Με αφορμή την αυτοκτονία του 14χρονου μαθητή στην Αργυρούπολη θα ήθελα να παραθέσω κάποιες απόψεις από προσωπική εμπειρία για το αρρωστημένο φαινόμενο του bullying (στα ελληνικά, θυματοποίηση). Ημουν θύμα bullying. Στη B’ Λυκείου χρειάστηκε να αλλάξω σχολείο στη μέση της χρονιάς. Βρισιές και απειλές σε καθημερινή βάση από πέντε συμμαθητές μου και απεριόριστος φθόνος από μέρους τους (ήμουν βλέπετε πολύ καλός μαθητής). Η αλλαγή σχολείου αναπόφευκτη, ειδάλλως θα γινόταν ένα πολύ σοβαρό ατύχημα. Αλλαγή σχολείου λοιπόν στη μέση της χρονιάς και συμβαίνουν τα εξής: οι καινούργιοι καθηγητές και συμμαθητές με αντιμετωπίζουν με καχυποψία. Μου κόλλησαν μια ετικέτα: είμαι ο αδύναμος, αυτός που έχει ψυχολογικά προβλήματα.

Το bullying δεν είναι ένα φαινόμενο «δυνατού» – «αδύναμου». Είναι ένα φαινόμενο όπου δυστυχώς ένας φυσιολογικός άνθρωπος έχει να αντιμετωπίσει έναν ή περισσότερους μη φυσιολογικούς ανθρώπους. Δεν μπορεί να είναι ψυχικά υγιής ένας άνθρωπος που στην εφηβική ηλικία έχει τέτοιο μίσος μέσα του και μάλιστα τις περισσότερες φορές αναίτιο και το οποίο άτομο συστηματικά και προσχεδιασμένα εκδηλώνει αυτό το μίσος σε συνομήλικό του. Η διαταραχή στην ανθρώπινη φύση δεν κοιτάζει ηλικία, δηλαδή στο bullying δεν ισχύει η φράση «παιδιά είναι». Είναι μύθος να πιστεύουμε ότι ο «δυνατός» στο bullying είναι πραγματικά δυνατός.

Αλήθεια, γνωρίζουμε πόση δύναμη έχει ο «αδύναμος»; Γνωρίζουμε με πόση δύναμη ισοδυναμεί η αυτοσυγκράτηση που πρέπει να δείχνει για να μπορεί να απαντάει στις προσβολές ή το γεγονός ότι παράλληλα με τους καθημερινούς τραμπουκισμούς έχει να αντιμετωπίσει και το βάρος των μαθημάτων του σχολείου; Ο «δυνατός» δεν μπορεί να αντέξει τον ίδιο του τον εαυτό και βγάζει τα απωθημένα του στον «αδύναμο». Είναι δειλός και οι δειλοί πάντα κάνουν επίθεση όταν νιώθουν ασφάλεια (π.χ. όταν ξέρουν ότι η μάζα των μαθητών του σχολείου θα καλύψει και θα προσπαθήσει να δικαιολογήσει τη βρομιά τους).

Το θύμα του bullying έχει συχνά να αντιμετωπίσει και τις αγκυλώσεις και προκαταλήψεις του περίγυρού του. Συμμαθητές, γονείς, γειτονιά αντιμετωπίζουν το θύμα του bullying αποκλειστικά υπό το πρίσμα του ψυχολογικού πρόβληματος. Ελλειψη παιδείας και κοινής λογικής, ακόμα και από εκπαιδευτικούς, συνθέτουν τη νέα πραγματικότητα του θύματος.

Οχι, δεν θα δεχθώ ότι τα παιδιά που κάνουν bullying είναι πάντα παρατημένα. Και τι σημαίνει δηλαδή και αν ήταν; Τα παιδιά αυτά είναι πολύ πιθανό να τα έχουν και όλα. Τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση αυτοί που μου έκαναν bullying ήταν πιο πλούσιοι από μένα. Ας δεχθούν επιτέλους οι γονείς αυτών των παιδιών ότι τα παιδιά τους χρειάζονται ψυχιατρική βοήθεια – δεν είναι κακό. Ας αφήσουν επιτέλους τα ταμπού περί ψυχολογικών προβλημάτων. Δεν μπορεί εξαιτίας αυτών των παιδιών να υποφέρουν άλλα παιδιά υγιή και όταν αργότερα το θύμα αυτοκτονεί ή χρησιμοποιεί έντονη βία ως αντίδραση στους θύτες του, να απόρουμε και να μιλάμε για την ψυχική ανθεκτικότητα του θύματος. Το bullying είναι ένα αρρωστημένο φαινόμενο και κανένας μα κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί να το ανεχθεί. Μου κάνει εντύπωση πως αυτοί που σχολιάζουν την ψυχική ανθεκτικότητα του θύματος θεωρούν δεδομένο ότι οι ίδιοι διαθέτουν αυτή την ανθεκτικότητα. To bullying είναι εμετός και όπως ο οργανισμός μας αποβάλλει τον εμετό, έτσι πρέπει να αποβάλλουμε και το bullying από κάθε δραστηριότητα της ζωής μας. Μια για πάντα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News