Την καταγγελία έκανε ο δημοσιογράφος Παντελής Καψής με ανάρτησή του στο Facebook: «Τρέχω το πρωί στον Λυκαβηττό όταν ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ένας σκύλος έρχεται τρέχοντας από πίσω κατά πάνω μου. (…) Πηγαίνω πιο σιγά και πέφτει με όλη την φόρα πάνω μου. (…) Το αφεντικό του, περίπου 50 μέτρα πίσω, δεν έχει κάνει καμιά προσπάθεια να τον σταματήσει, γυρνάω και δείχνω την ενόχλησή μου με μια κίνηση απελπισίας απλώνοντας τα χέρια μου. Ο σκύλος ωστόσο είναι φιλικός και μετανιώνω, πόσο μάλλον που βλέπω ότι ιδιοκτήτης είναι ο Βαρουφάκης και άλλο τα πολιτικά άλλο οι ανθρώπινες σχέσεις. Ετσι όταν διασταυρωνόμαστε ξανά μισοχαμογελώντας λέω ότι απλώς με τρόμαξε για να πάρω την απίστευτη απάντηση ότι δεν πρέπει να είμαι εγωϊστής, τον λόφο τον μοιραζόμαστε! Τα παίρνω του λέω ότι αν δεν μπορεί να ελέγξει τον σκύλο του να τον έχει με λουρί και παίρνω την επίσης απίστευτη απάντηση ότι πώς αλλιώς θα μάθει; Το βρίσκει μάλιστα έξυπνο και προσθέτει ότι αυτό που λέω είναι αντιφατικό! Προφανώς εκτός από την αγένεια δεν έχει και ιδέα από σκύλους. Θα μου πείτε όταν δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του, ο σκύλος είναι πταίσμα… ΥΓ. Τρέχω χρόνια σε μονοπάτια, είχα πολύ χειρότερες συναντήσεις με σκύλους, πρώτη φορά αντί για μια ένδειξη κατανόησης αν όχι συγγνώμης ζητάνε και τα ρέστα».

Ακολούθησε, πάντα μέσω Facebook, η απάντηση του Γιάνη Βαρουφάκη: «Αγαπητέ κ. Καψή, δεδομένου ότι έχετε τελέσει δημοσιογράφος ίσως θα εκτιμήσετε την προσθήκη στο σχόλιό σας μιας σημαντικής “λεπτομέρειας” που παραλείψατε: Όταν οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν, μετά το “περιστατικό” που ο Μόγλης (αυτό είναι το όνομα του κουταβιού μας) σας ακούμπησε από πίσω την ώρα που τρέχατε (φοβίζοντάς σας – κάτι που δεν αμφισβητώ), σας είπα αυτολεξί: “Σας ζητώ απολύτως συγγνώμη”. Και τότε, όταν παρά το γεγονός ότι είχατε κι εσείς διαπιστώσει πως ο Μόγλης είναι αξιαγάπητος, επιμείνατε ότι έπρεπε να είναι δεμένος. Κάτι που χαρακτήρισα εντελώς παράλογο προσθέτoντας ότι “τον λόφο τον μοιραζόμαστε”. Καλή σας μέρα».

Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο; Ας δούμε το νόμο: Ο ιδιοκτήτης σκύλου «για την αποφυγή ατυχημάτων υποχρεούται κατά τη διάρκεια του περιπάτου να κρατάει το σκύλο του δεμένο και να βρίσκεται σε μικρή απόσταση από αυτόν. Η ίδια υποχρέωση ισχύει και για τον οποιονδήποτε συνοδό του ζώου, πέραν του ιδιοκτήτη του». Ομως, στην Ελλάδα ποιος τηρεί τον νόμο; Και αυτό δεν είναι σπόντα για τον κ. Βαρουφάκη, είπε δεν είπε συγγνώμη, αλλά για χιλιάδες ιδιοκτήτες ζώων που επιβάλουν τη φιλοζωία με δικούς τους όρους.

