Ερχονται στιγμές (που λέει και το γνωστό τραγούδι) που η παρατήρηση και μόνο αρκεί και που τα λόγια είναι περιττά (που λέει ένα άλλο γνωστό τραγούδι).

Η παρατήρηση λοιπόν ορισμένων στιγμιοτύπων και δημοσκοπικών ευρημάτων των τελευταίων ημερών, δείχνει με πολύ γλαφυρό τρόπο ορισμένα στοιχεία, τα οποία πολλοί διέβλεπαν και θεωρούσαν προδιαγεγραμμένες εξελίξεις, άλλοι αρνούνταν να δουν και παρέμεναν βυθισμένοι στη νοσταλγία περασμένων μεγαλείων και άλλοι επιμένουν να τα ερμηνεύουν ως ευκαιρίες για κάτι νέο και δυναμικό.

Μιλάμε εν προκειμένω για το ΣΥΡΙΖΑ και τη θλιβερή εικόνα που παρουσιάζει.

Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις εμφανίζεται με μία μάλλον οριστική και αμετάκλητη τάση προς την πολιτική απαξίωση και, ενδεχομένως την εκλογική εξαΰλωση. Σε μία από τις πρόσφατες έρευνες μάλιστα, εμφανίζεται για πρώτη φορά σε τέτοια περιδίνηση, που στην πρόθεση ψήφου μένει εκτός Βουλής, αφού συγκεντρώνει μόλις 2,9%. Όλοι γνωρίζουν ότι όταν ένα κόμμα φτάνει σε αυτό το σημείο αρχίζει να δίνει μάχη επιβίωσης και το αν τελικά θα κατορθώσει να μπει στη Βουλή είναι ζήτημα που λίγο έχει να κάνει με πραγματικά πολιτικά στοιχεία και περισσότερο με εκλογοτεχνικά και εν τέλει συμπτωματικά. Εν ολίγοις, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πλέον πολιτικό λόγο ύπαρξης και το αν θα μπει στη Βουλή ή όχι, ενδιαφέρει περισσότερο τους βουλευτές του και τους πολλούς από αυτούς που δεν θα επανεκλεγούν και λιγότερο τους πολίτες/ψηφοφόρους του.

Αυτοί στρέφονται ήδη αλλού, είτε στην Πλεύση Ελευθερίας, που μπορεί να υποχωρεί αλλά δεν φαίνεται να κινδυνεύει η κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση, ή το ΜεΡΑ 25, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και για οποιονδήποτε λόγο, γοητεύει ένα τμήμα της Αριστεράς.

Οσοι γνωρίζουν, τα λένε και τα γράφουν εδώ και καιρό. Η παρουσία και η πορεία ενός κόμματος δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας συναστρίας ή μεταφυσικής δυναμικής. Καλώς ή κακώς, οφείλεται σε συγκεκριμένους λόγους, ακόμη και συγκυριακούς, όμως εξηγείται και έχει κοινωνική αντιστοίχιση. Είτε αρέσει, είτε όχι, αυτό συνέβη με το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος λεηλάτησε το πολιτικό σύστημα που κατέρρεε στην περίοδο των μνημονίων, έστω με ψέματα και «αυταπάτες».

Το τι κατόρθωσε μετά από τη λεηλασία αυτή είναι άλλης τάξεως ζήτημα και πάντως, υπό μία έννοια, εκεί εντοπίζονται και οι λόγοι για τους οποίους σήμερα εξατμίζεται.

Σε αυτές τις συνθήκες, μία από τις λεπτομέρειες που τις τελευταίες ημέρες επανέρχεται στην επικαιρότητα, είναι η φιγούρα του Αλέξη Τσίπρα. Παραμένει βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και φέρεται να σχεδιάζει κάτι άλλο, ένα νέο κόμμα ή ποιος ξέρει ακριβώς τι. Υπό αυτήν την έννοια, ήταν μάλλον ατυχής η επιλογή του να εμφανιστεί στο πρόσφατο συνέδριο αποσύνθεσης του ΣΥΡΙΖΑ. Φωτογραφήθηκε εκεί βαριεστημένος, συνοφρυωμένος και βαρύθυμος.

Με αυτές τις παρατηρήσεις καταγεγραμμένες λοιπόν και επειδή πολλές φορές η υπερανάλυση των επί μέρους σημείων ματαιώνει την ουσία, ένα ερώτημα μένει να απαντηθεί, δίχως πολλές βάσιμες προσδοκίες για εκπλήξεις.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει κάτω από το 3% και οι παραφυάδες του τον λεηλατούν ασύδοτα και με (έστω, δήθεν) αντισυστημικό μανδύα, πού θα βρει ο Τσίπρας, που δεν είναι ούτε αντισυστημικός, ούτε και βράχος πολιτικής αξιοπιστίας, κοινό και ψηφόρους για να πιάσει το… 25% και να απειλήσει τον Μητσοτάκη;

Αν τους αναζητήσει στους αναποφάσιστους, μάλλον θα ποντάρει λάθος, αφού αυτοί κατά μείζονα λόγο προέρχονται από τη δεξαμενή των κεντρώων και των δεξιών και μάλλον δεν νοσταλγούν την διακυβέρνηση του Τσίπρα.

Το ερώτημα λοιπόν είναι μάλλον ρητορικό. Απλώς οι ενδιαφερόμενοι αποφεύγουν να δουν την απάντηση που ήδη γνωρίζουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News