Δεν είναι το πρώτο, δεν είναι τελευταίο, είναι ένα ακόμα περιστατικό μέσα στο τσουνάμι των ατυχημάτων που συμβαίνουν κάθε μέρα στους ελληνικούς δρόμους. Επίσης, δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά τις τελευταίες εβδομάδες τα βιντεάκια και τα reels που κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα με ατυχήματα είναι πιο πολλά κι από ό,τι συμβαίνει στην Ουκρανία.

Σαν να ευαισθητοποιήθηκαν ξαφνικά τα μίντια για το τεράστιο θέμα της οδηγικής αφασίας, ασχετοσύνης και επικινδυνότητας που κυκλοφορεί σε αυτή τη χώρα. Ναι, σιγά μην ευαισθητοποιήθηκαν. Απλώς το θέμα πουλάει αυτόν τον καιρό, μαζί με το timing της αυστηροποίησης και των (μη ρεαλιστικά χαμηλών, κατά την ταπεινή μου γνώμη) ορίων ταχύτητας.

Επομένως, καθώς δεν είναι το πρώτο περιστατικό και δεν θα είναι ούτε το τελευταίο, το να παίρνει παραμάζωμα κάποιος μερικά αυτοκίνητα και έναν μαντρότοιχο καθώς γυρνά από κρητικό γλέντι, δεν είναι και τόσο σπάνιο.

Αυτό που είναι σπάνιο είναι η μαγκιά. Η –και καλά– αντρίλα των δηλώσεων έξω από την Ευελπίδων. Να σας πω την αμαρτία μου, τον κύριο δεν τον γνώριζα. Τον έμαθα προ καιρού όταν έτυχε να ακούσω ότι είναι σύντροφος ή σύζυγος (δεν το έχω ψάξει) της γνωστής τραγουδίστριας. Δεν ήξερα καν ότι είναι ηθοποιός. Είμαι άσχετος με δαύτα, το ομολογώ, κύριε πρόεδρε.

Υπάρχει όμως εμφανής η σημειολογία τού «κλάιν-μάιν». Του πώς βγαίνει ένας τύπος με δέκα κιλά «ματσίλας» (σ.σ. εκ του αγγλοσαξονικού «machism») στις μασχάλες και δηλώνει το επικό «θέλω να καταλάβετε», λες και απευθύνεται σε ηλίθιους.

Απευθυνόμενος, φυσικά, στους ρεπόρτερ που ήταν στημένοι για μια δήλωση. Φυσικά και κατάλαβαν οι άνθρωποι, όπως καταλάβαμε και οι υπόλοιποι. Δεν χρειάζεται διευκρίνιση. Εδώ πέρα έναν προφυλακτήρα μπορεί κατά λάθος να γδάρεις καθώς ξεπαρκάρεις και αφήνεις ένα χαρτάκι στο παρμπρίζ. Δεν φεύγεις έτσι στο ξεκούδουνο. Πόσο μάλλον να έχεις καταστρέψει τρία αυτοκίνητα και έναν μαντρότοιχο στη Φιλοθέη. Μπορεί και μερικά μερεμέτια.

Ετσι κάνουν; Παίρνεις το μισθωμένο τέρας, φεύγεις με ελαφρά πηδηματάκια σαν ανάλαφρη μπαλαρίνα και αφήνεις να σε ψάχνει μετά η Τροχαία καθώς, ως όχημα leasing εξ όσων ακούω, δεν ήταν τόσο άμεση η ταυτοποίησή του; Πόσο μαγκιόρικο είναι αυτό, ρε αντρί;

Οχι, δεν κάνουν έτσι, άνθρωπε στα μαύρα. Φωνάζεις επιτόπου την Τροχαία. Βέβαια, αν είσαι λιώμα από το αλκοόλ –γιατί προφανώς κρητικό γλέντι και μπλε πορτοκαλάδα είναι σαν να ψάχνεις παρθενικό υμένα σε οίκο ανοχής– σε συμφέρει να φύγεις επιτόπου. Να την «κάνεις» πριν έρθει ο «φάρος», πριν φυσήξεις στη συσκευή, πριν δουν ότι είσαι ντέφι.

Εξαφανίσου και άφησέ τους να σε ψάχνουν μετά από ώρες. Ούτε σημειώματα ούτε τίποτα. Αλλωστε όλο και κάποιος πεζός θα περνούσε σε λίγο, όλο και κάποιος θα ξύπναγε από το μπαμ και κάτω. Στο κάτω κάτω (sic), όπως σωστά ειπώθηκε σε τηλεοπτικό πάνελ, ακόμα και αν έβρισκαν ύστερα από μερικές ώρες αλκοόλ στο αίμα σου, θα μπορούσες να πεις ότι ήσουν ταραγμένος και κατέβασες δύο μπουκάλια μετά το ατύχημα.

Εννοείται, έκανε τη «σωστή», με σκόπιμα εισαγωγικά, κίνηση. Γιατί αν ερχόταν η Τροχαία και σου μετρούσε μισή κάβα στη φλέβα, θα τα πλήρωνες όλα αυτά από την τσέπη σου. Και εκεί δεν έχει μαγκιές. Εκεί κόβεται.

Λοιπόν, υπάρχει ένας άγραφος νόμος. Είναι ο νόμος της σημειολογίας. Μπορείς να ενώσεις τις τελείες από την εκφορά των λέξεων, τον τρόπο της έκφρασης, τον σταρχιδισμό προς αυτό που όλοι αντιλαμβάνονται.

Βέβαια, όταν έχεις χτίσει τη σημειολογία σου τόσο προβλέψιμα, στις παρυφές των επωνυμίας, όταν τα ίδια τα πάνελ που σήμερα σε κατακεραυνώνουν, επανειλημμένα είχαν ασχοληθεί με το υλικό που τους έδινες από την κοινωνική σου ζωή (την οποία δικαίωμά σου, φυσικά, είναι να την ασκείς όπως γουστάρεις), είναι δεδομένο πως θα αποτελέσεις για άλλη μία φορά πεδίον δόξης λαμπρό.

Ναι, ακόμα και για κάποιον που μόλις χθες σκρόλαρε για να τσεκάρει τι επαγγέλλεσαι.

Ομως είτε σε έμαθαν ακόμα και οι άσχετοι, όπως η αφεντιά μου, ως τον κύριο της κυρίας, είτε σε γνώριζαν, αυτό που εμπέδωσαν είναι η σημειολογία του θράσους. Το να μη λες ένα «συγγνώμη, έφυγα, φοβήθηκα». Πες ό,τι θες, ρε αδελφέ. Οχι να θες να βγεις κι από πάνω επειδή οι άλλοι, ως «ηλίθιοι», «δεν κατάλαβαν».

Ενωσε τις τελείες και θα δεις να σχηματίζεται η φράση «θράσος Μπισμπίκη». Μόλις τις ενώσεις, θα δεις και τη λεζάντα: Η βαριά ματσίλα είναι σαν το πολύ αλκοόλ. Κάνει κακό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News