Ενα πρωί, περνώντας μπροστά από ένα κατάστημα κοντά στο σπίτι μου, συνάντησα τον ιδιοκτήτη του να παίρνει τον αέρα του στο πεζοδρόμιο. «Πώς πάτε;» του λέω συνθηματικά. Είχε τύχει μια μέρα να μιλήσουμε και μου είχε πει ότι ο γιος του «δίνει» φέτος. Μπαρουτιάζει αμέσως. «Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο!» μου λέει με ένταση φωνής πολύ μεγαλύτερη από όσο επέτρεπε ο δημόσιος χώρος και ο βαθμός γνωριμίας μας. «Του έχω πέντε δασκάλους από πάνω! Αν δεν θέλει να διαβάσει, ας μη διαβάσει. Το καθήκον μου το έκανα» συνεχίζει εκτός εαυτού. Αποχωρώ με γοργά βήματα. Εύκολη η διάγνωση: «Γονιός Πανελληνίων».

Τους τελευταίους μήνες τους βλέπω παντού. Στον δρόμο, στο σουπερμάρκετ, στην πλατεία, στο λεωφορείο. Tο βλέμμα τους εμπεριέχει κάτι το αλλοπρόσαλλο και κάπως ονειροπόλο. Μπορείς να τους δεις να μιλούν μόνοι τους, να ζαλίζουν τον φαρμακοποιό με ερωτήσεις για συμπληρώματα διατροφής που τονώνουν τη μνήμη ή την ενέργεια, να εμπλέκονται σε επεισόδιο οδικής οργής στην Κηφισίας, να αδειάζουν τον Hondo. Τους αναγνωρίζεις, βέβαια, μόνο αν είσαι ένας από αυτούς. Οι υπόλοιποι, να σέβεστε.

Προστατευόμενο είδος

Nαι, ασφαλώς, «τα παιδιά είναι εκείνα που ετοιμάζονται να δώσουν τον κρίσιμο αγώνα από τον οποίο θα κριθεί (ή δεν θα κριθεί, εδώ οι γνώμες της ελληνικής κοινωνίας διίστανται) το μέλλον τους». Ναι, «φυσικά, εσύ απλά πρέπει να στέκεσαι δίπλα στο παιδί χωρίς, επ’ ουδενί λόγω, να του μεταδίδεις το άγχος σου». Μα βέβαια, δεν υπάρχει τίποτα πιο αποκρουστικό από εκείνο τον «πληθυντικό της αγωνιστικής μεγαλοπρέπειας»: «Φέτος δίνουμε Πανελλαδικές» (μετεξέλιξη των «Φέτος ξεκινάμε νήπιο», «Τον επόμενο μήνα παίρνουμε τον πρώτο μας έλεγχο», «Μεθαύριο γράφουμε Lower» κτλ.).

Ωστόσο, οι γονείς των υποψηφίων βιώνουν τον δικό τους μοναχικό Γολγοθά. Τα θέματα προς επίλυση, κάμποσα.

Α. Τα πρακτικής φύσεως. Ξεκινούν αμέσως μόλις «μπούμε σε mood Πανελληνίων» –όπως μου έλεγε πρόπερσι τέτοια εποχή μια φιλόλογος–, ήτοι από το καλοκαίρι της Α’ προς τη Β΄Λυκείου (αν δηλαδή έχεις ακόμα σώας τα φρένας· αν όχι, μπορείς να εγκαινιάσεις το προαναφερθέν mood και από την Α’ Γυμνασίου, κάτι που ήδη έχει αρχίσει, εξ όσων ακούω, να συμβαίνει).

Tα πρακτικά, λοιπόν. Η οικονομική αφαίμαξη, τα πηγαινέλα στo φροντιστήριo, το έγκαιρο τηλεφώνημα στον καθηγητή του γκρουπάδικου για να πληροφορηθείς γιατί «πάτωσε στο τελευταίο διαγώνισμα προσομείωσης στη Χημεία», η φροντίδα ώστε το απόρθητο δωμάτιο του υποψηφίου να είναι σχετικά κόσμιο για τον «ιδιαιτερά», η επαγρύπνηση για τους υπόλοιπους ενοίκους του σπιτιού («Οχι, δεν θα φωνάξεις τους κολλητούς σου να δείτε τον τελικό του Final Four σήμερα που η αδελφή σου γράφει “εφ’ όλης” Βιολογία»). Τέλος, η στενή παρακολούθηση του δαιδαλώδους εβδομαδιαίου προγράμματος («Ακόμα και την Κυριακή ξυπνάω και δεν ξέρω αν θα πέσω με τη νυχτικιά πάνω στον καθηγητή των Λατινικών», μου έλεγε μια μητέρα).

