Στη Σκιάθο μας έκαναν αλκοτέστ χθες. Και προχθές. Και αντι-προχθές, ομοίως. Εγώ βεβαίως, σε επίπεδα αλκοόλ στο αίμα, είχα πιάσει το βαθμό «το τρελό καρναβάλι ανοίγει και πάλι». Αφού κατέβασα το παράθυρο και χαιρετούσα ηλιθίως τα όργανα που έκαναν σήμα να βγει το αμάξι στην άκρη, με την καπελαδούρα, σαν τη Μέριλιν Μονρό: «χελόου, μπόιζ!»

Στη Σκιάθο -σε άλλη φάση, τώρα, πρωϊνή, ο Λιμενικό βρήκε ανοιχτό το παράθυρο του ξεκλείδωτου αυτοκινήτου, στην περιοχή του λιμανιού. Οι αρμόδιοι πήραν από το ντουλαπάκι του οδηγού από μέσα τα χαρτιά, και μέσω ηλεκτρονικού συστήματος εντόπισαν, όχι ακριβώς τον ιδιοκτήτη (ο οποίος διακόπευε σε ερημικό, άνευ επικοινωνίας σημείο, παρέα με τέσσερις κατσίκες), αλλά τη μητέρα του, στο σπίτι της στην Αττική, στη Νέα Ερυθραία. Και την αδελφή του, επίσης στο σπίτι της,  στα Εξάρχεια. Χωρίς να έχει διαπιστωθεί παράβαση, για λόγους προστασίας, τόσο του ιδιοκτήτη (σε περίπτωση που το όχημα είχε κλαπεί) όσο και της ασφάλειας του λιμανιού, ειδοποιήθηκε τελικώς ο δικαιούχος να παρουσιαστεί στο Λιμενικό.  Αποχώρησε με τη σύσταση να μην αφήνει το αυτοκίνητο σε κατάσταση ρόμπα κλαρωτή- ξεκούμπωτη (δεν το είπαν έτσι οι άνθρωποι, προς Θεού). Είναι και το λιμάνι πολυάσχολο, είναι και οι εποχές ζαβές (δε το είπαν ούτε αυτό έτσι οι άνθρωποι!) και τον έστειλαν στην ευχή τους.

Στη Σκιάθο. Εδώ και δέκα μέρες, έχω πέντε σκουπιδοτενεκέδες. Εναν για σκουπίδια, έναν για πλαστικά, έναν για τα γυάλινα, έναν για αλουμίνια-μέταλλα και έναν για χαρτιά και χαρτόνια. Προχτες, ήταν η μέρα να αδειάσω τα πλαστικά, που πιάνουν και τον περισσότερο χώρο, με νερά και γάλατα και λοιπά δοχεία. Ανοίγω τον δημόσιο κάδο με την ειδική σήμανση, και τι να δω μέσα; Ολα πειθαρχημένα, όλα πεντακάθαρα, γεμάτα μόνο συγκεκριμένο είδος απορρίμματος, η χαρά του ανακυκλωτή. Το δικό μου φορτίο είχε και κάποια υπολείμματα περιεχομένου, μισή κουταλιά γάλα, ίχνος αφάγωτου γιαουρτιού, τέτοια.  Καταντράπηκα, τις πήρα πίσω και τα ξέπλυνα το βράδι μαζί με τα πιάτα. Σήμερα θα τα πάω πίσω, να μην είναι τα δικά μου σκουπίδια οι ξεφτίλες του κάδου.

Για μένα, που έχω γεννηθεί με το «καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο τόπος δεν θ αλλάξει ποτέ» χτυπημένο τατουάζ στο κούτελο, όσο να ‘ναι, αυτές ο αλλαγές ήταν ένα πλήγμα στη κοσμοθεωρία μου

Στη Σκιάθο, ο κλασικός οδηγός, βολεμένος κάτω από το σήμα «απαγορεύεται αυστηρά η στάση και η στάθμευση», με τη μηχανή αναμμένη. Δέχεται αστραπιαία την επίσκεψη των οργάνων. «Κύριε, μετακινήστε το αυτοκίνητο παρακαλώ, απαγορεύεται να σταθείτε εδώ». Στην κλασική, φράση «τρία λεπτάκια παρακαλώ, μα ορίστε, να, μέσα είμαι, δεν εμποδίζω» η απάντηση των οργάνων ήταν η ίδια, στον ίδιο τόνο. Παπαγαλί επαναλιπτίκ, με μια ανάλαφρη απόχρωση απόχρωση «δεν σηκώνω κουβέντα». «Μετακινήστε το αυτοκίνητο κύριε, (χωρίς παρακαλώ), απαγορεύεται να σταθείτε εδώ.»

Στη Σκιάθο ερχόμαστε, λόγω ισχυρών οικογενειακών δεσμών, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια: Παιδάκια και γεράσαμε, που λένε. Αν έχει το νησί στραβά; Βεβαίως και έχει και πιστέψτε με, δεν είναι λίγα.
Απλώς φέτος έχει τρία λιγότερα.

Για μένα, που έχω γεννηθεί με το «καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο τόπος δεν θ αλλάξει ποτέ» χτυπημένο τατουάζ στο κούτελο, όσο να ‘ναι, αυτές ο αλλαγές ήταν ένα πλήγμα στη κοσμοθεωρία μου: Αυτή που λέει ως είμαστε -και θα παραμείνουμε- γαϊδούρια ξεσαμάρωτα.

Το καλό είναι ότι μπορούν, βήμα-βήμα, να βελτιωθούν καταστάσεις που θεωρούσαμε αθεράπευτες. Το κακό είναι ότι συνηθίζει ο οργανισμός μου και μετά θέλω κι άλλα πολιτισμένα. Αχ, ωρέ, καλομαθαίνει η γριά στα σύκα!

ΥΓ. Σήμερα δεν θα τιμήσω το τοπικό τσίπουρο στην απογευματινή μας βουτιά: Πριν καν «εφευρεθεί» το αλκοτέστ, τέσσερις πίνουν, ένας μένει στεγνός. Νόμος μιας παρέας που έχει κλάψει ανθρώπους που χάθηκαν σε νεαρή ηλικία. Εχθές βεβαίως, που μας σταμάτησαν το αμάξι (τρίτη φορά σε τρεις μέρες) για το γνωστό το φυσαρούφα, ήμουν όπως αρχικώς ομολόγησα, στο γαλαξιακό υπερτσακίρ.
Αλλά (εννοείται) δεν ήμουν στο τιμόνι!
Ηello, boys…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News