Εξυσε τα αμελέτητά του. Οταν δεν έχει τι να κάνει, το συνηθίζει. Τα έχει ματώσει στο ξύσιμο. Εριξε μια ματιά στα νέα. Κοντοστάθηκε σε ένα ξεκώλι. Μετά τεντώθηκε, ψιθυρίζοντας «Τι να σου κάνω, που τώρα δουλεύω! Αλλιώς ….».

Ο δίπλα γέλασε: «Πάλι γκόμενες κοιτάς, ρε;». Βαρέθηκε να του απαντήσει. Συνέχισε με τα νέα. «Τι λέει ρε;», μονολόγησε και χασμουρήθηκε. «Η Eldorado Gold γνωστοποιεί την πρόθεσή της να αναστείλει την επένδυσή της στα ορυχεία…».

Εκείνο το «αναστείλει» άγνωστη λέξη. Ρώτησε τον συνάδελφο: «Ρε μαλάκα, τι ακριβώς σημαίνει “αναστείλει”;».

«Τώρα πέτυχες άνθρωπο!» του είπε ο δίπλα. «Κάτσε να ρωτήσουμε την Νίκη, του επάνω ορόφου. Αυτή είναι το φυτό της υπηρεσίας. Μαλάκα, έφτασε σχεδόν πτυχίο. Χτύπα ένα τηλέφωνο».

«Δεν παίρνεις εσύ, ρε μαλάκα; Στο είπα, δεν είμαι τόσο καλά σήμερα. Eνας μαλάκας συναγερμός βάραγε όλη νύχτα». «Aντε μωρέ, κάνε έναν κόπο. Έχω δουλειά».

«Ρε Νίκη, τι σημαίνει η λέξη αναστέλλω;».  

«Τι λέει ακριβώς η πρόταση κύριε Νίκο;».

«Αυτοί οι μαλάκες, λέει, η Eldorado, κάτσε να στο διαβάσω, γνωστοποιούν την πρόθεσή τους να αναστείλουν την επένδυση…».

«Ενα λεπτό κύριε Νίκο, να το βάλω στο google γιατί η συγκεκριμένη λέξη μου διαφεύγει».

«Ε καλά! Δεν μπορείς και να τα ξέρεις όλα!».

«Το βρήκα. Αναστέλλω σημαίνει “σταματώ κάτι ίσως προσωρινά ίσως και για πάντα”».

«Ακου ρε, τα τσογλάνια. Θα φύγετε ρε ή θα μείνετε; Τώρα θα τους ξεφωνίσω στο fb. Θα γράψω Στα τσακίδια! ».

«Μήπως είναι λίγο χοντρό κύριε Νίκο; Εσείς βέβαια ξέρετε καλύτερα».

«Κόψε ρε κορίτσι μου αυτό το κύριε Νίκο. Είμαστε Αριστεροί, απλοί άνθρωποι. Χεσμένη την έχουμε την εξουσία. Δεν γουστάρω αυτά τα κύριε Νίκο. Εγώ κορίτσι μου δεν καταλαβαίνω Χριστό! Εγώ δεν κολλώνω! Όχι μόνο θα γράψω Στα τσακίδια αλλά και να μη στεριώσουν πουθενά!».

«Αχ κύριε Νίκο. Μου θυμίσατε ηρωίδα από βιβλίο του Ταχτσή».

«Για κάντο μας λιανά. Τι είναι αυτά; Μήπως με λες αδελφή;»

«Καλέ κύριε Νίκο, τι είναι αυτά που λέτε; Μόνο για καλά μιλάω για σας! Απλώς σκέφτηκα, ότι σε αυτή την επένδυση δουλεύουν πολλοί».

«Δεν μας τα λες καλά! Μητσοτακοφέρνεις μικρή. Και τι έγινε δηλαδή πόσοι δουλεύουν; Και μεις δουλεύουμε. Εγώ θα γράψω αυτό που πιστεύω. ΣΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ».

Το κινητό του χτυπάει. «Άστο να χτυπάει».

«Ρε μαλάκα, σε παίρνει ένας Αλέξης».

«Καλύτερα που δεν απαντάω. Τα έχω πάρει και μ΄αυτόν. Ακου ρε, τι μου είπε προχθές…».

«Τι σου είπε;».

«Να δούμε λίγο τις υπερωρίες. Για να μην καρφωνόμαστε».

«Είπε τέτοιο πράγμα;».

«Ναι, ρε μαλάκα. Σε ποιους; Σε μας! Στους στυλοβάτες του κινήματος. Που κι αν έχουμε ρίξει δουλειά, για πάρτη του! Δεν πάει καλά το παλικάρι. Δηλαδή, ο Μπαλντάς να βολέψει τη γυναίκα του… Εμείς, μαλάκες;».

Αναγνώστες, για το δήθεν «περιβάλλον» της Χαλκιδικής και την οικολογική αγωνία τους υπάρχουν δικλίδες ασφαλείας. Για το δικό «μας» μολυσμένο περιβάλλον, δεν υπάρχει ελπίς. Βαθιά χωμένοι σε μια μόλυνση ξεσκισμένων αρχών. Πνιγηρή η μπόχα. Μελετάω τις λέξεις των εργαζομένων της Eldoradο και του ήθους που αναδύει ο λόγος.

«Τι έχετε να απαντήσετε στο “Στα τσακίδια” κυβερνητικού στελέχους;» ρωτάει ο δημοσιογράφος. «Δεν μπορώ ν΄απαντήσω. Ντρέπομαι». Μια λέξη όλη κι όλη. «Ντρέπομαι».

Περίεργο συναίσθημα η ντροπή. Την εκβράζει όποιος δεν τη δικαιούται και την απωθεί, όποιος θα έπρεπε να την νοιώθει. Δίπλα μας συντελείται η πιο δραματική, η πιο τραγική, η πιο αποκαρδιωτική μάχη, δυο κόσμων. Τι κρίμα! Πάει η χώρα!

Υ.Γ Εννοείται ότι ο διάλογος είναι φανταστικός. Αποκλείεται να μιλάνε έτσι. Ετσι δεν ειναι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News