Η αίθουσα Attica του Royal Olympic Hotel χωρά κάτι περισσότερες από 200 καρέκλες, από αυτές τις όχι και τόσο αναπαυτικές των ξενοδοχείων, αλλά αρκούντως ανεκτές στο μάτι. Τα, σχεδόν, 250 τετραγωνικά μέτρα του χώρου ήταν ασφυκτικά γεμάτα το απόγευμα της Δευτέρας.

Μέσα στην αίθουσα, η Ελσα Φορνέρο (πρώην υπουργός Εργασίας της κυβέρνησης Μόντι, στην Ιταλία), ο Καρλ Χίνριχς (καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του Humboldt, του Βερολίνου), ο Μιλτιάδης Νεκτάριος (πρώην Διοικητής του ΙΚΑ και καθηγητής Στατιστικής και Ασφαλιστικής, στο ΠΑΠΕΙ). Ηταν κι άλλοι, αρκετοί. Ηταν και ο Τάσος Γιαννίτσης. Δεν χρειάζεται συστάσεις, εκτός των άλλων είναι ο άνθρωπος που άκουσε βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να του ζητάει «συγγνώμη» για το λάθος του πολιτικού συστήματος να μην τον ακούσει πριν 15 χρόνια για το Ασφαλιστικό. Καθηγητές Πανεπιστημίων, πολιτικοί από τα περισσότερα κόμματα, φίλοι φίλων, νεαροί πολιτευτές, πρώην και νυν απογοητευμένοι. Πολλοί εκεί για Δευτέρα απόγευμα. Πολλοί, αλλά τόσο λίγοι σε σχέση με το πόσοι θα έπρεπε να ασχολούνται με το ζήτημα.

Από τα βασικότερα προβλήματα της χώρας είναι πως αντί με το Ασφαλιστικό να ασχολούνται οι νέοι, αυτοί που θα κληθούν να το χτίσουν, ασχολούνται άτομα που είναι έτοιμα να πάρουν σύνταξη. Αν δεν έχουν πάρει, ήδη, δηλαδή

Το Ασφαλιστικό, αυτό ήταν το θέμα συζήτησης της ημερίδας που διοργάνωσαν το Δίκτυο της Αννας Διαμαντοπούλου και το Friedrich Elbert Stiftung. Και είναι παρήγορο από τη μία να βλέπεις κόσμο που θα μπορούσε να είναι υπουργός σχεδόν σε οποιοδήποτε ευρωπαϊκό κράτος να είναι εκεί να σου λέει τα καλά και τα κακά που φέρνει η πρόταση της κυβέρνησης (ok, σχεδόν μόνο αρνητικά ακούστηκαν). Αλλά είναι και τόσο απογοητευτικό από την άλλη να μην βλέπεις νέο κόσμο, χωρίς κομματική ταυτότητα. Πρέπει να ήμουν ο μικρότερος στην αίθουσα ή τέλος πάντων από τους μικρότερους. Και σε λίγους μήνες μπαίνω στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου.

Αυτό ακριβώς είναι ένα από τα βασικότερα προβλήματά μας. Αντί να είναι εκεί μέσα 200 19χρονοι και 25χρονοι, όσοι δηλαδή θα κληθούν να χτίσουν με τα χρήματά τους το νέο Ασφαλιστικό, ήταν κόσμος που είτε έχει βγει στη σύνταξη, είτε κοντεύει να το κάνει. Αντιλαμβάνεστε το οξύμωρο, έτσι;

Το θέμα δεν ήταν η διοργάνωση, αυτή ήταν άψογη. Ούτε όσα έλεγαν οι παρευρισκόμενοι. Αυτά κι αν ήταν ενδιαφέροντα. Το θέμα είναι στο πόσο κουρασμένος είναι ο κόσμος.

Εδώ και έξι χρόνια έχει πολιτικοποιηθεί με λάθος τρόπο. Εχει αναλωθεί σε μισόλογα και λόγια μίσους, αντί να επικεντρωθεί στη δημιουργική ζύμωση. Και τώρα, έφτασε η ώρα που περιμένει τα πάντα να του έρθουν έτοιμα. Ούτε πλατείες και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες έχουμε, ούτε καν καφενειακές αντιπαραθέσεις, τουλάχιστον από τον περισσότερο κόσμο. Βαρέθηκε ο πολίτης κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν οι πολιτικοί θα μπορέσουν να έχουν καλύτερη αντίληψη της πραγματικότητας.

Στα «πηγαδάκια», τι άλλο; Τι θα κάνει η Κεντροαριστερά, τι θα κάνει το Κέντρο, τι θα κάνει η Σοσιαλδημοκρατία. Κόσμος έστυβε το κεφάλι του για να μπορέσει να προτείνει ένα όνομα που θα καλύψει το κενό που υπάρχει. Η πρόταση της Γεννηματά μπορεί να «μυρίζει» συνδικαλιά Λαλιώτη, αλλά ανοίγει τις διαδικασίες. Μόνο το όνομα του Καμίνη ακούστηκε (κι αυτό με πολλές ενστάσεις) ως αυτό που και δεν έχει φθαρεί και που έχει το απαραίτητο γκελ. Τον ξέρουν ακόμη και σε καφενεία της Φλώρινας και της Ρόδου, τουλάχιστον ως όνομα και μορφή. Κανείς άλλος. Κανείς κάτω από τα 55-60 δεν μπορεί να βγει μπροστά σε αυτόν τον χώρο. Κι όλοι το έλεγαν μέσα από τα δόντια τους. Αν δεν βρεθεί κάποιος να το κάνει άμεσα, τότε ο Μητσοτάκης θα αναπτύξει τεράστια δυναμική και σε αυτόν τον χώρο.

Ετσι είναι, ο χρόνος δεν σταματά. Η ιστορία δεν σε ρωτά αν είσαι έτοιμος, δεν σε περιμένει να λύσεις τα ψυχολογικά και τα εσωκομματικά σου. Περνά από μπροστά σου κι αν είσαι έτοιμος ανεβαίνεις στο άρμα της και συνεχίζετε μαζί. Αν όχι, μένεις στην απ’ έξω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News