Η άνοιξη της ελεύθερης ραδιοφωνίας με βρήκε στην εφηβεία. Η επαναστατικότητα του εγχειρήματος και οι αντιδράσεις του κατεστημένου της εποχής ήταν το ιδανικό περιβάλλον για να εκφράσω την εσωτερική μου έκρηξη. Aκουγα ραδιόφωνο όλη την ημέρα. Φανατικά τον Αθήνα 9,84. Από νωρίς το πρωί, έως το βράδυ. Στον δρόμο, στο σπίτι, ακόμα και στην ώρα του μαθήματος: είχα βρει μια πατέντα να περνάω τα ακουστικά μέσα από τα ρούχα και τα έκρυβα στα μακριά μαλλιά μου (ναι, υπήρξα και με μακριά μαλλιά). Στα μαθήματα που δεν μπορούσε να δουλέψει το σύστημα της παράνομης ακρόασης, ηχογραφούσα τις αγαπημένες μου εκπομπές ώστε να μπορώ να τις ακούω επιστρέφοντας στο σπίτι. Εκλεινα το ραδιόφωνο μόνο την ώρα των αθλητικών.

Δεν έχανα όμως ούτε λεπτό από τις αναλύσεις του Βασίλη Πάικου και του Γιάννη Τζαννετάκου, τις συνεντεύξεις της Παρασκευής του Νίκου Χατζηνικολάου, τον Αλέξανδρο Γιώτη, την Μπήλιω Τσουκαλά το μεσημέρι, τον Αγγελο Πυριόχο… Αλλά αν υπήρχε μια εκπομπή στην οποία δεν έγραφα με τίποτα απουσίες, ήταν αυτή του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη.

Ηταν ο άνθρωπος που με έκανε να αγαπήσω τον Χατζιδάκι και τον Σαββόπουλο, να ξεχωρίσω την ποιότητα, να καταλάβω την αξία τού να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα.

Ο ίδιος είχε μια αριστοκρατική αντισυστημικότητα που την έκανε μεν παντιέρα, χωρίς όμως να αντιμετωπίζει τον εαυτό του με τη σοβαροφάνεια του επαναστάτη. Εξάλλου είχε καταφέρει να κάνει με επιτυχία ραδιόφωνο χωρίς να μπορεί να πει το «ρο». Αντιμετώπιζε την τέχνη ολιστικά. Είχε το ταλέντο να βάζει στην ίδια εκπομπή Κάρμεν, Μαρινέλλα και Ρίτα Σακελλαρίου με τον πιο φυσικό τρόπο, βάζοντας στο τέλος πάντα και μια Αλίκη. Συνέδεε τα φαινομενικώς ασύνδετα, καθώς αναδείκνυε τη δυσδιάκριτη, για τους υπόλοιπους, γραμμή που τα ένωνε. Θα μπορούσε να είναι ένας γνήσιος εκφραστής του ραδιοφωνικού σουρεαλισμού.

Επειτα από περίπου δύο χρόνια φανατικής ακρόασης, αποφάσισα να επιδιώξω να τον γνωρίσω από κοντά. Εχοντας αφήσει δεκάδες συγχαρητήρια μηνύματα στο τηλεφωνικό κέντρο, ήλπιζα ότι θα με αναγνώριζε.

Ο 9,84 ήταν τότε στο δημαρχείο της Λιοσίων. Πήρα το λεωφορείο και περίμενα να τελειώσει η εκπομπή. Πέρασα τον έλεγχο που υπήρχε στην είσοδο λέγοντας ψέματα ότι είχα κερδίσει σε έναν διαγωνισμό και ξεγλίστρησα στον προθάλαμο του στούντιο. Τον πλησίασα και εκ των υστέρων κατάλαβα ότι εκείνος ήταν τελικά πιο αμήχανος από εμένα. Του είπα ότι το όνειρό μου ήταν να κάνω ραδιόφωνο και μου χάρισε έναν δίσκο με τραγούδια του Γιώργου Παπαστεφάνου, αφιερώνοντάς μου το «τώρα θα ανοίξω τα φτερά» με την Αρλέτα. Ημουν 14 χρόνων τότε και ο Ιάσονας έβλεπε ότι ήμουν αποφασισμένος να κυνηγήσω με κάθε τρόπο το όνειρό μου.

Κρατήσαμε μια αραιή επαφή, πέραν φυσικά της ερτζιανής καθημερινότητας. Τον ακολούθησα ως ακροατής στον Flash, τον Top FM και ξανά αργότερα στον 9,84.

Συνέχισα να ακούω τις εκπομπές του ως μέρος μια άτυπης εκπαίδευσης. Σίγουρα έχω ακούσει περισσότερο ραδιόφωνο από ό,τι έχω διαβάσει στη ζωή μου, με απίστευτη επιμονή και αφοσίωση. Η αλήθεια είναι ότι από το ραδιόφωνο αγάπησα τη γλώσσα, την πολιτική και την τέχνη.

Οταν μπήκα στη σχολή δημοσιογραφίας, ο Ιάσονας μου ανέθεσε να κάνω μια αρχειακή έρευνα για ένα βιβλίο που ετοίμαζε. Νομίζω ότι δεν τη χρησιμοποίησε ποτέ, διότι στην πραγματικότητα ήταν το Google του θεάματος. Είχε ένα ασύλληπτο εύρος και βάθος γνώσεων για την τέχνη, με έμφαση στον κινηματογράφο και το θέατρο. Μπορούσε να θυμηθεί την πιο απίθανη ιστορία πίσω από μια διάσημη σκηνή του ελληνικού ή του  ξένου κινηματογράφου. Ηξερε απέξω τους συντελεστές και τις ημερομηνίες που ακόμα και οι ίδιοι οι ηθοποιοί μπέρδευαν.

Μετά, έφυγα για την Αγγλία, μπήκα στην πιο «σοβαρή» δημοσιογραφία, έκανα τελικά το όνειρό μου πραγματικότητα και σιγά σιγά χαθήκαμε. Πήγαινα στις παρουσιάσεις των βιβλίων του και με πείραζε θυμίζοντάς μου ότι κατά βάθος ήθελα να κάνω μουσικό ραδιόφωνο και όχι διεθνείς σχέσεις ή επικοινωνία. Μια μέρα που περνούσα από τον 9,84 για μια εκδήλωση, του τηλεφώνησα και πέρασα μια ώρα μαζί του στο στούντιο. Ηταν πια εκφραστής ενός ραδιοφώνου που δεν υπήρχε, μιας εποχής που είχε αλλάξει προ πολλού. Ηταν συλλεκτικής αξίας και ως εκ τούτου πολύτιμος, όπως οι δίσκοι του.

Πριν από τις γιορτές, με πήρε τηλέφωνο. Είχαμε να μιλήσουμε αρκετό καιρό. Μου μίλησε για την περιπέτεια της υγείας του, αλλά με διαβεβαίωσε ότι «όλα ήταν υπό έλεγχο». Με παρακολουθούσε από μακριά, με μια κρυφή περηφάνια, διότι ήξερε ότι είχε συμβάλει κι εκείνος σημαντικά ώστε να ανοίξω τα φτερά μου.

Δεν καταφέραμε τελικά να συναντηθούμε. Πρόλαβε και άνοιξε εκείνος τα φτερά για να βρει τους πρωταγωνιστές που τόσο αγάπησε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News