Τους τελευταίους μήνες – και συμπτωματικά ή μη λίγο πριν τη συμπλήρωση μιας δεκαετίας από τη συντριπτική επικράτηση της λαϊκιστικής εξαλλότητας στο θλιβερό δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015– κυριάρχησε ένα στοιχείο στην πολιτική συζήτηση.

Ηταν η ανάκαμψη και η αναζωπύρωση του πολιτικού θράσους, το φούντωμα της πάσης φύσεως τερατολογίας, ο διαγκωνισμός κομμάτων της αντιπολίτευσης στην έξαψη των παθών και στην ανεπίγνωστη και επικίνδυνη υιοθέτηση αθέμιτων μεθόδων, με στόχο τον αποπροσανατολισμό τμημάτων του πληθυσμού και τη στροφή σε μονοπάτια σκοτεινά. Αφορμή για όλα αυτά: το δυστύχημα των Τεμπών.

Πρωταγωνιστές σε αυτό ήταν κομματίδια με κοινοβουλευτική παρουσία και οι ηγεσίες τους, που δίχως αναστολές και φρένα διατύπωναν κατηγορίες και θεωρίες, περιέγραφαν ανύπαρκτες συνωμοσίες και έφτασαν να κατηγορούν ευθέως και ανερυθρίαστα τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση συλλήβδην για «δολοφονία» στα Τέμπη και για «εσχάτη προδοσία» σε συνέχεια των όσων συνέβησαν εκεί, κατά το τραγικό δυστύχημα της 28^ης Φεβρουαρίου 2023.

Πρωταγωνιστές σε αυτή την επιχείρηση ήταν κατά βάση ο Κυριάκος Βελόπουλος και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ο πρώτος εδραιώθηκε με αυτόν τον τρόπο στο ακροατήριο που ούτως ή αλλως τον ακολουθεί εδώ και κάποια χρόνια· η δεύτερη κατόρθωσε να εκτοξευθεί δημοσκοπικά έως και τη δεύτερη θέση και έδειξε να πιστεύει ότι έχει χαράξει πορεία προς την πρωθυπουργία.

Είναι γνωστό ότι ιδιότητες όπως το θράσος και η απουσία αναστολών δύσκολα αντιμετωπίζονται με συμβατικά μέσα και μεθόδους, είτε στην πολιτική είτε αλλού. Οταν κάποιος επιλέγει ως πεδίο αντιπαράθεσης τον βούρκο, όποιος (παρα-)συρθεί εκεί πρέπει να είναι προετοιμασμένος (τουλάχιστον) να λερωθεί.

Συνεπώς, είναι ανώφελο και μάταιο να επιχειρείται η αντιμετώπιση αυτών των πρακτικών και εκείνων που τις κατέχουν με όρους αστικής ευγένειας και πνεύμα ευ αγωνίζεσθαι. Χρειάζεται κάτι άλλο. Κάτι σαν υπερόπλο που δεν αφήνει πολλά περιθώρια αντίδρασης.

Οσοι πίστευαν ότι τέτοιο όπλο δεν υπάρχει, διαψεύσθηκαν κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την Προανακριτική Επιτροπή των Τεμπών την Τετάρτη (18/6) στη Βουλή. Ενώ παρήλαυναν οι αρχηγοί της ελάσσονος αντιπολίτευσης από το βήμα και κατηγορούσαν τον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση ότι «σκότωσαν 57 ανθρώπους» στα Τέμπη, έμοιαζε διαδικαστική και μάταιη η προσπάθεια των κυβερνητικών στελεχών να αντικρούσουν την τοξικότητα. Η επίκληση βάσιμων νομικών επιχειρημάτων, η κριτική σε πολιτική βάση ή ακόμη και η ανάδειξη ανάρμοστων και απρεπών συμπεριφορών μοιάζουν εξουδετερωμένες εκ προοιμίου.

Αλλωστε υπάρχει μια κρίσιμη λεπτομέρεια. Η κυβέρνηση, ή η συμβατική πολιτική τάξη, δεν απευθύνονται στο ίδιο ακροατήριο με την Κωνσταντοπούλου ή με τον Βελόπουλο· προφανώς πολύ περισσότερο ακόμη και από αυτά απέχει το κοινό του Νατσιού και ποιος ξέρει πού ακριβώς μπορεί να εντοπιστεί εκείνο το Κασσελάκη.

Απαιτούνταν λοιπόν κάτι άλλο, εφόσον κρίθηκε –ορθώς– ότι όλη αυτή η εξαλλότητα, η αμετροέπεια, η προπέτεια και το θράσος δεν είναι δυνατόν και δεν πρέπει πλέον να μένουν αναπάντητα.

Αυτό το «κάτι άλλο» παρουσιάστηκε όταν ανέβηκε στο βήμα ο Γιώργος Φλωρίδης για την ομιλία με την οποία ολοκληρώθηκε η διαδικασία.

Ο υπουργός Δικαιοσύνης έκανε αυτό που έπρεπε, κατά μία έννοια στην κατάλληλη στιγμή, κατά μία άλλη σε συνέχεια μιας ανεξήγητης καθυστέρησης και αδράνειας εκ μέρους της κυβέρνησης. Ετσι κι αλλιώς ο Φλωρίδης έχει σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος της διαχείρισης της κυβερνητικής αντεπίθεσης από τις αρχές του χρόνου και η παρέμβασή του στη Βουλή, με τη σφοδρή επίθεση στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, έμοιαζε, και πιθανότατα ήταν, μέρος μιας καλά σχεδιασμένης στρατηγικής.

Οι επισημάνσεις του Φλωρίδη, με ειδικές αναφορές σε συγκεκριμένη υπόθεση βιασμού που έχει χειριστεί η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας, αλλά και σε ομιλίες της στη Βουλή υπέρ των ευμενέστερων αλλαγών του ποινικού κώδικα επί των ημερών της ως Προέδρου του σώματος, ήταν ο ορισμός αυτού που έχει επικρατήσει να λέγεται «επί προσωπικού». Ηταν όμως απολύτως τεκμηριωμένες και πιθανώς όχι συμπτωματικά έμειναν αναπάντητες επί της ουσίας.

Το ότι στη συνέχεια έσπευσαν να κατηγορήσουν τον υπουργό Δικαιοσύνης και να υπερασπιστούν την επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας στα κοινωνικά δίκτυα ορισμένοι από τους εκπροσώπους της πολιτικής ορθότητας είναι ένα από τα χαριτωμένα στοιχεία του πολιτικού μας σουρεαλισμού.

Σε κάθε περίπτωση, η παρέμβαση Φλωρίδη έδειξε ότι κανείς δεν μπορεί να περιφέρεται αχαλίνωτος, να λέει ό,τι θέλει και να μένει στο απυρόβλητο, όποια πρόφαση και αν επιλέγει.

Και πάντως, με αυτήν την κοινοβουλευτική παρουσία του υπουργού Δικαιοσύνης, το «σκληρό ροκ» στην πολιτική αντιπαράθεση παύει να είναι ένα παρωχημένο κλισέ και αποκτά νέο ορισμό και περιεχόμενο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News