Συναίσθημα είναι πρακτική. Αυτή είναι η δουλειά σας. Βαρέθηκα τους θρήνους για τους θρήνους από σας. Ατεχνες μοιρολογίστρες.

Λόγια, μεγάλα λόγια, τη μέρα της κηδείας. Το μοιρολόι ανήκει στη μάνα του, που τον καμάρωνε με τη στολή, στη σύντροφό του που δεν θα μάθουμε αν του πρόλαβε ένα ακόμα «σ΄ αγαπώ» εκείνο το πρωί… Δυο παιδιά μικρά, πώς να του προλάβεις, το «σ΄ αγαπώ»; Του το χρωστάς για το βράδυ. Δεν υπήρξε βράδυ. Εφυγε. Πέταξε. Οπως θέλεις πες το. Μήπως πονάει λιγότερο; Ο πόνος ανήκει στα παιδιά του, μια ζωή πόνος έλλειψης. Δεν θα στερέψει μέρα. Αναπληρώνεται ο γονιός;

Σιχάθηκα τα tweetεράκια σας. Μου μάθατε και το Τwitter! Από τις γραβάτες με τα πέη, στα συλλυπητήρια χωρίς αναφορά ονόματος… Θρήνος πάνω σε θρήνο! Δικός μας για αυτό που ζούμε. Βαρέθηκα και τις κυρίες Πρωθυπουργού, που δεν αναλαμβάνουν μια εκστρατεία που να αφορά γυναίκες. Η τελευταία, μας είχε δηλώσει μάλιστα ότι κλαίει και μια συγκεκριμένη μέρα τον χρόνο. Ας πλησιάσει, ας μάθει από μια γυναίκα που δεν θα προλαβαίνει το κλάμα από δω και μπρος.

Χήρα Μπαλταδώρου και χήρες, τόσων άλλων αφανών. Πόσων και πόσων. Η χηρεία δεν χρειάζεται παράσημα για να εκληφθεί ως τραγωδία από την κοινωνία που οφείλει να σπεύδει να ανακουφίζει το δράμα εμπράκτως. Σιχάθηκα και τον κάθε Πολάκη. Μπακαλίστικα θα το μετρήσω. Αν Γιώργος Μπαλταδώρος, χειριστής Μιράζ, μισθός 1.180 ευρώ μηνιαίως συνεπώς η χήρα του, 400 ευρώ μηνιαίως ως ένδειξη συμπαράστασης από την Πολιτεία, τότε πώς βάζεις υπογραφή για Χαράλαμπο Πανοτόπουλο, ιδιοκτήτη Βουλκανιζατέρ (συγγενής Πολάκη) ως εντεταλμένον Σύμβουλο στο Γενικό Νοσοκομείο Σαντορίνης με μισθό 3.879 ευρώ μηνιαίως ήτοι 46.000 ευρώ τον χρόνο;

Εχει νόημα να γράψω κι άλλα; Μόνο αδικίες! Θυμός. Σιχασιά. Και αποδοχή κάθε κακού ως φυσιολογικού. Και ενώ περπατάω όλα αυτά τα συναισθήματα… Εχουμε μια ενδιαφέρουσα, ζωογόνα εξέλιξη. Ξεκίνησε από πρόταση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη αναφορικά με «την υιοθέτηση από τη Βουλή των δύο ανηλίων παιδιών και χορηγώντας τιμητική σύνταξη στη σύζυγό του. Στη συνέχεια με απόφαση του Προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση, το Κοινοβούλιο αποφάσισε να προχωρήσει άμεσα στην στήριξη της οικογένειας του σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου προβαίνοντας στην «υιοθεσία» των ανήλικων τέκνων του εκλιπόντος.

Η πρωτοβουλία ελήφθη με βάση απόφαση που έχει λάβει η Ολομέλεια της Βουλής το 2010 επί προεδρίας Φίλιππου Πετσάλνικου βάσει της οποίας όλα τα παιδιά των πεσόντων, εν ώρα καθήκοντος, ανδρών, των Ενόπλων Δυνάμεων υιοθετούνται από τη Βουλή. Πρακτικά, σημαίνει την κάλυψη των εξόδων των παιδιών ως την ηλικία των 25 ετών.

Θα ήθελα να νιώσω ανακούφιση, ως πολίτης. Θα ήθελα να εμπιστευτώ αυτό το «άμεσα». Θα ήθελα να μη με πνίγει η καχυποψία, η αγωνία αν η απόφαση θα πραγματοποιηθεί. Θα ήθελα να νιώθω ασφαλής, ότι ο κόσμος να χαλάσει, ότι ακόμα και όταν απομακρυνθούμε χρονικά από το τραγικό γεγονός, που αυτή τη στιγμή μας καίει, θα εξελιχθούν όλα όπως «μας» πρέπει.

Θα ήθελα… Αλλά… Εχω γίνει τόσο… Τόσο!

Μακάρι αυτή η απόφαση της Βουλής να είναι μια αρχή εμπιστοσύνης. Την έχουμε τόσο ανάγκη. Αξιοσημείωτη η «σκυταλοδρομία» τριών «κομμάτων», στη διαδρομή μιας έντιμης έκβασης.

ΥΓ. Συγκινητική η παρουσία-προσφορά ιδιωτικών εταιρειών στο πενθος, όπως του Ιατρικου Κέντρου Αθηνών και της Εταιρείας Ζαχαροπλαστείων Κώνσταντινιδης ΑΒΕΕ. Αξίζει να καταγράψω απόσπασμα από το μήνυμα του διευθύνοντος συμβούλου της τελευταίας: «Θέλω να φύγω απο τα λόγια, της ευχές και τα κροκοδείλια δάκρυα περνώντας αμέσως στην πράξη. Η οικογένεια του αδικοχαμένου θα λαμβάνει από την εταιρεία μας κάθε αρχή του μηνός 500 ευρώ ως σύνταξη και επίσης δεσμεύομαι να Καλυψώ τα έξοδα των σπουδών των παιδιών του…». Αυτό το «αμέσως στην πράξη» μίλησε στην ψυχή μας. Γιατί…. γνωρίζουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News