Ανταπεξέρχομαι μια χαρά. Αρκεί να τον φέρω απέναντί μου αρτιμελή. Ολα τα μέλη του να΄ναι κουμπωμένα όπως του τα τακτοποίησε, εξ αρχής, η φύση. Τα δύσκολα ξεκινούν, όταν εξασκεί επάνω μου η μνήμη, το ταλέντο της στην ανατομία. Τα κομμάτια του με κάνουνε κομμάτια. Τα χέρια του, για παράδειγμα… Οχι, τα χέρια του γενικώς. Τα χέρια του ειδικώς. Οταν τα σκέφτομαι να γράφει, εκείνα τα κολλυβογράμματα, εκείνο το «α»… Τόσο γελοία ευάλωτη σ΄ένα δικό του «α»;

Τα μάτια του γενικώς. Ολα καλά. Τα μάτια του ειδικώς; Οταν γελάει; Και σχηματίζονται εκείνες, οι τρεις γραμμούλες, αυλάκια που ποτίζουν το βλέμμα γλύκα και μετατρέπονται σε ψαράκια, όσο πιο πολύ γελάει. Το μάτι του το δεξί, και μόνο, όταν μου το κλείνει συνωμοτικά. Και ‘γω καταλαβαίνω. Ο λαιμός του, σ΄εκείνο το σημείο. Οχι εκεί. Πιο κει. Εκεί που είναι ζεστά και μυρίζει αλλιώς.

Τα πόδια του απλωμένα, ίσια ολόισια πέρα από την πολυθρόνα. Το στόμα του όταν. Μόνο τότε, όταν. Τα χείλη του όταν προφέρει, εκείνη τη φράση, σε γλώσσα που δεν ξέρει. Εκείνη η συγκεκριμένη τούφα στα μαλλιά του. Το προφίλ του όταν οδηγεί. Εμένα οδηγεί; Το βλέμμα του πολύ ειδικώς. Οταν σκάει βεγγαλικά, σαν αυτά που γιορτάζουν τα σπίρτα όταν τρίβονται πάνω σε σπιρτόκουτο. Τι μαγεία έχουμε χάσει με τους αναπτήρες! Πόσο να συνεχίσω την ανατομία του; Πόσα ακόμα να του γράψω; Φοράω όλο και πιο κλειστή ντροπή όσο μεγαλώνω. Αλλά σήμερα, μέρα των ερωτευμένων, πάρτε το σαν δική μου ικεσία… Στον όποιο Θεό του έρωτα… Να μου τον στέλνει στη σκέψη αρτιμελή. Για να τον αντιμετωπίζω ως -και καλά- αρτιμελής και γω.

Μεταξύ μας… Μη πιστέψετε ούτε μια λέξη από την ικεσία μου. Δεν υπάρχει ωραιότερος ήχος από του έρωτα, όταν σκίζει τη φόδρα τακτοποιημένου νου. Κι απλώνεται! Και φεύγει! Και πάει όπου θέλει! Ο ωραιότερος ήχος είναι απ΄ ό,τι αναστατώνει ο έρωτας! Αρκεί να έχεις ηλικία ν’ ακούσεις. Ο έρωτας θέλει ηλικία.

Αλλά αυτό, αφήστε το για άλλο κείμενο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News