Β. Τα λοιπά μέτωπα. Είναι η χρονιά που προέχει «η μάχη του παιδιού», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι παύουν οι άλλες έγνοιες του βίου. Στη δουλειά όλοι σου κάνουν «πατ πατ» στην πλάτη, αλλά η προθεσμία είναι προθεσμία και, όπως και να το κάνουμε, «ο γιος σου δίνει, όχι εσύ». Η δε σχέση με τον σύντροφό σου καλείται να αντέξει το σφυροκόπημα από τα νεύρα και το ορμονικό αλαλούμ του 17χρονου υποψηφίου (για να μη γίνει ολόκληρο το σπίτι Μπαχμούτ). Το ίδιο και οι σχέσεις με τους άλλους σημαντικούς ενήλικες της ζωής σου που θα ήθελες να σου μιλούν και την επόμενη χρονιά (π.χ. οι φίλοι ή οι ηλικιωμένοι γονείς σου). Τέλος, αν έχεις άλλο, μικρότερο παιδί, καλείσαι να μην το τρομάξεις και να το πείσεις να συνδράμει (με τον τρόπο του) σε αυτόν τον οικογενειακό αγώνα ανοχής και αντοχής.

Γ. Η διαχείριση των συμβουλών. Ολοι εμφανίζονται έτοιμοι να σε νουθετήσουν για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι/τι να μαγειρεύεις/πώς να μιλάς/τι να αποφεύγεις αυτές τις δύσκολες μέρες πριν από την έναρξη των εξετάσεων.

Στο Διαδίκτυο βρήκα μέχρι και ιερωμένο/σύμβουλο που ζητά να του σταλούν ονόματα υποψηφίων για τις παρακλήσεις που θα ξεκινήσει ο ίδιος στις 2 Ιουνίου. Επειδή κινδυνεύεις από overdose, καλό είναι να μείνεις στωικός. Αλλωστε, δεν πρέπει να το ξεχνάς, μιλάμε για το εθνικό αυτομαστίγωμα. Προσωπικώς, κρατώ δύο συμβουλές φίλης ειδικού στους εφήβους, με θυγατέρα-υποψήφια φέτος: «Μη μιλάς συνέχεια “γι’ αυτό”. Μη δείχνεις έντρομος».

Δ. Η διαχείριση των παλαιών τραυμάτων. Κανείς δεν σε προειδοποιεί για την αναμόχλευση παλαιών δικών σου βιωμάτων αυτή την καταραμένη χρονιά. Πόσο διάβαζες/πόσο «γραμμένα» τα είχες όλα/τι εφιάλτες έβλεπες ακόμα και δέκα χρόνια μετά/πόσο βέβαιος είσαι ότι μέχρι τα βαθιά σου γεράματα δεν θα τη λησμονήσεις ποτέ τη γραμμή «Εσκί Σεχίρ-Κιουτάχεια-Αφιόν Καραχισάρ». Και βέβαια, αναδύονται πυορρούντα τα τραύματα από τους δικούς σου γονείς.

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς ήταν η μάνα μου όταν έμαθε ότι δεν πέρασα», μου εκμυστηρεύεται μητέρα φετινού υποψηφίου (ή ίδια είχε δώσει εξετάσεις μεσούντος του καύσωνα του 1987): «Ηταν σαν να άκουγα τα καρφιά στο φέρετρο. Τέτοια ατμόσφαιρα επικρατούσε στο σπίτι. Πένθους. Αυτός είναι ο λόγος που εγώ το δικό μου παιδί φέτος δεν έχω σκοπό να το τρελάνω».

Τα φαντάσματα του παρελθόντος κάνουν κανονικό coming out όταν μπει στο κάδρο και η έτερη καυτή πατάτα των ημερών: σε ποια σχολή θέλει/πρέπει/ευχόμαστε/απευχόμαστε να περάσει το παιδί με τις ρημάδες τις Πανελλαδικές.

Συνεχίζεται

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News