Την Παρασκευή τα Τέμπτη θα είναι κλειστά για δώδεκα ώρες. Θα μπορούσαν να είναι και για όλη τη μέρα, την εβδομάδα ή και τον μήνα – όρεξη να έχουν οι αγρότες και κάρβουνο οι ψησταριές. Τα σύνορα της χώρας ανοίγουν και κλείνουν κατά βούληση της συνέλευσης που πραγματοποιείται στο μπλόκο του Προμαχώνα. Ολα και όλα, η άμεση, συμμετοχική δημοκρατία γεννιέται εκεί, από το ζευγάρωμα της οργής του νταλικιέρη με τον αγωνιστικό οίστρο του αγρότη.

Πόσο θα διαρκέσει όλο αυτό; Ε, όσο πάει. Θεωρητικά οποιοσδήποτε διαθέτει έναν ικανό, πλην όμως απροσδιόριστο, αριθμό τρακτέρ, δύναται να αποκλείσει την πρόσβαση και την κίνηση σε σημεία του εθνικού οδικού δικτύου της χώρας. Αρκεί να έχει τρακτέρ που χορηγούν, αυτομάτως, κάρτα αγωνιστικής ασυλίας. Αν, ας πούμε, η εθνική οδός κλείσει από ιδιοκτήτες ταξί, τότε τα πράγματα θα ακολουθήσουν περίεργη τροπή. Οι νταλικιέρηδες δεν θα συγκρατηθούν, οι αστυνομικοί θα πάρουν κατάλληλες εντολές και τα ταξί θα γίνουν σαν τον Τουίτι κάτω από τρένο, κίτρινο αυτοκόλλητο στο οδόστρωμα.

Ομως οι αγρότες δεν υφίστανται καμία συνέπεια, ούτε καν ενόχληση. Κλείνουν το οδικό δίκτυο, στερούν το αγαθό της ελεύθερης κίνησης ανθρώπων και αγαθών, γράφουν στα παλιά τους τα τσαρούχια μία σειρά άρθρων του ποινικού κώδικα. Η Πολιτεία απλώς κοιτάζει. Δεν κουνιέται μήτε βλέφαρο, μήτε τρίχα από τα μαλλιά της Γεροβασίλη. Αλλωστε η κυβερνητική εκπρόσωπος το έχει δηλώσει χωρίς περιστροφές: η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να ποινικοποιήσει κινητοποιήσεις. Σωστά. Είναι η κυβέρνηση της Πρώτης Φοράς και αν μη τι άλλο θα ήταν πολιτικά άκομψο και αισθητικά άγαρμπο να στείλει ΜΑΤ απέναντι στους αγρότες.

Γιατί γίνεται επέμβαση μετά από ένα μήνα αποκλεισμού και όχι μετά από μία εβδομάδα; Το αδίκημα, έτσι και αλλιώς, έχει συντελεστεί από την πρώτη μέρα.

Ετσι, όμως, εγείρεται ένα αυτονόητο ερώτημα. Πόσο διαρκεί η υπομονή της κυβέρνησης; Κοινώς πόσος χρόνος απαιτείται από την έναρξη ενός αποκλεισμού μέχρι τη λήψη μέτρων για την αποκατάσταση της ελεύθερης διακίνησης; Είναι κάτι που ειλικρινά δεν έχω καταφέρει, τόσα χρόνια, να κατανοήσω. Αν, για παράδειγμα, η κυβέρνηση παραμένει συνεπής στο ακαταδίωκτο των κινητοποιήσεων, τότε θεωρητικά οι αγρότες μπορούν να οριοθετήσουν τη δική τους επικράτεια, ο αγώνας τους να τραβήξει εις μάκρος, να γίνουν οι συστοιχίες των τρακτέρ μόνιμο στοιχείο της ελληνικής υπαίθρου. Στην κυβέρνηση δεν το σκέφτονται ακριβώς έτσι. Η εκάστοτε πολιτική ηγεσία περιμένει πρώτα να εκτονωθεί η ένταση και να εκδηλωθεί η κόπωση των διαμαρτυρομένων. Μετά διατυπώνει προτάσεις που επιτρέπουν στους συνδικαλιστές να «αποχωρήσουν αξιοπρεπώς». Αλλωστε οι ίδιοι ζητούν από τον υπουργό να τους δώσει κάτι «για να μη γυρίσουμε με άδεια χέρια πίσω και ξευτελιστούμε». Ε, αν δεν ευδοκιμήσει και η ύστατη προσπάθεια, τότε είναι πιθανό ο ήχος από τα γκλομπ πάνω στην ασπίδα να συνοδεύσει τα τύμπανα του λαϊκού αοιδού που βγάζει παράπονο και γούστα από το μεγάφωνο της καντίνας.

Είναι μία διαδικασία όλη αυτή. Σχεδόν τελετουργική. Και στο τέλος έρχονται πάντα τα ΜΑΤ, όπως το ιππικό στα γουέστερν. Αν, όμως, επέμβουν τα ΜΑΤ, βρισκόμαστε πάλι στο πρώτο κουτάκι με το βασικό ερώτημα: από ποιο χρονικό σημείο και μετά ποινικοποιείται και καταστέλλεται μία κινητοποίηση με έκνομες διαστάσεις; Γιατί, ας πούμε, γίνεται επέμβαση μετά από ένα μήνα αποκλεισμού και όχι μετά από μία εβδομάδα; Το αδίκημα, έτσι και αλλιώς, έχει συντελεστεί από την πρώτη μέρα. Πώς ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά των αρχών;

Εύκολο. Είναι συνάρτηση της κόπωσης που ταλαιπωρεί την κοινωνία. Οταν ο κόσμος αρχίζει και βρίζει, τότε λαμβάνονται και μέτρα. Η πολιτική και επικοινωνιακή διαχείριση προηγούνται της νομιμότητας. Οσο η κυβέρνηση κρίνει ότι η δυναμική σύγκρουση με τους αγρότες θα τη βλάψει πολιτικά, τόσο το τελωνείο Προμαχώνα θα υποκαθίσταται από το μπλόκο των Σερρών. Βέβαια δεδομένης της κυβέρνησης, δεν αποκλείονται πια και εκπλήξεις. Η ανοχή να γίνει μόνιμη. Και ο Αλέξης Τσίπρας να επιχειρήσει πολιτικό άνοιγμα, συζητώντας ακόμα και το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας με τον John τον Deree, τον αγωνιστή που έχει οργώσει την ελληνική γη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News