Μετά από ακριβώς 60 χρόνια ως αυτόφωτη καλλιτεχνική «δύναμη», η Τζόαν Μπαέζ αποχαιρετά την μουσική.

Το «αηδόνι της φολκ» με την χαρακτηριστική κρυστάλλινη φωνή θα σιγήσει οριστικά και αμετάκλητα στις 28 Ιουλίου, μετά την τελευταία της συναυλία στη Μαδρίτη στα πλαίσια της αποχαιρετιστήριας περιοδείας της που ξεκίνησε πέρσι με την κυκλοφορία του άλμπουμ «Whistle Down The Wind».

Μετά από σχεδόν 30 δίσκους, η 78χρονη αμερικανίδα καλλιτέχνις, γνωστή για τον πολιτικό και κοινωνικό ακτιβισμό της, λέει αντίο παραδεχόμενη πως νιώθει νικημένη από τον… πανδαμάτορα χρόνο.

Μιλώντας στην ιταλική Corriere, η Μπαέζ υποστηρίζει πως η φωνή της έχει αρχίσει να την… εγκαταλείπει: «Πλέον μου είναι πιο δύσκολο να ελέγξω τις φωνητικές μου χορδές και αυτό καθιστά το τραγούδι κουραστικό. Χρειάζεται ολοένα και περισσότερη εξάσκηση», λέει.

«Η διαδικασία της αποχώρησης μου ήταν αργή. Σκέφτηκα ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή – κάπως έτσι άρχισα να ζωγραφίζω και να συνειδητοποιώ πόσο ωραίο ήταν να βρίσκομαι στο σπίτι μου για περισσότερο από μερικούς μήνες κάθε φορά. Πλέον, γνωρίζω πως η απόφαση που πήρα είναι η σωστή: Παρόλο που θα υπάρξει πολλή θλίψη και πολλά δάκρυα, θα υπάρξει αντίστοιχα και πολλή ανακούφιση», επισημαίνει.

Γνωστή για την αγωνιστική της στάση και την συμπαράσταση της σε κοινωνικά κινήματα, η Μπαέζ παραδέχεται πως «κατά την δεκαετία του ’60, μερικές φορές φοβήθηκα στις πορείες και τις διαμαρτυρίες, αλλά ήμουν πολύ ηλίθια για να ανησυχώ. Οπότε, έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω».

Μισόν αιώνα μετά το Γούντστοκ, θυμάται ακόμη πως «κατά την διάρκεια του φεστιβάλ, αν η αστυνομία ήθελε να συλλάβει όλους εκείνους που καπνίζαν μαριχουάνα, δεν θα είχαν πού να τους βάλουν. Οπότε, κάποιοι αστυνομικοί άφησαν τα όπλα τους στο αυτοκίνητό τους και ήρθαν να ψήσουν μαζί μας χοτ-ντογκ και να ακούσουν μουσική. Ήταν μοναδικό. Δεν είχα δει ποτέ κάτι τέτοιο και από τότε δεν έχω δει να έχει συμβεί κάτι παρόμοιο».

Στην ερώτηση, κατά πόσο η χιπ χοπ και η ραπ έχει αντικαταστήσει την φολκ μιλώντας για τα προβλήματα της νεολαίας, η Μπαέζ δηλώνει σιβυλλικά πως «αυτό είναι το μουσικό ρεύμα που έχουν στη διάθεση τους τα παιδιά σήμερα, αλλά ασφαλώς [η ραπ] δεν φτάνει το μεγαλείο αυτής της απίστευτης δεκαετίας τραγουδοποιών που βιώσαμε τότε, με Μπομπ Ντίλαν, Τζόνι Μίτσελ και άλλους».

Αδύνατο φυσικά να μην γίνει νύξη στον πάλαι ποτέ συνοδοιπόρο αλλά και σύντροφο της για μια περίοδο στις αρχές της δεκαετίας του ’60: «Με τον Ντίλαν έχουμε να μιλήσουμε σχεδόν 30 χρόνια, αλλά δεν έχει σημασία. Είμαι τυχερή και χαρούμενη που τον είχα σε όλη μου τη ζωή. Και ό,τι συνέβη άσχημο μπορεί να συνέβη μεταξύ μας, είναι περασμένα-ξεχασμένα…», καταλήγει με νόημα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News