Βλέποντας τις επαφές των Βλαντίμιρ Πούτιν-Σι Τζινπίνγκ στο Πεκίνο, το μεγάλο deal τους για τον νέο, δεύτερο αγωγό μεταφοράς ρωσικού φυσικού αερίου, ενδεχομένως χαζεύοντας και τη μεγαλειώδη παρέλαση του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού στην Τιενανμέν και τον ίδιο τον πρόεδρο και γραμματέα με στολή τύπου Μάο, ο Μάρκο Ιμαρίζο κατέθεσε στην Corriere della Sera τη μελαγχολική (για τα συμφέροντα της Δύσης) διαπίστωση: «Πόσο μακριά είναι η Αλάσκα!»

Τσάμπα, δηλαδή, έστρωσε κόκκινο χαλί τον Δεκαπενταύγουστο ο Ντόναλντ Τραμπ στον «τσάρο», χαράμι πήγε και η θέση που του προσέφερε στο περιώνυμο όχημα «The Beast». Διότι ο Πούτιν επέστρεψε στη διεθνή σκηνή, όχι με το θηριώδες προεδρικό αυτοκίνητο των ΗΠΑ, σαν… μπρελόκ και τρόπαιο του Τραμπ, αλλά καβάλα σε κινεζικό διηπειρωτικό πύραυλο. «Μάλλον η Αλάσκα δεν ήταν ποτέ κοντά…» Μάλλον.

Ο ιταλός συντάκτης έκανε την αναδρομή του: «Μόλις πριν από τρία χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 2022, στη Σύνοδο Κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης που έγινε στη Σαμαρκάνδη του Ουζμπεκιστάν, ο Πούτιν ήταν ένας μοναχικός και απομονωμένος άνθρωπος. Ο Σι ήταν πολύ ψυχρός απέναντι στον πόλεμο της Ουκρανίας, ενώ και ο ινδός πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι ήταν ανοιχτά εχθρικός απέναντί του. ‘‘Δεν είναι εποχή πολέμου’’ είχε πει. Και τότε ο Πούτιν κατάπιε το πικρό ποτήρι που ο ίδιος έχει συνηθίσει να προσφέρει σε μικρούς συμμάχους του, όπως το Ουζμπεκιστάν και το Καζακστάν. Αυτά συνέβησαν την ίδια ώρα που τα ουκρανικά στρατεύματα έπαιρναν πίσω τη Χερσώνα πετυχαίνοντας αυτό που μέχρι στιγμής παραμένει η σημαντικότερη νίκη τους στον πόλεμο. Ομως ο κόσμος άλλαξε απότομα».

Ο Ιμαρίζο συνέχισε επισημαίνοντας ότι οι αλλαγές που συντελέστηκαν και χάρισαν στον Πούτιν «απροσδόκητη διεθνή προβολή» είναι έργο του Τραμπ και της «λαμπρής ιδέας του», όπως ειρωνικά υπογράμμισε. Ανέλυσε, λοιπόν, τα της Αλάσκας: «Η ιστορική συνάντηση στο Ανκορατζ βασίστηκε σε μια παρεξήγηση. Για τον Τραμπ ήταν ευκαιρία επίλυσης του ουκρανικού ζητήματος ώστε να εξασφαλίσει το πολυπόθητο Νομπέλ Ειρήνης. Για τον Πούτιν, όμως, ήταν ευκαιρία να αφήσει το Ουκρανικό στην μπάντα και να ανακτήσει εξέχουσα θέση στη γεωπολιτική σκηνή στο πλαίσιο της λεγόμενης “παγκόσμιας πλειοψηφίας’’, η οποία τον υποδέχτηκε με όλες τις τιμές». Στη συνέχεια ο Ιμαρίζο απαρίθμησε τις κινήσεις του Πούτιν πριν από τη συνάντηση της Αλάσκας.

