιζάτος είχε τονίσει μεταξύ άλλων ότι (ο Τσίπρας) «πιάνει πουλιά στον αέρα».

Οι διοργανωτές χρησιμοποίησαν με έξυπνο τρόπο το σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη» και την πρόσκληση στον κ. Βενιζέλο για να πουν κάτι απλό που μπορεί να βοηθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Για να μην μπλεκόμαστε σε λεπτομέρειες, το μήνυμά τους είναι το εξής: η υπόθεση των υποκλοπών σημαίνει ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι… Ορμπαν! Αρα, με έναν μαγικό τρόπο, το αίτημα να μείνουμε στην Ευρώπη έγινε σήμερα πιο επίκαιρο από το 2015, που κατά το συριζαϊκό αφήγημα δεν υπήρξε και κανένα πρόβλημα, απλώς διαπραγματευτήκαμε υπερήφανα. Ενώ το σημερινό πρόβλημα, που δήθεν απειλεί την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, λύνεται και πάλι πανεύκολα· με την επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία (που βέβαια «τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς», αλλά, με έναν άλλον μαγικό τρόπο, τον Παύλο Πολάκη και τις απειλές του τις ξεχνάμε προς το παρόν).

Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να πιάσεις το «υπονοούμενο». Οσοι αντέδρασαν, και είναι πολλοί, στην απόφαση του κ. Βενιζέλου να νομιμοποιήσει με την παρουσία του μια εκδήλωση όπου θα υπερεκπροσωπείται (για να το πούμε ευγενικά) ο ΣΥΡΙΖΑ, το έκαναν γιατί το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη» κάτι σημαίνει για τη ζωή τους.

Γιατί είχαν λάβει δημόσια μια θέση που είχε κόστος. Και πλήρωσαν τίμημα. Από τον οχετό του διαδικτύου, έως τους τσακωμούς ανάμεσα σε φίλους και συγγενείς που προκάλεσε ο κ. Τσίπρας με εκείνο το δημοψήφισμα που έστησε για να βγάλει από πάνω του την ευθύνη.

Κατανοητές, λοιπόν, και οι αντιδράσεις. Αλλά όσο και αν απασχολεί (αν απασχολεί) κάποιους η ανακίνηση της συζήτησης για το 2015, χάρη στον πιασάρικο τίτλο της εκδήλωσης, η ουσία έχει κριθεί. Το «Μένουμε Ευρώπη», χάνοντας, νίκησε. Η επικράτηση των λοιδορούμενων, με τον Βενιζέλο να έχει και συμβολική αλλά και πολύ ουσιαστική θέση στην πινακοθήκη των προσώπων που έδωσαν τη μάχη, είναι ένα λαμπρό κεφάλαιο της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Αυτό που δεν έχει κριθεί είναι η επόμενη μέρα αυτού του κεφαλαίου που θα αποφασιστεί στις επόμενες εθνικές εκλογές. Μένουμε Ελλάδα, λοιπόν, αγωνιώντας για το πώς θα βαδίσει αυτή η χώρα. Οπου πάντα δεν θέλει και πολύ να ακουστεί ξανά το ταμπούρλο του αρκουδιάρη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News