«Αχ! χελιδόνι μου.

πώς να πετάξεις σ’ αυτό το μαύρο τον ουρανό

αίμα σταλάζει το δειλινό

και πώς να κλάψεις

και πώς να κλάψεις!»

Με άλλη αφορμή γράφτηκε βέβαια αυτό το τραγούδι που εκφράζει συλλογικό πένθος και πόνο, είναι όμως σήμερα τόσο επίκαιρο. Κάτω από έναν πένθιμο ουρανό, τυλιγμένο στους καπνούς του θανάτου, τον Αττικό ουρανό που τον έχουμε συνηθίσει διάφανο και γαλανό, μετράμε τους νεκρούς μας. Τους νεκρούς μιας από τις μεγαλύτερες και δραματικότερες πυρκαγιές στη χώρα μας, σε ένα προάστιο μια ώρα από το κέντρο της Αθήνας.

Το προάστιο της ξεγνοιασιάς του καλοκαιριού για τους πολλούς, ή της μόνιμης κατοικίας για τους λιγότερους έγινε ομαδικός τάφος τόσων ψυχών. Οι εικόνες συγκλονίζουν και αποκαλύπτουν το μέγεθος της ανελέητης συμφοράς. Εκείνο όμως που σοκάρει αυτή τη φορά ιδιαίτερα είναι η αγωνία για τη σωτηρία, για τη λύτρωση των εγκλωβισμένων στα αυτοκίνητά τους ανθρώπων. Παρατημένα όπως όπως, ακόμη και με τα κλειδιά επάνω, από τους οδηγούς. Λίγα μέτρα πιο κάτω η θάλασσα ήταν η μοναδική οδός διαφυγής. Κι όμως η μοίρα τους ήταν ο θάνατος, προδιαγεγραμμένος.

Τα απότομα, κοφτερά βράχια τους έκλεισαν το δρόμο. Το χωράφι του θανάτου τους περίμενε. Εικοσιπέντε ψυχές. Ανάμεσά τους μέλη οικογενειών, μανάδες και πατεράδες που αγκάλιασαν τα παιδιά τους για να διαβούν το κατώφλι του θανάτου. Για να μην καταλάβουν τα παιδιά τη φρίκη του. Για να αφήσουν μαζί την τελευταία πνοή τους. Μαζί μπροστά στο τελευταίο δραματικό αδιέξοδο που φανέρωσε απροσμέτρητα την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Σαν άλλοι Οιδίποδες προσπάθησαν να αποφύγουν το μοιραίο κακό αλλά δεν τα κατάφεραν. Και κείνες οι μανάδες μου θύμισαν τις γυναίκες του Ζαλόγγου. Φοβερές μνήμες, πληγές αγιάτρευτες. Φρίκη!

Κι όλο τούτο το σκηνικό του θανάτου, με τη θηλιά της απόγνωσης στο λαιμό των νεκρών τελικά και του τραγικού αδιέξοδου τη μοίρα, μου επεσήμανε για άλλη μια φορά τη μεταβλητότητα των ανθρώπινων καταστάσεων. Το πόσο εύκολα και απρόσμενα η ευτυχία του ανθρώπου και οι στιγμές χαράς και ευφροσύνης  μπορούν να δώσουν τη θέση τους στο χάος και το θάνατο.

Και βέβαια πρέπει να προβληματιστούν αυστηρά και βασανιστικά οι κυβερνώντες και οι διαχειριστές της υπόθεσης για το μέρος της ευθύνης που τους αναλογεί. Για την ώρα όμως το φορτίο του πένθους, θρήνο μόνον επιβάλλει. Ή τουλάχιστον σιωπή…

* Η Πόλα Βακιρλή Γιαννακοπούλου είναι φιλόλογος – ποιήτρια

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News