«Την παραμονή της αναχώρησής του για το Ανκορατζ ο Πούτιν τηλεφώνησε στους ηγέτες του ‘‘παγκόσμιου Νότου’’ και τους καθησύχασε για τις προθέσεις του. Η λίστα ήταν πλήρης. Είχε μακρά συζήτηση με τον Σι, με τον Ινδό μίλησε δύο φορές, αλλά κάλεσε και στη Νότια Αφρική, στα Εμιράτα, στο Ουζμπεκιστάν, στο Καζακστάν, στην Κιργιζία, στη Βραζιλία, στη Βόρεια Κορέα. Και το πρώτο πράγμα που έκανε επιστρέφοντας στο Κρεμλίνο ήταν να τους ενημερώσει για τις λεπτομέρειες του τι συνέβη στην Αλάσκα.

»Υπάρχουν φήμες ότι ο Πούτιν εκνευρίστηκε με το υπουργείο Εξωτερικών του επειδή, κατά την άποψή του, η κάλυψη των media τις προηγούμενες ημέρες επικεντρώθηκε υπερβολικά στη σινορωσική συνεργασία στα ενεργειακά, αν και ο Πούτιν ήθελε να δείξει στη Δύση ότι δεν είναι αυτή που κυριαρχεί πια στον κόσμο και ότι υπάρχουν νέες και παλιές σχέσεις έτοιμες να ηγηθούν της νέας τάξης. Το μήνυμα έγινε αμέσως δεκτό από τα ρωσικά media, που έγραψαν περί νέας Γιάλτας».

Και στην Κίνα τι συνέβη; «Χειραψίες με τον Μόντι, αγκαλιές με τον Σι, μεγάλη ουρά από πολιτικό προσωπικό πρώτης γραμμής, προέδρους και πρωθυπουργούς που ανυπομονούσαν να τον συναντήσουν. Ολα αυτά δείχνουν ότι πλέον έχει λιώσει ο πάγος που προ τριετίας είχε επιβληθεί στον Πούτιν. Είναι λες και η εισβολή στην Ουκρανία να παρακάμφθηκε ως αμελητέας σημασίας εμπόδιο, που δεν εμποδίζει τη Ρωσία να σφυρηλατεί συμμαχίες και να κάνει μπίζνες.

»Χθες ο Πούτιν επιβεβαίωσε ότι η νέα αμερικανική κυβέρνηση ‘‘τον ακούει’’ και ότι υπάρχει ‘‘αμοιβαία κατανόηση’’ με τον Τραμπ, προσθέτοντας ότι ‘‘ποτέ δεν είπε όχι στην ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση’’. Και αφού είπε ότι υπάρχει η πιθανότητα συναίνεσης όσον αφορά τις εγγυήσεις ασφαλείας, στη συνέχεια απέρριψε τις υποδείξεις για ρωσική επίθεση στην Ευρώπη ως ‘‘αποτέλεσμα πρόκλησης ή πλήρους ανικανότητας’’».

Κλείνοντας το σημείωμά του ο ιταλός δημοσιογράφος έγραψε ότι τα γκάλοπ στη Ρωσία δείχνουν πως οι συμπατριώτες του Πούτιν είναι πεπεισμένοι ότι το ιδανικό αποτέλεσμα για την Κίνα είναι μια Ρωσία αρκετά ισχυρή για να αντιταχθεί στη Δύση μεν, συγχρόνως όμως και αρκετά αδύναμη ώστε να παραμένει υπό την σκιά της Κίνας.

«Σχέσεις ασύμμετρες, ανησυχητικές για πολλούς. Ο φόβος [των Ρώσων] περί υποταγής στην Κίνα συνδυάζεται με αυτόν της κρίσης. Τα ρωσικά media συζητούν ανοιχτά για τον κίνδυνο στασιμοπληθωρισμού, για τη χαμηλή αύξηση της παραγωγής, για τη ραγδαία αύξηση των τιμών και για την απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου. Μάλιστα, η εφημερίδα Kommersant τόλμησε να γράψει ότι η περίοδος της οικονομικής και στρατιωτικής άνθισης έχει τελειώσει. Για το Κρεμλίνο, πάντως, η επιστροφή στο προσκήνιο από την απομόνωση είναι βάλσαμο. Και για όσο, τέλος πάντων, διαρκέσει».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News