Αναφέρομαι σε εκείνους που επιμένουν να βγάζουν τα ζώα τους στο δρόμο λυτά, χωρίς να υπολογίζουν πως υπάρχουν άνθρωποι που τα φοβούνται. Χωρίς να σκέφτονται πως δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι να περπατάνε με έναν άγνωστο σκύλο στο κατόπι τους να τους μυρίζει, να τους κάνει χαρές ή να τους γαβγίζει. Αναφέρομαι σε εκείνους που ούτε καν υπολογίζουν την ασφάλεια του λυμένου τετράποδου συντρόφου τους, ο οποίος μπορεί για κάποιον ξαφνικό λόγο (π.χ. εξαιτίας ενός θορύβου που θα τον τρομάξει) να το βάλει στα πόδια. Τότε θα τον αναζητούν κλαίγοντας με αναρτήσεις στα social media και με αφισοκολλήσεις – γεμάτοι οι τοίχοι της Αθήνας με φωτογραφίες χαμένων τετραπόδων. Αναφέρομαι σε εκείνους που αδιαφορούν για την ασφάλεια των άλλων ζώων που ξαφνικά μπορεί να βρεθούν στα δόντια του Μπούμπη, όταν θα θυμηθεί πως είναι κυνηγόσκυλο και θα αναζητήσει θήραμα.

Μιλώ, βεβαίως, και για εκείνους που επιμένουν να μην μαζεύουν τις ακαθαρσίες του σκύλου τους. Που τον αμολάνε στα πάρκα (ακόμα και εκεί που υπάρχει αναρτημένη απαγόρευση) και στις παιδικές χαρές διαβεβαιώνοντας τους γονείς «μην ανησυχείτε, δεν δαγκώνει». Αν προς μεγάλη έκπληξή τους δαγκώσει, θα φταίει το τρίχρονο που έχωσε το δάχτυλό του στη μύτη του και τον εξαγρίωσε.

Απελπιστική και η κατάσταση με τις φιλόζωες κυρίες (γιατί είναι γυναίκες, συνήθως) που γεμίζουν οικόπεδα, γωνίες δρόμων και πεζοδρόμια με ζωοτροφές για τα αδέσποτα, σιχαμερούς πολτούς οι οποίοι ξεραίνονται και βρομάνε φριχτά. Το πρόβλημα δεν είναι πως περνάνε και τις μοιράζουν (εξάλλου κάποιος πρέπει να ταΐσει και τα ζώα που δεν έχουν αφεντικό) αλλά πως δεν ξαναπερνάνε για να μαζέψουν ό,τι απομένει. Χθες, περπατώντας στο Κουκάκι είδα τοιχοκολλημένη παράκληση κατοίκων της περιοχής σύμφωνα με την οποία: «Αν ταΐζετε τις γάτες να προτιμάτε την ξηρά τροφή και όχι τις κονσέρβες που αλλοιώνονται και γίνονται πηγή μόλυνσης». Πρέπει αλήθεια να παρακαλέσεις για το αυτονόητο; Για να μπορείς να διατηρήσεις καθαρή τη γειτονιά σου και για να μην σιχαίνεσαι να βγεις από την πόρτα του σπιτιού σου;

Εχουμε και εμείς καταγγείλει πολλάκις την αδιαφορία και την απονιά του Ελληνα απέναντι στα ζώα που ζουν στους δρόμους –συχνά και απέναντι στα ζώα που φιλοξενεί στο σπίτι του. Ομως, αν η φιλοζωία είναι πολιτισμός, πολιτισμός είναι και η συμμόρφωση με τους απλούς κανόνες που διευκολύνουν την καθημερινότητά μας. Η τήρηση αυτών των κανόνων, ακόμα και αν κάποιοι φαίνονται υπερβολικοί, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αρμονική συμβίωση ανθρώπων και ζώων αλλά και των ανθρώπων μεταξύ τους. Αλλιώς, όσα «σας ζητώ απολύτως συγγνώμη» και αν πούμε στον κύριο που τρόμαξε από το λυτό σκυλάκι μας, περισσότερο από τη φιλοζωία μας επιβεβαιώνουμε την αδιαφορία μας για τον άλλο, τη γαϊδουριά μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News