Τα θυμάμαι εκείνα τα καταστήματα από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Χρόνια «πολέμου» ήταν. Θυμάμαι την ατμόσφαιρά τους τραυματικά. Το ένιωθες, κοιτάζοντας από τη βιτρίνα, ότι ο έμπορος είχε φύγει νύχτα. Μην αντέχοντας άλλο να μένει ανοιχτός. Δραπέτευε, ξηλώνοντας… Ετσι! Εβραζε ο θυμός. Και χαρτιά, παντού χαρτιά, ασκούπιστα. Μαγαζιά μαραζωμένα που θα περίμεναν χρόνια και χρόνια την αλλαγή κλίματος. Και κάποτε ήρθε. Τι περάσαμε! Φωτίστηκαν, σκουπίστηκαν, ομόρφυναν. Νομίσαμε τα αφήσαμε πίσω τα δύσκολα. Παγίως οι άνθρωποι προχωρούν στην επόμενη σελίδα.

Η εικόνα του Ταχυδρομείου της περιοχής μου με ξαναγύρισε στα παλιά. Ενα συναίσθημα που με πάγωσε. Εν καιρώ «ειρήνης». Ενα μαγαζί που το βρήκαμε κλειστό, εν μια νυκτί. Οι πόρτες από τις θυρίδες ορθάνοιχτες να χάσκουν. Φώτα όλα αναμμένα ώστε να βλέπεις τον κακό χαμό, ένας γιούκος χαρτιών ακουμπισμένος στο κέντρο, μια ανακοίνωση στην πόρτα για το ποιο κατάστημα θα μας εξυπηρετεί πια. Είναι αυτή διαχείριση κλεισίματος επιχείρησης; Αυτό ουρλιάζει απελπισία.

Μαθημένοι είμαστε σε επιχειρήσεις που το κράτος κάποτε αφέντευε και στη συνέχεια υπάρχει. Παραμάγαζα πολιτικής σκηνής. Βόλευαν κόσμο και κόσμο, αμέτρητα. Σάμπως από την τσέπη τους τούς πλήρωναν; Ηρθε η τρόικα για να μετρηθούμε. Ούτε αυτό γνωρίζαμε. Διοικήσεις άχρηστες, ίσα ίσα για να υπάρχει διοίκηση και να μασάει. Δεν παρακολουθούσαν την αγορά αλλά μόνο το στιγμιαίο βόλεμα. Ολα τους προσπερνούσαν αλλά αυτοί υφίσταντο. «Παρακαλώ, εμβάσατε» το σύνθημά τους.

Κάποτε θα έσκαγαν. Ε έσκασαν! Ποιο να πρωτοθυμηθώ; Την Ολυμπιακή; Τον ΟΤΕ; Που έδινε επίδομα και για ζέσταμα αυτοκινήτου, ενώ ακόμα και η τεχνολογία των αυτοκινήτων είχε αλλάξει; Δράματα ενός «κάποτε». Μα η ΔΕΗ; Η Τράπεζα Πειραιώς; Μόλις χθες, προχθές ήταν! Τα γράφει στο βιβλίο του «Η μεγάλη επιστροφή» ο Αλέξης Πατέλης. Πώς διασώθηκαν; Τα ΕΛΤΑ ψιθύριζαν, μετά φώναξαν, κάποτε ούρλιαξαν. Εφαγε κόσμος και κοσμάκης από το ψωμάκι τους αλλά και από το βρώμικο ψωμί τους!

Πάντα, για παράδειγμα, είχα την απορία, ποιος διάολο βολευόταν από τα «δώρα» που πουλούσαν; Αντικείμενα που εμφάνιζαν προς πώληση. Πότε εικόνες αγίων, πότε μπρούτζινες ελιές γλυπτά κ.λπ. Σίγουρα τα είχατε δει. Και έκανα τον σταυρό μου! Είναι δυνατόν πολίτης να διασχίζει, και μοιραία να απαξιώνει, χιλιάδες καταστήματα ώστε να μπει στα Ελληνικά Ταχυδρομεία να αγοράσει δώρο να στείλει στα ξένα; Και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο κουτί δώρου; Μαθημένοι είμαστε σε τέτοιες διαδρομές.

