Δεν είναι ούτε μία, ούτε δύο: τέσσερις δημοσκοπήσεις, που δημοσιεύτηκαν τις τελευταίες μέρες, κατέδειξαν ότι ναι μεν η κυβέρνηση της ΝΔ υφίσταται φθορά με το ποσοστό της να πέφτει σχεδόν 3%, όμως αυτή τη φθορά δεν την καρπώνονται ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΠΑΣΟΚ — μεγάλο μέρος της το εισπράττει η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου και ένα μικρότερο δηλώνει είτε αναποφάσιστο είτε διαχέεται σε μικρότερα κόμματα.

Με άλλα λόγια η ΝΔ χάνει προς τα δεξιά της και όχι προς την Κεντροαριστερά η οποία υποτίθεται πως διεκδικεί να είναι ο άλλος πολιτικός πόλος. Εκεί η μάχη ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ για το ποιο από τα δύο κόμματα θα είναι δεύτερο είναι σε πλήρη εξέλιξη με την προσδοκία τους η πρωτοκαθεδρία του καθενός να επικυρωθεί στις ευρωεκλογές. Αυτή τη δευτερεύουσα μάχη δείχνει να την κερδίζουν το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης, από τον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη και τη Νέα Αριστερά, καθώς σταθεροποιείται στη δεύτερη θέση με ποσοστό που υπό προϋποθέσεις κυμαίνεται περίπου στο 15%.

Παρ’ όλα αυτά η διαφορά του ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ παραμένει χαώδης και ανάλογα τη δημοσκόπηση καταγράφεται από 19-23%. Γιατί λοιπόν το ΠΑΣΟΚ δεν αποκτά σταθερή δυναμική και αέρα στα πανιά του σε μια τόσο ευνοϊκή πολιτική συγκυρία, με την κυβερνητική παράταξη να φθείρεται και τον ΣΥΡΙΖΑ να αποσυντίθεται; Τι μπορεί να φταίει; Ή τι μπορεί να λείπει ακόμη από τη στρατηγική του ίδιου του κ. Ανδρουλάκη;

Τα ερωτήματα είναι καλοπροαίρετα και εύλογα και οι απαντήσεις ποικίλλουν. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εξήγησε στην πρόσφατη συνέντευξή του στην ΕΡΤ οτι «οι πολιτικοί συσχετισμοί δεν αλλάζουν ραγδαία επτά μήνες μετά τις εκλογές και στις Ευρωεκλογές θα είμαστε ισχυρή δύναμη και μετά προσωπικά θα αναλάβω όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες, προγραμματικού περιεχομένου και σε επίπεδο κοινωνίας, για να υπάρχει μια ισχυρή Δημοκρατική Παράταξη πριν τις επόμενες εθνικές εκλογές, ώστε να αντιμετωπίσει την υπεροψία και την αλαζονεία της Νέας Δημοκρατίας».

Ωστόσο, μία διαφορετική εξήγηση που ακούγεται κυρίως από κυβερνητικούς παράγοντες και υποστηρικτές του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν «τραβάει». Δεν έχει γκελ σε κρίσιμες μάζες του εκλογικού σώματος. Οτι, δηλαδή, ο πολιτικός του λόγος είναι ταυτόχρονα και πολύ «πασοκικός» και πολύ κοινότοπος με αποτέλεσμα να απωθεί και εκείνους τους μετριοπαθείς κεντρώους ψηφοφόρους που χρειάζεται, αλλά και εκείνους τους αριστερούς-κεντροαριστερούς ψηφοφόρους, οι οποίοι ψάχνονται για μια στρατηγική εξουσίας μετά τη ραγδαία κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά μία άλλη εκδοχή η στα όρια της εμμονής επιμονή του στο θέμα των υποκλοπών, το οποίο είναι θεμελιώδες για το κράτος δικαίου και τη δημοκρατική λειτουργία της χώρας, δεν συγκινεί ευρύτερα ακροατήρια γιατί δεν άπτεται των καθημερινών προβλημάτων των πολιτών, με συνέπεια να μην φέρνει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Η σημαντικότερη δυσκολία του ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, συνίσταται στο ότι το πολιτικό στίγμα που εκπέμπει παραμένει αμφίσημο: μετεωρίζεται ανάμεσα στην εμφανή αναγκαιότητα ενός προοδευτικού μεταρρυθμισμού και στην αποφυγή ταύτισης με τη ΝΔ με αποτέλεσμα να δίνεται η εικόνα ότι λέει πολλά και σωστά και εν τέλει κάνει το αντίθετο. Εμφανίζεται να μην έχει γωνίες και σε πολλά ζητήματα η θέση είναι εξισορροπητική για μην δυσαρεστήσει κανένα. Ετσι όμως δεν ευχαριστείς και κανέναν…

Υπό την πίεση της διαφοροποίηση απέναντι στη ΝΔ αναδεικνύονται αντιφάσεις και προχειρότητες.

Τούτο, για παράδειγμα, έγινε εμφανές στο νομοσχέδιο για την επιστολική ψήφο όπου το ΠΑΣΟΚ πολύ σωστά έδωσε αρχικά τη συναίνεσή του για τους Ελληνες που ζουν στο εξωτερικό και επίσης σωστά αρνήθηκε να τη δώσει στην αιφνιδιαστική τροπολογία-παγίδα για επέκτασή της στις εθνικές εκλογές. Ομως στο τέλος αρνήθηκε την ψήφο σε όλα!

Συμβαίνει επίσης με τη θέση του ΠΑΣΟΚ για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Πολύ σωστά τονίζει ο κ. Ανδρουλάκης ότι είναι θέση αρχής για ένα προοδευτικό κόμμα, όπως θέλει να εμφανίζεται το ΠΑΣΟΚ, να αναγνωρίσει χωρίς διακρίσεις το δικαίωμα γάμου σε όλους ανεξαιρέτως φύλου. Ωστόσο ο αρνητικός σχολιασμός των διαφωνιών στο εσωτερικό της ΝΔ, όταν μάλιστα σημειώνονται ανάλογες, αν όχι αναλογικά περισσότερες, στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, εξασθενεί κάθε πειστικότητα για τις αληθινές θέσεις της Χαριλάου Τρικούπη.

Αν σε αυτή την αμφιθυμία λάβουμε, επιπροσθέτως, υπόψη τη γκρίνια και μουρμούρα στελεχών για συγκεντρωτικό μοντέλο κομματικής ηγεσίας και όχι για δημιουργικές εσωκομματικές συζητήσεις, έχουμε επαρκείς εξηγήσεις γιατί η ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ προχωράει στο ρελαντί…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News