992
| CreativeProtagon

Τι «παίζει» με το Wordle;

Λένα Παπαδημητρίου Λένα Παπαδημητρίου 13 Φεβρουαρίου 2022, 20:21
|CreativeProtagon

Τι «παίζει» με το Wordle;

Λένα Παπαδημητρίου Λένα Παπαδημητρίου 13 Φεβρουαρίου 2022, 20:21

Στις 5 Φεβρουαρίου 2022 ένας γυμνός άντρας, οπλισμένος με ένα ψαλίδι, εισέβαλε στο σπίτι μιας 80χρονης στο Λίκολνγουντ του Σικάγο. Την κράτησε όμηρο δεκαεπτά ώρες. Η μεγάλη κόρη της στο Σιάτλ, σχεδόν 3.000 χιλιόμετρα μακριά, ανησύχησε. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Η μητέρα της δεν τής είχε στείλει, όπως κάθε πρωί, το Wordle της. Ειδοποίησε την αστυνομία και ο τσίτσιδος με το ψαλίδι συνελήφθη πάραυτα.

Για όποιον δεν το έχει ήδη πάρει χαμπάρι (εγώ, μέχρι πριν από τρεις μέρες, δεν το είχα), το Wordle είναι η νέα μεγάλη μανία του πανδημικού πλανήτη. Ακρως ύπουλη και υπερμεταδοτική. Την 1η Νοεμβρίου 2021 είχε μόλις 90 παίκτες. Στις 2 Ιανουαρίου του νέου έτους είχε φτάσει τους 300.000 ενώ 20 μέρες αργότερα 2 εκατομμύρια είχαν κιόλας «κολλήσει». Σήμερα έχει φτάσει τα 3 εκατομμύρια. Οι New York Times έσπευσαν να το αγοράσουν. Οι φήμες λένε για πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια.

Πρόκειται για κάτι τόσο εξωφρενικά απλό που τρομάζει. Ο Τζον Γουόρντλ (Wardle), ένας μηχανικός λογισμικού από το Μπρούκλιν, ο οποίος βαριόταν αφόρητα σε κάποιο από τα lockdown, άρχισε να σκαρφίζεται παιχνίδια λέξεων για τη σύντροφό του που έχει μανία με τα σταυρόλεξα. Ετσι γεννήθηκε το Wordle (ένα έξυπνο λογοπαίγνιο με το επώνυμο του εφευρέτη του).

Μοιάζει πολύ με το Mastermind (στην Ελλάδα μεγάλο σουξέ της δεκαετίας του ’80). Μόνο που αντί να μαντεύεις χρώματα, μαντεύεις λέξεις από πέντε γράμματα. Στόχος σου να βρεις τη λέξη της ημέρας. Και μόνο μία λέξη κάθε μέρα για να μην εθιστείς. Εχεις μέχρι έξι προσπάθειες.

Οι κλώνοι εξαπλώνονται

To Wordle είναι τόσο αθώο που νομίζεις ότι είναι βγαλμένο από μια άλλη εποχή. Είναι δε (μέχρι στιγμής) δωρεάν. Δεν το βρίσκεις σε app μόνο σε site, δεν έχει διαφημίσεις, ούτε banner που αναβοσβήνουν πάνω στην οθόνη, ενώ κανείς δεν σου στέλνει ηλίθιες υπενθυμίσεις την ώρα που δουλεύεις. Oπως λέει ο εμπνευστής του: «Δεν προσπαθεί να κάνει τίποτα ύποπτο με τα δεδομένα σου ή με τους βολβούς των ματιών σου. Είναι απλά ένα παιχνίδι που έχει πλάκα».

Και όχι, δεν αποτελεί πια προνόμιο μόνο του αγγλόφωνου ή του αγγλομαθούς κόσμου. Ηδη υπάρχει η ελληνική βερσιόν του: «Λεξιγνώστης». Που δεν σου δίνει μόνο μία λέξη την ημέρα. Τη δημιούργησε αφιλοκερδώς ο καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών Διομήδης Σπινέλης.

Η δε Duolingo, αντί να κάθεται και να «τρώει» τη σκόνη του, προτείνει ήδη το Wordle στους μαθητές της ως την καλύτερη εξάσκηση για την εκμάθηση ισπανικών, σουηδικών, ακόμα και χαβανέζικων. Φυσικά, οι κλώνοι του είναι πλέον παντού. Μεταξύ άλλων, το Lewdle, αποκλειστικά με «βρώμικες» λέξεις.

Στο μυαλό των άλλων

«Στην αρχή έπαιζα το βράδυ, πριν κοιμηθώ, αλλά τώρα τελευταία, μόλις ξυπνήσω» μου αναφέρει δεινή εγχώρια παίκτρια που εντόπισα μέσω social media. «Καμιά φορά ξυπνάω χαράματα με αϋπνίες (κακό της Covid και αυτό) και τι να κάνω…, παίζω Wordle. H φάση βέβαια είναι να αναρτήσεις το σκορ σου στο Facebook ή στο Twitter και να σχολιάσουν οι φίλοι σου. Εχω φίλους– πάνω από δέκα άτομα– που κάθε μέρα ποστάρουν από κάτω τα δικά τους σκορ».

