Δύο λωρίδες κατευθύνουν τους οδηγούς προς τα δεξιά, τουτέστιν έξοδος προς Αττική οδό. Αλλες λωρίδες κατευθύνουν οδηγούς προς τα βόρεια, ήτοι ευθεία. Ο οδηγός έχει πιάσει τη σωστή λωρίδα και στρίβει, στρίβει, στρίβει, μα, αδιανόητα ξαφνικά ένα αυτοκίνητο από τη δεξιά δεξιά λωρίδα και με ταχύτητα σίφουνα γκαζώνει αμέριμνα για ευθεία! Αλλ’ αντ’ άλλων!

Τρακάρουν. Σταματούν. Από το ένα αυτοκίνητο κατεβαίνει ο οδηγός, μαζί και η γυναίκα του και ένας φίλος συνεπιβάτης, έντρομοι και παραξενεμένοι ψελλίζοντας: «Μα πώς το κάνατε αυτό;», στο νεαρό κορίτσι του άλλου αυτοκινήτου.

Ενα νεαρότατο κορίτσι με μια φίλη της, πρωτάρα οδηγός τρεμάμενη ως ψάρι που λέει: «Λάθος, έκανα λάθος, Συγγνώμη, συγγνώμη. Είμαι νέα οδηγός». Ο τρόπος της και το αυτόματο «Συγγνώμη» της, τους ακυρώνει κάθε διάθεση φωνής, μάλιστα ο ένας, την αγκαλιάζει πατρικά και της λέει: «Συμβαίνουν αυτά» (Γιατί τέτοιος είναι ο χαρακτήρας του). Το νεαρό κορίτσι ξανοίγεται «Και, Θεέ μου, είναι το δεύτερο τρακάρισμά μου! Τι θα κάνω;» σχεδόν κλαίει. Ακόμα και η γυναίκα την καθησυχάζει «Ησύχασε. Όντως έκανες λάθος. Έχεις ασφάλεια;»,  «Ναι έχω. Ωχ! Και θα πρέπει τώρα να περιμένουμε να έρθει αστυνομία;» συνεχίζει έντρομη, «Ησύχασε. Δώσε μας το τηλέφωνό σου και θα τα βρουν οι ασφαλιστές. Γι αυτό πληρώνουμε. Αλλά πρόσεχε. Η τρίτη φορά μπορεί να αποβεί μοιραία, κοριτσάκι μου, πρόσεχε» τη συμβουλεύουν. «Συγγνώμη, έφταιξα», χαιρετιούνται. Είναι βράδυ. «Μπράβο της ότι ζήτησε συγγνώμη και παραδέχτηκε το λάθος της» σχολιάζει ο καλόβολος άνδρας. «Μα ήταν πασιφανές το λάθος» λέει ο φίλος. «Σε τούτη τη χώρα ποτέ δεν ξέρεις…» πετάει η γυναίκα. «Ωχ! Εσύ είσαι άρρωστα καχύποπτη» το κλείνουν γελώντας. 

Την επομένη πρωί πρωί ο κύριος του ενός αυτοκινήτου επικοινωνεί με το κορίτσι του άλλου αυτοκινήτου. Μα η συμπεριφορά της ακούγεται αλλαγμένη. Είναι σαν ανενδοίαστα δασκαλεμένη: «Ξέρετε, ο μπαμπάς μου είπε ότι μπορεί και να μην έκανα και τόσο λάθος. Μπορεί και ‘σεις… Καλύτερα να μιλήσετε με εκείνον». Ο μπαμπάς της ως μη παρών είχε άποψη παρόντος… Το νεαρό κορίτσι είχε υποστεί μετάλλαξη «Ελληναρά». 

Δεν έχει σημασία η συνέχεια της ιστορίας, αλλά η επέμβαση του γονιού για να δικαιώσει το λάθος του τέκνου του ως σωστό. Να το εμψυχώσει στη εθελοτυφλία. Να του ευνουχίσει το φιλότιμο, να λιώσει τη συνειδησιακή εντιμότητα. Aρα η παιδεία τού να μην υποστείς ποτέ τις συνέπειες του λάθους σου. Να είσαι ένα κοκοράκι που ωρύεται «Δικαιοσύνη» αναφερόμενος όμως στους άλλους και ποτέ σε σένα. Αυτό το «καθημερινό» που συνέβη σε έναν δρόμο, με ένα τρακάρισμα, είναι το DNA της σύγχρονης ελληνικής νοοτροπίας όπως μεταλλάχτηκε στα χρόνια. Από φιλότιμο σε αυθάδεια δικαιωματιστή. Αντί ο γονιός να διαισθανθεί ότι «οργανώνει», επί του παιδιού του, τον συμπολίτη που θα εγκαταλείψει το θύμα στο επόμενο τρακάρισμα, αντιθέτως, δυναμιτίζει να μας παραδώσει, με δόξα και τιμή, ένα ασυνείδητο ον. Τι απέραντο κρίμα! 

Πριν δυο τρεις μέρες μια γιατρός πέρασε ως σίφουνας τις μερικώς κατεβασμένες μπάρες μιας σιδηροδρομικής γραμμής και ενώ μπορούσες να διακρίνει καθαρά το τρένο καταπάνω της. Αντιλαμβάνεστε; Ευτυχώς δεν κλάψαμε θύματα παρά μόνο λαμαρίνες. Ωστόσο ο σύζυγός της έδωσε συνέντευξη σχεδόν κλαίων ότι: «Ήταν σε βάρδια τόσες πολλές ώρες! Τι να σου κάνει; Κάτι πρέπει να γίνει με αυτό». Άρα δικαιολογώντας την πράξη της μετέφερε την ευθύνη του λάθους της στον άγνωστο Χ. Αυτομάτως δε, και αλίμονο, «οργανώθηκε» συνδικαλιστικό αίτημα από το νοσοκομείο όπου εργαζόταν «Χρειαζόμαστε και άλλο προσωπικό». Και οι γνωστοί μας τηλεοπτική ζουμάρισαν στην έλλειψη προσωπικού. Πάμε καλά; 

Είχα διαβάσει κάποτε, κάτι που είχα γελάσει πολύ. Στην χώρα μας, έλεγε, όταν ένα παιδάκι χτυπήσει το κεφαλάκι του σ΄ένα τραπέζι, για να παρηγορήσουμε το κλάμα του λέμε: «Τώρα, τώρα να δεις τι θα κάνω εγώ στο τραπέζι! Ντα, ντα τραπέζι! Να μάθει!». Τότε είχα γελάσει. Τώρα μελαγχολώ. Τα πιο σοβαρά προκύπτουν από «αστείο». 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News