Το φθινόπωρο του 2024 ήταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου εκείνη που είχε ζητήσει από την τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου την δημοσιοποίηση των πρακτικών του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, που είχε συνέλθει την επομένη του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου 2015. Η πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε απορρίψει το αίτημα, υπογραμμίζοντας τον απόρρητο χαρακτήρα των συζητήσεων αυτού του είδους.

Λίγες ημέρες πριν από τη συμπλήρωση της δεκαετίας από εκείνη την δραματική στιγμή της μεταπολιτευτικής Ιστορίας, το ίδιο αίτημα δημοσιοποίησης των πρακτικών απευθύνει προς τον σημερινό Πρόεδρο Κωνσταντίνο Τασούλα ο Αλέξης Τσίπρας. Δεν το έχει ξανακάνει εδώ και δέκα χρόνια. Και η στοιχειώδης λογική οδηγεί στην εκτίμηση, ότι δεν νοείται η Ζωή Κωνσναντοπούλου και ο Τσίπρας να ζητούν κάτι τέτοιο για τον ίδιο λόγο και με το ίδιο σκεπτικό.

Η πρώτη προφανώς θεωρεί ότι τα πρακτικά αυτά εκθέτουν τον πρώην Πρωθυπουργό, ο ίδιος μάλλον εκτιμά ότι στην παρούσα συγκυρία κάτι έχουν να του προσφέρουν από πολιτική άποψη. Κατά μία έννοια, πάντως, αυτές μπορεί να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αφού Τσίπρας και Κωνσταντοπούλου απευθύνονται πλέον σε ένα πολύ διαφορετικό κοινό και, σίγουρα, έχουν διαφορετικές επιδιώξεις.

Το τι μπορεί να επιδιώκει ο πρώην Πρωθυπουργός που αναζητεί νέο ρόλο, πιθανότατα είναι μία συνέχεια των όσων απεγνωσμένων επιχειρεί εδώ και μήνες και είχε περιγράψει από τον περασμένο Δεκέμβριο, με συζητήσιμη επιτυχία και πειθώ.

Χρησιμότερη δε ενδέχεται να είναι η αφήγηση της Ανγκελα Μέρκελ, που στα απομνημονεύματά της περιγράφει με ενδιαφέροντα τρόπο τον κυνισμό με τον οποίο αντιμετώπιζε το δημοψήφισμα ο Τσίπρας και ενώ ο ίδιος οδηγούσε επί μήνες τη χώρα στον όλεθρο.

Τα σίγουρα προς το παρόν είναι δύο. Ο Κωνσταντίνος Τασούλας δεν πρόκειται να δώσει στη δημοσιότητα τα πρακτικά και, είτε αυτά (ή αποσπάσματά τους) κάπως αλλιώς «διαρρεύσουν», είτε όχι, ο Τσίπρας κάτι έχει επενδύσει σε αυτά.

Τι μπορεί να είναι αυτό;

Μπορεί κανείς βασίμως να υποθέσει ότι ένα από τα πολλά που μπορεί να επιδιώκει ο πρώην Πρωθυπουργός, είναι να παρουσιάσει μία νέα δική του εκδοχή της δαπανηρής «κωλοτούμπας» του, να ισχυριστεί κάπως ότι σε εκείνο το συμβούλιο και στο χείλος του γκρεμού λειτούργησε θεσμικά και υπεύθυνα και ότι τελικώς, ακόμη και με την πίεση των υπολοίπων, έσωσε τη χώρα πριν την καταστρέψει ολοκληρωτικά (και μαζί με αυτήν και την πολιτική του υπόσταση).

Η αλήθεια είναι ότι εκπλήσσει κάπως η πολυτέλεια που θεωρεί ότι διαθέτει ο Αλέξης Τσίπρας να παρουσιάζει την Ιστορία όπως κρίνει ότι εξυπηρετεί τις επιδιώξεις του, είτε τώρα είναι το rebranding είτε αύριο κάτι άλλο.

Είναι όμως μάλλον βέβαιο ότι το εθνικό βίωμα από τα κατορθώματά του εκείνης της περιόδου, είναι πολύ εντονότερο από τις μάλλον ασύμμετρες σημερινές φιλοδοξίες του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News