«Αξιότιμη κυρία Κωστοπούλου,
Θα ήθελα κατ’ αρχάς να σας εκφράσω τα βαθιά μου συλλυπητήρια για την οδυνηρή απώλεια του Ζακ»

Ετσι ξεκινάει η απαντητική επιστολή* (εδώ) του Αλέξη Τσίπρα στη μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου, η οποία του είχε στείλει επιστολή λίγο καιρό πριν. «Σας ζητώ, με πόνο ψυχής, να μεριμνήσετε για μια δίκαιη τιμωρία» έγραφε, μεταξύ άλλων, στην επιστολή της. «Η απώλεια του Ζακ δεν θα ξεχαστεί, τουλάχιστον από όσους και όσες από εμάς παραμένουμε αφοσιωμένοι στον αγώνα για μια κοινωνία που η ανθρώπινη ζωή θα είναι η υπέρτατη αξία» τη διαβεβαίωσε ο κ. Τσίπρας.

Η επιστολή της Ελένης Κωστοπούλου προς τον Πρωθυπουργό έτυχε απάντησης. Δεν ξέρω αν έχουν την ίδια τύχη όλες οι επιστολές που δέχεται ο Πρωθυπουργός. Δεν ξέρω πόσες λαμβάνει, αλλά φαντάζομαι θα είναι αρκετές. Πάντως, κάθε τρεις και λίγο, βλέπεις και μία να δημοσιοποιείται: Επιστολή καρκινοπαθούς απ’ την Αιτωλοακαρνανία που της έκοψαν το ΕΚΑΣ. Επιστολή άνεργης μητέρας που το υπουργείο Οικονομικών την ενημέρωσε ότι θα της κρατήσει την επιστροφή δαπάνης για τα έξοδα κηδείας του πατέρα της γιατί δεν έχει πληρώσει ΕΝΦΙΑ. Επιστολή της μάνας που ο γιος της πέθανε πέφτοντας από τα βράχια του Φιλοπάππου, ενώ δεχόταν επίθεση από κακοποιούς. Οργισμένη επιστολή μιας φίλης της οικογένειας Φύτρου που ξεκληρίστηκε στο Μάτι.

Επιστολή των κατοίκων του Ματιού, της Ηριάννας, των εργαζομένων του Mega, της Μαρίας Τζομπανάκη, των ενστόλων, των οπτικών, των παιδιών πεσόντων στο έπος του 1940. Επιστολές ανθρώπων που έχασαν παιδιά, συγγενείς, φίλους, σπίτια, δουλειές, επιδόματα, επιστολές άνεργων, άρρωστων, οργισμένων, απογοητευμένων, απεγνωσμένων, δυσαρεστημένων, αδικημένων, δεκάδες επιστολές πολιτών προς τον Πρωθυπουργό της χώρας, για κάθε ζήτημα, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρό, για το οποίο του ζητάνε βοήθεια, μέριμνα, προσοχή, λύσεις.

Με ένα μικρό γκουγκλάρισμα έρχονται όλες αυτές οι επιστολές μπροστά σου, για να επιβεβαιώσουν ότι ο έλληνας πολίτης έχει φτάσει πια στο σημείο να απευθύνεται στον άνθρωπο που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας του κράτους, στον ίδιο τον Πρωθυπουργό, παρακάμπτοντας ό,τι βρίσκεται ενδιάμεσα. Κι αυτό είναι θλιβερό. Είναι το αποτέλεσμα της μη λειτουργίας των θεσμών και των νόμων, που σε κάνει να αισθάνεσαι χαμένος, αβοήθητος, ανήμπορος μέσα στο πρόβλημα που βιώνεις. Είναι η δυσάρεστη διαπίστωση ότι δεν ζούμε σε μια Δημοκρατία Θεσμών, αλλά περισσότερο σε μια Δημοκρατία Φίλων.

«Σας ζητώ, με πόνο ψυχής, να μεριμνήσετε για μια δίκαιη τιμωρία» ζητά η μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου από τον Πρωθυπουργό. Γιατί να μεριμνήσει ο Πρωθυπουργός για μια δίκαιη τιμωρία; Δουλειά της Δικαιοσύνης δεν είναι αυτό; Είναι, αλλά ο ελληνας πολίτης δεν της έχει εμπιστοσύνη. Οπως δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανένα θεσμό πια, γιατί βλέπει ότι τίποτα δεν λειτουργεί ομαλά. Ετσι, μια μέρα που ο θυμός και η απογοήτευση τον πνίγουν, πιάνει το στυλό (ή το ποντίκι) και γράφει μια επιστολή στον Πρωθυπουργό, σε μια ύστατη προσπάθεια να νιώσει ορατός και να πιστέψει ότι κάποιος θα δει το πρόβλημά του και θα τον βοηθήσει να βρει μια λύση.

«Αξιότιμε κύριε Τσίπρα, επιληφθείτε εσείς του θέματός μου γιατί δεν πιστεύω ότι θα το κάνει κάποιος άλλος σ’ αυτή τη χώρα» φωνάζουν αυτές οι επιστολές κάτω απ’ τις λέξεις τους.

Υ.Γ.: «Αξιότιμε κύριε Τσίπρα, κατεδαφιζόμεθα»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News