Πήγα το Πάσχα στο χωριό και βρήκα την ευκαιρία να γυρίσω τις γειτονιές. Για να σας περιγράψω τις όμορφες εικόνες με τις αυλές και τα λουλούδια, τους ασπρισμένους τοίχους, τα καθαρά σοκάκια και τις εικόνες από τους κήπους, μπορώ να σας μιλάω με τις ώρες.

Μπορώ να σας πω και για τον κήπο της θείας μου της Δέσποινας, με τις ανθισμένες πορτοκαλιές και λεμονιές, με τα δροσερά κουκιά και τις αγκινάρες περιμετρικά του τοίχου. «Κόψε τσι όλες», μου λέει η θεία μου. «Όλες δεν γίνεται» της λέω, μόνο ένα δυο θα κόψω για μεζέ στη ρακή. «Φυλαγμένες σου τις έχω!».

Να πω την αλήθεια τέτοια ευκαιρία δεν την έχασα, δεν χαλάω και χατίρι της θείας μου, που ξέρει πόσο την αγαπώ και κάθε φορά που πηγαίνω στο χωριό την επισκέπτομαι πρώτη. Ήταν τόσες πολλές που περίσσεψαν και έφερα και στο Ηράκλειο μαζί μου.

Φεύγοντας η μάνα μου, εκτός από τα πασχαλινά γλυκά, μου έβαλε και αρκετά χωριάτικα αυγά και φρέσκα κρεμμυδάκια και άνηθο από τον κήπο του πατέρα μου. Είναι να μην πας στο χωριό. Πάρε το ένα, πάρε και το άλλο «για τα παιδιά που είναι φρέσκα και δικά μας!», μου έλεγε και μου ξανάλεγε η μάνα μου.

Με αυτά τα υλικά βρήκα την ευκαιρία και έφτιαξα μια ομελέτα αφράτη – αφράτη με τις αγκινάρες, τα φρέσκα κρεμμυδάκια και τον άνηθο. «Οικολογική» 100% θα την έλεγα εγώ. Με αυγά από το κοτέτσι του χωριού και αγκινάρες της θείας μου, με κρεμμυδάκια και άνηθο από μια γωνιά του κήπου του πατέρα μου, μόνο στον παράδεισο μπορείς να βρεις τέτοια υλικά και να φτιάξεις στο άψε σβήσε ένα φαγητό, από αυτά που τρελαίνουν και τα παιδιά.

Δείτε τη συνταγή εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News