Εφτασε και η ώρα των ΕΛΤΑ. Πώς να μη φτάσει; Ούτε την τεράστια ευκαιρία-δουλειά της εταιρείας Temu δεν κατάφεραν να οργανωθούν για να εξυπηρετήσουν. Η καταγγελία της συμφωνίας ήταν μονόδρομος. Αλλά, ρε φίλε, ούτε καν τη διαχείριση του κλεισίματος των καταστημάτων; Δεν είναι μέσα στην αρμοδιότητα κάθε Διοίκησης; Η ενημέρωση του κοινού; Ο στοιχειώδης χρόνος; Στεκόμασταν στην βιτρίνα ως χάνοι. Ετσι το σκάνε μόνο μπαταχτσήδες. Τι θα γίνει, για παράδειγμα με τις θυρίδες; Πληρωμένες τις είχαμε. Γνώριζαν τα στοιχεία μας. Δεν θα μας ενημέρωναν;

Το κλείσιμο ήταν αναπόφευκτο. Τόσο που ούρλιαζαν τα στοιχεία. Τόσο χρόνο που έχασαν να αφήνουν χώρο στον ανταγωνισμό να πάρει το μέγιστο μερίδιο της πίτας. Τόσο χρήμα που ρούφηξαν για δήθεν διασώσεις. Αστείο είναι ότι χρυσοπλήρωσαν και μάνατζερ για να τους μεταφέρει τα οικονομικά μαντάτα. Συντονιζόμαστε με Ευρώπη.

Η Γερμανία κλείνει χίλια καταστήματα, εγκαθιστώντας lockers σε κομβικά σημεία, όπως σουπερμάρκετ ή πρατήρια καυσίμων. Οι Τσέχοι έκλεισαν 300 καταστήματα. Οι Δανοί και οι Σουηδοί σταματούν την διακίνηση επιστολών, περικόπτουν προσωπικό και εστιάζουν στα δέματα. Οι Ισπανοί κλείνουν 36 κέντρα διανομής. Οι Αυστριακοί κλείνουν καταστήματα και δημιουργούν σταθμούς self service. Τι να πολυλογούμε; Τα ταχυδρομεία μετατρέπονται. Προχωρούν στην εποχή.

Δεν είναι προς συζήτηση ο εκσυγχρονισμός τους σε εταιρεία logistics στον ψηφιακό μας κόσμο. «Εδώ εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροί, μαντάμ», όπως είχε αποστομώσει στην λαϊκή αγορά κάποιος μάγκας πωλητής μια κυρία που είχε πει «Αχ! Πάει η δραχμούλα μας!» κατά την είσοδο του ευρώ στα πορτοφόλια μας. Θα προσαρμοστούμε, πατριώτες. Εχουμε γίνει «τέρατα» προσαρμογής.

Αλλά η διαχείριση του κλεισίματος των καταστημάτων των ΕΛΤΑ δείχνει διαχρονικά τον τρόπο αντιμετώπισης των πελατών, των πολιτών. Τα «κλάματα», δε, κάθε αντιπολίτευσης είναι κροκοδείλια. Δεν τους είχα ακούσει να φωνάζουν «Πού την πάτε τη δουλειά με τα ΕΛΤΑ; Πόσο θα τα κρατάτε ανοιχτά αφήνοντας χώρο στον ανταγωνισμό να διεισδύσει;». Θα προσαρμοστούμε, πατριώτες. Αρκεί που είμαστε εν ζωή… Και κανένας ποτέ δεν θα απολογηθεί για όσα ζήσαμε και ζούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News