Σημειωτέον ότι το «μοίρασμα» της ημερήσιας επίδοσης του κάθε παίκτη δεν εμπεριέχει την ανταγωνιστικότητα και τη σαχλή καυχησιολογία που βρίσκεις σε άλλα παιχνίδια. Εμφανίζεται εντελώς κωδικοποιημένο, με τουβλάκια διαφορετικών αποχρώσεων (πράσινο για τα σωστά γράμματα που βρήκεs, κίτρινο για το σωστό γράμμα στη λάθος θέση).

«Είναι ένα έξυπνο, γρήγορο “παράθυρο” στην πνευματική διεργασία ενός άλλου..» γράφει στους Los Angeles Times ο επαγγελματίας φιλόσοφος των παιγνίων C.Thi Νgugen. «Αυτό είναι το αστείο με τα παιχνίδια» επισημαίνει ο ίδιος. «Ακόμα και το πιο ψυχρό, το πιο λογικό, το πιο ανταγωνιστικό παιχνίδι μπορεί να είναι παράδοξα οικείο. Το σκάκι πχ. είναι αδυσώπητο, αλλά είναι από ό,τι πιο κοντά στην κανονική τηλεπάθεια μπορείς να βιώσεις».

Από το «Subbuteo» στο «Among Us»

Το σκάκι μου θυμίζει τη δική μου μύηση μέσα στην καραντίνα. Εγώ που δεν γνώριζα τι είναι «ματ» , τα Χριστούγεννα του 2020 παρήγγειλα ξύλινη σκακιέρα και έκανα μόνη μου δωρεάν μαθήματα στο ίντερνετ (να είναι καλά η δημοφιλής σειρά «Queen’s Gambit» του Netflix). Προφανώς δεν ήμουν η μόνη, αν κρίνω από τους εκατομμύρια συνδρομητές που συνέρρευσαν στο Chess.com.

Ανατρέχοντας πίσω σε αυτά τα δύο υπέροχα χρόνια, παρατηρώ ότι τα παιχνίδια (πάσης φύσεως) που παίξαμε μέσα στο σπίτι είναι συνδεδεμένα με στιγμές ανείπωτης (αν και βραχύχρονης) ξενοιασιάς. Το Quizdom π.χ. με τα παιδιά για να περάσει η αυτοκαραντίνα το καλοκαίρι. Ενα περιοδικό με Sudoku που μου άφησαν φίλοι στην πόρτα τις ίδιες μέρες το καλοκαίρι (είχε πάνω του γραμμένες με στυλό ευχές και ζωγραφισμένη μια καρδιά).

Θυμάμαι ακόμα το «Trivial Pursuit» ανήμερα τα Χριστούγεννα του ’21 (πριν πλακώσει η Ομικρον) που γεφύρωσε το χάσμα τριών γενεών (με την γιαγιά να βάζει τα γυαλιά και στην Γενιά Χ και στους millennials). Τέλος, η «Μonopoly-Αρχοντας των δαχτυλιδιών» που έφερε φέτος ο Αγιος Βασίλης (αν δεν απατώμαι, Νο1 στη λίστα με τις πιο δημοφιλείς προτάσεις δώρων του Public).

Tέτοιες εποχές, λένε οι ειδικοί, ακόμα και τα ψηφιακά παιχνίδια μπορούν να έχουν ευεργετικές ιδιότητες (αρκεί να παίζεις με άλλους και να μην είσαι «καμένος»). Θυμάμαι πχ τον γιό μου να μου εξηγεί τους κανόνες του «Among us», στη διάρκεια του lockdown -ακορντεόν. Ενα ψηφιακό παιχνίδι τύπου «Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο» που σάρωνε παγκοσμίως. Παρότι δεν βοηθούσε στην τηλεκπαίδευση, είχε πλάκα. Κυρίως, γιατί ο μικρός μπορούσε να παίζει με τους φίλους του (που εκείνη την περίοδο δεν μπορούσε να δει ούτε ζωγραφιστούς).

Σημασία έχει ότι ένα παιχνίδι (είτε λέγεται Wordle είτε Subbuteo) προσφέρει μια αναζωογονητική σύνδεση με ένα άλλο «εδώ και τώρα». Με τους δικούς του κανόνες, κοντά σε άλλους παίκτες, μακριά από μια πραγματικότητα που ξεπερνάει και την πιο νοσηρή φαντασία.

Διόλου τυχαίο ότι και ακόμα και αυτοί που δεν είχαν καμία σχέση με επιτραπέζια παιχνίδια «λύγισαν» μέσα στην καραντίνα. Ρωτήστε όποιον παιδοψυχίατρο θέλετε. Για να έρθεις κοντά με ένα παιδί (ακόμα και έναν σαλταρισμένο έφηβο της πανδημίας), κάθισε και παίξε μαζί του ένα επιτραπέζιo.

Tα παιχνίδια αντανακλούν, λένε, την εποχή τους. Στην Κατοχή τα παιδιά έπαιζαν Μουντζούρη ή στρατιωτάκια και οι κοσμικές κυρίες το έριχναν στα χαρτιά (μόνο που αντί για τσάι, σέρβιραν μπροκολόζουμο). Μήπως στον δικό μας υγειονομικό πόλεμο, ένα «χαζό» παιχνίδι λέξεων ήρθε να μας σώσει από τον φόβο και την πλήξη;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...