Η αλήθεια, ως «άρση της λήθης» είναι πάντα ένα ζητούμενο στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Οχι όμως και επιβεβλημένος αυτοσκοπός. Στις ελεύθερες κοινωνίες άλλωστε, οι πάντες έχουν το δικαίωμα να απολαμβάνουν το παιχνίδι της δικής τους  πραγματικότητας με το περιβάλλον και τις διαστάσεις του χρόνου. Αρκεί βέβαια, να κινούνται, μέσα στα όρια του σεβασμού της συνύπαρξης με τους άλλους

Η εθνική αλήθεια βέβαια είναι μια άλλη υπόθεση που μόνο οι πραγματικά φιλελεύθερες κοινωνίες μπορούν να την αμφισβητούν και να την ελέγξουν. Είναι κάτι σαν την ατομική ευχέρεια  του ανθρώπου να ψάχνει τον εαυτό του και να προσπαθεί να τον μάθει. Και ακριβώς εδώ θυμάται κανείς τον Μπουκόφσκι σχετικά με το ότι το πρόβλημα είναι πως  οι έξυπνοι άνθρωποι είναι γεμάτοι αμφιβολίες, ενώ οι ηλίθιοι  γεμάτοι αυτοπεποίθηση…

Σε ότι αφορά τώρα την δική μας αλήθεια, την εθνική, δεν θα υπήρχε  κανένα νόημα να την αναζητούμε, εάν δεν είχε μια δαιμόνια τάση να μας ποδηγετεί! Αν για παράδειγμα, είχαμε την επιλογή να την υιοθετούμε ή να την απορρίπτουμε, στη δημόσια ζωή μας, χωρίς καταναγκασμούς. Ας πούμε, είναι θετικό το ότι επιλέγουμε να μην πάμε σε παρελάσεις ή να μην συμμετέχουμε σε διάφορες εκδηλώσεις με τις οποίες δεν ταυτιζόμαστε αισθητικά. Δεν συμβαίνει όμως, το ίδιο με τις κατευθυντήριες γραμμές της Εκπαίδευσης και  της άσκησης εθνικής πολιτικής.

Η κυρίαρχη εθνική ιδεολογία συνεχίζει  να παραμένει προσκολλημένη στις «αυθεντικές» παραδόσεις. Και αυτό γιατί η κρίσιμη μάζα των ομοεθνών μας θεωρεί ότι είναι ο μόνος σοβαρός συνδετικός ιστός που θα μας κρατήσεις ενωμένους. Δεν διανοείται καν να αμφισβητήσει την αυθεντικότητα των ριζών, των θρύλων, της Ιστορίας και των εθνικών μύθων.

Κατά συνέπεια, όλες οι εξουσίες που διαχειρίζονται την εθνική  ιδεολογία δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση να αλλάξουν τον τρόπο που την υιοθετεί η κρίσιμη μάζα των πολιτών. Ετσι, η παιδεία συνεχίζει να έχει ως βασικό πυλώνα διαπαιδαγώγησης την παράδοση, το πολιτικό σύστημα επιμένει στην διαιώνιση της εθνικής «προπαγάνδας» και ο πνευματικός κόσμος της χώρας δεν θέλει να εμπλακεί σε μια εκστρατεία αμφισβήτησης  του παρελθόντος.

Το λεπτό σημείο του ζητήματος βρίσκεται στην πεποίθηση ότι, χωρίς την παράδοση – ακόμα κι αν είναι γεμάτη από ψέματα- δεν μπορούμε να συνεχίσουμε όλοι μαζί. Θεωρούμε δηλαδή, ότι το κοινό σημείο αναφοράς ανάγεται σε μια στατική παρακαταθήκη η οποία μοιάζει με μια τεράστια μπιζουτιέρα μυθικού υλικού. Δεν έχεις παρά να απλώσεις το χέρι σου και να φορέσεις όποιο κόσμημα θέλεις πριν από την βραδινή σου έξοδο. Για αυτό και κάθε προσανατολισμός παραμένει στραμμένος στο παρελθόν και όχι στο μέλλον. Αν βγούμε στο δρόμο να ρωτήσουμε εκατό ανθρώπους ποιο είναι το πρόβλημα της ελληνικής εκπαίδευσης οι περισσότεροι θα μας απαντήσουν  ότι οι νέοι δεν ξέρουν τα πρόσωπα της Ιστορίας και όχι πως αποφοιτούν από το σχολείο ως λειτουργικά αναλφάβητοι (αδυναμία κατανόησης ενός δελτίου ειδήσεων, σωστής χρήσης του υπολογιστή, άγνοια οικονομικών όρων κτλ).

Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι συνεχίζουμε έτσι. Ας δεχτούμε ότι είναι πράγματι, σημαντικό να κουνάμε σημαίες, να παρελαύνουμε και να ταυτίζουμε την Εκκλησία με την εθνική παλιγγενεσία. Και ας πιστέψουμε στους ψυχολόγους ότι είναι επικίνδυνο να ξυπνάς το παιδί που ονειρεύεται ή υπνοβατεί.

Σε περίπτωση όμως, που αυτή η τακτική μας οδηγεί σε αδιέξοδο, που μας εγκλωβίζει σε μια καταστροφική εσωστρέφεια, δεν πρέπει κάποτε να αναζητήσουμε το αληθινό; Δεν έχουμε χρέος ως μεταφορείς της εθνικής ουσίας, να γεννήσουμε καινούρια στοιχεία που θα δώσουν ώθηση στην διαιώνιση του εθνικού μας είδους;

Καλό θα ήταν να δούμε λίγο πιο σοβαρά την υπόθεση της αλήθειας. Απαλλαγμένη και από εθνικιστικά και από μαρξιστικά σύνδρομα. Γιατί ούτε η αφήγηση που έφτασε ως τις μέρες μας είναι αληθινή ούτε και η βίαιη αποδόμησή της πρέπει  να δημιουργήσει νέες «μυθικές αλήθειες».

Το μυστικό βρίσκεται μόνο στη σωστή διαχείριση του παρόντος και της αλήθειας που μπορούμε να παράγουμε τώρα. Της αλήθειας που μπορούμε να σχεδιάσουμε, να δημιουργήσουμε και ασφαλώς να παράγουμε, συνθέτοντας την νέα μας ταυτότητα. Κι αυτό δεν έχει σχέση με παραδόσεις αλλά με επιτεύγματα: με πολιτισμό, παιδεία, τεχνολογία, καινοτομία, πολιτική και διασφάλιση της ποιότητας στη  καθημερινή μας ζωή.

Η εθνική μας ιδέα θα είναι αληθινή μόνο αν μπορέσει να υποστηριχθεί από πράξεις αλήθειας. Αν δεν εκτιμήσουμε το παρόν ως μηχανή παραγωγής εθνικών γονιδίων δεν θα υπάρξει και μέλλον. Με τις παρελάσεις, τις σάπιες σημαίες και τους γραφικούς εκπροσώπους του εθνικού ψεύδους δεν μπορεί να υπάρξει συνέχεια.

Εθνικό είναι μόνο το αληθινό. Και αληθινό είναι οτιδήποτε γεννάει ζωή, δημιουργία και εθνικό πλούτο. Όλα τα υπόλοιπα είναι για την εθνική μας «υπνοβασία», για τίποτε παραπάνω…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News