Δεν ξέρω αν φταίνε η ηλικία μου, η διάθεσή μου ή απλώς το Σύμπαν εκείνο το βράδυ, αλλά η έξοδος που είχα κανονίσει με τη φίλη μου κατέληξε να είναι η έμπνευση μου για αυτό το άρθρο. Είχαμε πει να πάμε σε ένα μπαράκι στο κέντρο, από αυτά που «πρέπει να επισκεφτείς» γιατί τα γράφουν και τα προτείνουν με τίτλους όπως «αν δεν έχεις πάει, πώς ζεις;».

Φτάνοντας, είδα από μακριά μια κοσμοσυρροή. Δεν είχε απλώς πολύ κόσμο, είχε μια ανθρώπινη θάλασσα έξω από το μπαρ, η οποία απλωνόταν όπου έβρισκε, με τα ποτά στο χέρι ή ακουμπισμένα πάνω σε παρκαρισμένα αμάξια, πάνω σε πεζούλια, πάνω στους κάδους σκουπιδιών. Αποχώρησα απορημένη με σκοπό να βρω κάτι πιο χαλαρό, γιατί αν καθόμουν εκεί, θα ένιωθα ότι συμμετέχω σε κάποιο κοινωνικό πείραμα.

Λίγο παρακάτω, προς την Αιόλου, ένας παρόμοιος  συνωστισμός έξω από άλλο μπαράκι, αλλά χειρότερος, γιατί το μαγαζί βρισκόταν σε στενό δρομάκι. Ηταν τόσο πυκνή η ανθρώπινη μάζα, που αν την κοιτούσες από ψηλά, έμοιαζε με πλήθος σε κονσέρβα. Μια κοπέλα στην άκρη προσπαθούσε να συνέλθει από λιποθυμία, ενώ δύο φίλοι τής έκαναν αέρα. Η απόλυτη εικόνα της σύγχρονης διασκέδασης: ποτό στο ένα χέρι, κινητό στο άλλο και υπογλυκαιμία στο ενδιάμεσο.

Περπατούσα και με έτρωγε η ίδια απορία που με τρώει εδώ και καιρό: Πότε ακριβώς αποφασίσαμε ότι η διασκέδαση δεν χρειάζεται άνεση, μουσική, ατμόσφαιρα, χώρους για να καθίσεις ή μια στοιχειώδη ευπρέπεια; Πότε η βραδινή έξοδος έγινε ένας αγώνας αντοχής, σαν να προσπαθείς να κερδίσεις κάποιο αόρατο έπαθλο επειδή επιβίωσες ανάμεσα σε διακόσια άτομα που κολλάνε το ένα με το άλλο μπροστά από μια ταμπέλα μαγαζιού;

Η φίλη μου είπε «χαλάρωσε, έτσι είναι τώρα». Και ίσως έχει δίκιο. Ισως έτσι είναι. Αλλά δεν μπορώ να μη σχολιάσω το πόσο απρόσωπος έχει γίνει πια ο τρόπος διασκέδασης. Ο κόσμος συγκεντρώνεται γύρω από μαγαζιά που έχουν χαρακτηριστεί must visit, όχι επειδή έχουν ωραία μουσική ή ευχάριστη ατμόσφαιρα, αλλά επειδή κάποιος με χιλιάδες ακόλουθους ή μια λίστα σε άρθρο τα έβαλε ανάμεσα στα δέκα μέρη που πρέπει να πας. Και εσύ πας σαν το πρόβατο, πρόθυμος να σταθείς δίπλα σε κάδους που βρωμοκοπάνε, στην άκρη του πεζοδρομίου, μισό μέτρο από το οδόστρωμα, καταστριμωγμένος.

Δεν έχω υπάρξει κι εγώ στριμωγμένη σε διασκέδαση; Ασφαλώς. Ολοι έχουμε σταθεί με το ποτό στο χέρι, μέσα σε μαγαζιά με κόσμο. Απλώς κάποτε ήταν η εξαίρεση, κάτι που τύχαινε, όχι κάτι που προγραμματίζαμε. Τώρα έχει γίνει ο κανόνας. Η νέα κανονικότητα είναι να διασκεδάζουμε όρθιοι, συμπιεσμένοι, μεταξύ δρόμου και πεζοδρομίου, και περισσότερο να θέλουμε να τικάρουμε ότι πήγαμε στο τάδε μέρος στα κοινωνικά δίκτυα, παρά να διασκεδάσουμε πραγματικά εκεί.

Αναρωτιέμαι αν όλο αυτό έχει να κάνει με την ηλικία. Σίγουρα όταν είσαι νέος αντέχεις περισσότερο την ταλαιπωρία, γιατί περί ταλαιπωρίας πρόκειται. Στα είκοσι λες «έχει πλάκα». Στα τριάντα το υπομένεις για τους άλλους, ίσως. Στα σαράντα, όμως, δεν μπορείς να το υπομείνεις για κανέναν.

Δεν ξέρω αν φταίμε εμείς, αν φταίνε τα κοινωνικά δίκτυα ή το FOMO που μας καταδιώκει. Ξέρω ότι αυτό που βλέπω όταν βγαίνω βράδυ μοιάζει περισσότερο με σκηνικό σουρεαλιστή ζωγράφου: εκατό άνθρωποι ακίνητοι, με ποτό στο χέρι, να κοιτούν ο ένας τον άλλον και να περιμένουν κάτι. Κάτι να συμβεί, κάτι να αλλάξει, κάτι να τους κάνει να νιώσουν ότι βγήκαν για να διασκεδάσουν.

Κι εγώ, ίσως ρομαντική, ίσως ξενέρωτη, συνεχίζω να ψάχνω εκείνη την έξοδο που έχει χώρο να αναπνεύσεις, μουσική που δεν τη σκεπάζει το βουητό και ένα ποτό που δεν φοβάσαι ότι θα το χύσει πάνω σου ο περαστικός. Μέχρι να τη βρω, θα συνεχίσω να διασχίζω τη νυχτερινή πόλη και να στέκομαι αμήχανη μπροστά στο θέαμα αυτής της πατικωμένης και ξέπνοης διασκέδασης που ακουμπάει τα ποτά στα πεζούλια και στους κάδους και κινδυνεύει να της πατήσει το παπούτσι ο διερχόμενος οδηγός, γιατί το μόνο μέρος που βρήκε να σταθεί είναι στην άκρη του δρόμου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News