Mood of the day: «Ολη η ανθρωπότητα είναι μια χήρα που φροντίζει τον τάφο ενός που δεν αγάπησε». Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια, Ν. Παναγιωτόπουλος.

Παράξενο αυτό το Καλοκαίρι πάει προς το τέλος του. Ημερολογιακά μένει μία ακόμη εβδομάδα, που δεν προλαβαίνει να αλλάξει τα συναισθήματα που προκάλεσε. Από τις κουβέντες που φέρνει ο άνεμος, είτε στην πόλη, είτε σε παραθαλάσσια μέρη, είτε σε χωριά, κανένας δεν ένιωθε ότι «διέκοψε» για λίγο. Τα μνημόνια στη νιοστή, η χρονιά που αρχίζει, η κούραση, η αγωνία, μετακόμισαν απλά σε ένα καλύτερο σκηνικό για λίγες μέρες.

Επίδαυρος: δεν πήγα καθόλου φέτος και δεν πήγαν και άλλοι πολλοί, αφού πολλές παραστάσεις έγιναν με λίγους θεατές – ακριβό πια το σπορ να πας έστω και αυθημερόν. Θα πάω όμως στο φινάλε των Επιδαυρίων (Σάββατο, 31.8) για να δω την «Άσκηση» του Σίμου Κακάλα και της ομάδας του. Ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής και ο Ευρυπίδης συναντιούνται στην «Άσκηση», με αποσπάσματα από το ποιητικό έργο του Ν. Παναγιωτόπουλου «Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια» Ο Σίμος Κακάλας μιλώντας για το «Σύσσημον» έχει πει ότι «έτσι θα γραφόταν μια σημερινή τραγωδία.».

Ποίημα-μύθος: Για χρόνια άκουγα για αυτό το ποίημα-ποταμό, του Ν. Παναγιωτόπουλου, που κυκλοφορούσε από χέρι σε χέρι σε φυλλάδια ανάμεσα στους φίλους του, δημιουργώντας έναν μύθο πριν εκδοθεί. Οι 497 σελίδες του ποιήματος, πήραν μια 20αετία στον δημιουργό και όταν το «Σύσσημον», που θα πει συμφωνημένο, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ίνδικτος, το 2006, προκάλεσε αμηχανία σε κριτικούς και στη λογοτεχνική πιάτσα. Για όσους δεν προλάβαμε να το πάρουμε, αφού εξαντλήθηκε γρήγορα, μαθαίνω ότι θα ξανακυκλοφορήσει, με διορθώσεις και προσθήκες του ποιητή, ο οποίος προφανώς θα δουλεύει αυτό το ποίημα μια ζωή.

Πλειστηριασμός… ενοίκου: Ναι, το έζησα κι αυτό, εν όψει αλλαγής σπιτιού. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που μένω σχεδόν 10 χρόνια, είναι ένας αξιαγάπητος άνθρωπος, που μου μείωσε σταδιακά κατά 60% το ενοίκιο, στον ενάμισι χρόνο της ανεργίας μου, επαναλαμβάνοντας συχνά «μη στενοχωριέσαι, πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι, δεν πουλάω χρυσό, ένα σπίτι νοικιάζω». Η ιδιοκτήτρια του νέου σπιτιού, μου το προσφέρει έναντι ελάχιστης αμοιβής για να το συντηρώ και να πληρώνω και το χαράτσι, αφού είναι ανοίκιαστο για 5 χρόνια. Ο νυν ιδιοκτήτης πέρασε σε… ρελάνς: «Και σε μένα τα ίδια θα πληρώνεις, δεν σ΄ αφήνω να φύγεις». Μικρή αλλά όχι ασήμαντη λεπτομέρεια, ο πρώτος πέρασε Κατοχή, η δεύτερη είχε τη λεπτότητα να μου πει ότι δεν πρόκειται για χάρη, αλλά για win-win συμφωνία, αφού κι οι δύο κερδισμένες βγαίνουμε.
Υπάρχουν κι αυτά και πρέπει να τα λέμε. Αν είναι για κάτι ευκαιρία η κρίση, είναι ότι ξαναγινόμαστε άνθρωποι.

Καλό Φθινόπωρο και άλλα τέτοια θα ευχηθώ μόνο αν πιάσουν τα πρωτοβρόχια!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News