«Πόλεμος πατήρ πάντων», κατά τον Ηράκλειτο, αλλά και η κακιά μητριά της ανθρωπότητας. Ακούγοντας από τα δελτία ειδήσεων τα νέα τύμπανα του πολέμου να ηχούν, έχουμε πια και ‘μείς, η γενιά μας, που νομίζαμε ότι δεν θα ζήσουμε πολέμους, να θυμηθούμε αρκετούς: από τα Βαλκάνια, το Ιράκ, το Αφγανιστάν… στη δοκιμαζόμενη ήδη Συρία.

Οι συσκέψεις των μεγάλων: Απειλές, προειδοποιήσεις, συμμαχίες, τελεσίγραφα… γλώσσα του πολέμου και της στρατιωτικής διπλωματίας. Στην αρχή ένας κόμπος κάθεται στον λαιμό σου, μετά δεν ξέρεις πόση λύπη μπορείς να αντέξεις, σαν από αυτοπροστασία θέλεις να αλλάξεις κανάλι, να μην ακούς τίποτα, κι ας ξέρεις ότι αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα και σε κάνει απλά στρουθοκάμηλο.

Τα βάσανα των μικρών. Των παιδιών, των λαών, όλων μας, που παίζονται στα ζάρια εκεί που οι κυρίαρχοι, οι πλανητάρχες, τα Συμβούλια, οι Επιτροπές, αποφασίζουν για τις ζωές των άλλων, σαν να μην είναι άνθρωποι, να μην έχουν παιδιά, να μην αγαπάνε οι ίδιοι κανέναν. Πάντα σκεφτόμουν πώς αποφασίζει κάποιος μια επίθεση τυφλή, πώς αντέχει όταν θύματα είναι άμαχος πληθυσμός, στόχος (έστω και κατά λάθος) σχολεία, νοσοκομεία, ναοί που καταφεύγουν για προστασία. Ξέρω, παράπλευρες απώλειες είναι η λέξη, αλλά τους φτάνει;

Τα παιδιά όπου γης: Ολοι τα αναφέρουν, όλοι υποτίθεται ότι νοιάζονται, όλοι τα θεωρούν το μέλλον, αλλά σε Ανατολή και Δύση, σε προνομιούχες και μη χώρες, τα μετατρέπουν στους χειρότερους μάρτυρες της βίας, με όποιο τρόπο κι αν την ονομάσεις: είτε δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες για ελάχιστη αμοιβή, είτε είναι θύματα πολέμου, είτε σεξουαλικού τουρισμού, είτε παιδεραστίας στο Βατικανό… τόσες πολλές οι κατηγορίες που ντρέπεσαι και να τις αναφέρεις.

Η αγάπη, το μίσος, ο σκοτωμός: Θυμήθηκα ένα ποίημα του αγαπημένου μου ποιητή:
«ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ• ο ένας με μαχαίρι, ο άλλος άοπλος.
Αυτός με το μαχαίρι λέει στον άλλο: «Θα σε σκοτώσω».
«Μα γιατί», ρωτά ο άοπλος, «τι σου ΄χω κάνει; Πρώτη φορά βλεπόμαστε. Ούτε σε ξέρω, ούτε με ξέρεις».
«Γι΄ αυτό ακριβώς θα σε σκοτώσω. Αν γνωριζόμασταν μπορεί να σ΄ αγαπούσα», λέει αυτός με το μαχαίρι.
« Ή και να με μισούσες», λέει ο άοπλος, «να με μισούσες τόσο που με χαρά μεγάλη θα με σκότωνες. Γιατί να στερηθείς μια τέτοια απόλαυση; Έλα να γνωριστούμε».
«Κι αν σ΄ αγαπήσω;», επιμένει ο οπλισμένος, «αν σ΄ αγαπήσω, τι θα κάνει ετούτο το μαχαίρι;»
«Ω μη φοβάσαι», λέει ο άοπλος, «σκοτώνει ακόμη κι η αγάπη. Και τότε είναι πιο μεγάλη η απόλαυση».
Αργύρης Χιόνης
(Λείπει… λύπη)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News