Εως και τις πρώτες απογευματινές ώρες της Τρίτης (17/6) ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το στενό επιτελείο των συνεργατών του δεν είχαν αποφασίσει αν ο Πρωθυπουργός θα παρευρισκόταν και θα μιλούσε στη Βουλή την επόμενη ημέρα, όπου και θα συζητούνταν οι τρεις διαφορετικές προτάσεις για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για το δυστύχημα των Τεμπών.

Η αμφιταλάντευση οφειλόταν στο ότι μία από τις προτάσεις περιελάμβανε τον ίδιο, με την σε βάρος του κατηγορία της «εσχάτης προδοσίας» και της απόπειρας κατάλυσης του πολιτεύματος· επινόηση της νομικής ομάδας της Μαρίας Καρυστιανού, που υιοθετήθηκε από τέσσερα κοινοβουλευτικά κόμματα και περιτυλίχθηκε ως κατηγορητήριο για την υπόθεση των Τεμπών.

Θα νομιμοποιούσε η παρουσία του Πρωθυπουργού τους κατηγόρους του; Θα έδινε υπόσταση στα όσα επιχειρούσαν να του προσάψουν;  Θα έμπαινε μόνος του «στο κάδρο» που ήθελαν να τον τοποθετήσουν; Η μήπως θα ήταν προτιμότερο να μην εμφανιστεί στο κοινοβούλιο και να αντιμετωπίσει αφ’ υψηλού και απαξιωτικά το όλο θέμα;

Η θεσμική υπευθυνότητα επέβαλε την παρουσία και την ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και έτσι αποφασίστηκε και ανακοινώθηκε από την Τρίτη το απόγευμα.

Η στοιχειώδης πολιτική λογική υπαγόρευε άλλωστε κάτι τέτοιο. Θα ήταν προφανές ότι αν ο Πρωθυπουργός απουσίαζε, θα έδινε πολλές ευκαιρίες στο μέτωπο του νέο-ανορθολογισμού να κραυγάσει διάφορα περί «φυγομαχίας», «ατολμίας», «παραδοχής ενοχής» και ποιος ξέρει τι άλλο.

Δεν υπήρχε ο παραμικρός λόγος για κάτι τέτοιο και, εν τέλει, από τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσιάζεται στη Βουλή και μιλάει για τον ΚΟΚ ή άλλα ανάλογης βαρύτητας θέματα, θα ήταν τουλάχιστον αντιφατικό να απουσιάσει από τη συζήτηση για την Προανακριτική των Τεμπών.

Η εμφάνιση αυτή του Πρωθυπουργού και η 20λεπτη ομιλία του μπορεί να ερμηνευτεί και ως η τελική πράξη μίας περιόδου κατά την οποία κόντεψε να κυριαρχήσει και πάλι η πολιτική εξαλλότητα. Αυτή διήρκεσε κάποιους μήνες και σχεδόν επέβαλε την αίσθηση ότι η κυβέρνηση θα ανατρεπόταν, ότι το «κίνημα» θα ξαναζούσε τις μεγάλες στιγμές του 2010-2015 και όλα αυτά με αφορμή το σιδηροδρομικό δυστύχημα που κόστισε τις ζωές 57 ανθρώπων και κάποιοι έσπευσαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά.

Υπό αυτήν την έννοια, η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν ήταν ακριβώς επιλογή, είχε χαρακτηριστικά πολιτικής υποχρέωσης, έστω και αν ήταν αναγκασμένος να πει και να καταδείξει ορισμένα πράγματα αυτονόητα.

Οπως τον πολιτικό εναγκαλισμό όλων των εκδοχών του νέο-λαϊκισμού (Βελόπουλος, Κωνσταντοπούλου, Νατσιός, Κασσελάκης), τον διαχωρισμό πολιτικής και ποινικής ευθύνης και, εν τέλει, την προκλητική απόπειρα πολιτικής σπέκουλας, σε βάρος της διερεύνησης της αλήθειας, της αναζήτησης ευθυνών για το δυστύχημα και της απόδοσης δικαιοσύνης.

Καλώς ή κακώς, ορισμένες εμπειρίες του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος έχουν λησμονηθεί. Και κάποιοι φαίνεται ότι νοσταλγούν τα δικά τους, περιστασιακά, μεγαλεία προηγούμενων πολιτικών περιόδων. Νοσταλγούν κρεμάλες στο Σύνταγμα, νοσταλγούν τις πλέον κραυγαλέες απόπειρες κοινοβουλευτικών εκτροπών της περιόδου των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τους κουβάδες πολιτικού δηλητηρίου που σκορπίστηκαν εντός και εκτός Βουλής, την επιβολή μίας τοξικής ατζέντας όχι απλώς στην πολιτική, αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία.

Αν κάποιες πολιτικές δυνάμεις διαπνέονται και εμπνέονται από όλα αυτά τα στοιχεία, είναι προφανές ότι θα επιχειρήσουν να τα επιβάλουν με κάθε τρόπο, ώστε να πατήσουν σε αυτά με μοναδική επιδίωξη το μέγιστο δυνατό εκλογικό όφελος.

Και κάπως έτσι, αν αυτά μείνουν αναπάντητα και οι εμπνευστές τους ανενόχλητοι, δεν είναι και ιδιαίτερα απίθανο να μπουν τα θεμέλια ενός νέου διχασμού, ακόμη και με νεφελώδες πεδίο αντιπαράθεσης. Διχασμός για τον διχασμό, επειδή ορισμένοι έχουν διαθέσεις για διαγκωνισμούς ανευθυνότητας, θράσους, αμετροέπειας και τερατολογίας.

Οσο ενοχλητική και αν είναι η διαπίστωση, ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκε η συζήτηση για το δυστύχημα των Τεμπών τα τελευταία δυόμισι χρόνια έδειξε πολλά.

Το κυριότερο ανάμεσα σε αυτά είναι ότι τα πολιτικοκοινωνικά κατάλοιπα της τραυματικής περιόδου της κρίσης δεν έχουν εξαλειφθεί. Και υπάρχουν ακόμη αντιλήψεις (και οι πολιτικές εκδηλώσεις τους), που τροφοδοτούνται από το «καύσιμο» εκείνης της περιόδου.

Ο Μητσοτάκης, ως Πρωθυπουργός, έχει το δικό του μερίδιο χρέους να εμποδίσει την ενίσχυση αυτών των τάσεων, ώστε να μπει ένα τέλος, ή έστω ένα φρένο, στον θρασύ και απροκάλυπτο πολιτικό αριβισμό. Στο μέτρο που αναλογεί, η παρουσία του και η ομιλία του στη Βουλή την Τετάρτη 18 Ιουνίου 2025, ήταν μία αναγκαία συμβολή σε αυτή την προσπάθεια.

Ολα καταλήγουν βέβαια στους πολίτες και στις δικές τους αποφάσεις ως προς το πού εμπιστεύονται την ψήφο τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News