Το… κομπλιμέντο του Καρέρα

Ηταν μια ισοπαλία με δύο χαμένους και έναν νικητή. Ο Ολυμπιακός κέρδισε τις εντυπώσεις. Ηταν ανώτερος, κυριάρχησε στο ματς, στρίμωξε την ΑΕΚ στο δικό της μισό του γηπέδου και, με αυτό το 0-0, παρέμεινε αήττητος για 31ο διαδοχικό αγώνα πρωταθλήματος (από τις 10 Φεβρουαρίου του 2019). Αλλά, σε μια κούρσα που (φαίνεται πως) θα κριθεί «στον πόντο», οι εντυπώσεις είναι, εν πολλοίς, άχρηστες. Μόνον οι βαθμοί μετράνε.

Η ΑΕΚ μπορεί να υπερηφανεύεται ότι στάθηκε όρθια απέναντι σε έναν αντίπαλο καλύτερο από εκείνη γιατί έπαιξε με «ψυχή», όμως όλα τα υπόλοιπα θα πρέπει να την προβληματίσουν. Μπροστά στο κοινό της δεν τόλμησε να επιτεθεί, ούτε προς το τέλος του ματς, ήταν απογοητευτική στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, και έχασε την ευκαιρία να πλησιάσει, κάπως, την κορυφή. Κερδισμένος στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ βγήκε ο ΠΑΟΚ, που το έβλεπε από 500 χιλιόμετρα μακριά. Εάν, σήμερα, νικήσει τον Βόλο στην Τούμπα, θα βρεθεί στο ρετιρέ χωρίς συγκάτοικο.

Πριν αλλά και μετά το ματς, ο Μάσιμο Καρέρα τόνισε ότι «ο Ολυμπιακός είναι ομάδα Τσάμπιονς Λιγκ, σίγουρα η καλύτερη στην Ελλάδα». Δεν θα άρεσε στους ΑΕΚτζήδες, που άκουσαν τον προπονητή τους να κολακεύει τον μεγάλο τους αντίπαλο, όμως εξηγεί το γιατί ο Ιταλός παρέταξε την ΑΕΚ χωρίς σέντερ-φορ και, στη συνέχεια, την άφησε να παίξει τόσο συντηρητικά και διστακτικά. Θεωρούσε την ισοπαλία «μιά χαρά» αποτέλεσμα. Οσο για τους Ολυμπιακούς, παρά το κομπλιμέντο που εισέπραξαν, θα πρέπει να είναι «σκασμένοι». Μια ομάδα, που ούτε η ίδια δεν πίστευε ότι μπορούσε να τους απειλήσει, στο τέλος κατάφερε να τους στερήσει δύο πολύτιμους βαθμούς.

Τόσο στην Τούμπα, όσο και το βράδυ της Κυριακής, η ΑΕΚ «τα έδωσε όλα». Κι όμως, δεν νίκησε. Σε λίγες μέρες θα συμπληρωθούν 22 μήνες από την τελευταία φορά που κέρδισε ένα ντέρμπι (3-0 τον Παναθηναϊκό, την Πρωταπριλιά του 2018). Εκείνη τη χρονιά κατέκτησε τον τίτλο. Εκτοτε, όμως, έπαψε να είναι ομάδα πρωταθλητισμού. Ακόμη κι όταν δεν χάνει, η εικόνα της το «φωνάζει».

Η Μαρία πλησιάζει τη Λένα

Η Μαρία Σάκκαρη μπήκε εξαιρετικά στον αγώνα της με την Πέτρα Κβίτοβα, προηγήθηκε με 1-0 σετ, όμως στο τέλος δεν τα κατάφερε απέναντι στο «χρυσό κορίτσι» του τσέχικου τένις. Κρίμα, γιατί την είχε νικήσει δύο φορές στο παρελθόν (σε τρεις αναμετρήσεις τους). Αλλά, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί αποτυχία μια ήττα από το Νο 8 στον Κόσμο, κάτοχο δύο Γκραν Σλαμ και φιναλίστ πέρυσι στη Μελβούρνη, με εμπειρία πέντε χρόνια μεγαλύτερη από εκείνη της ελληνίδας πρωταθλήτριας.

Η 24χρονη Μαρία πάλεψε επί 2 ώρες και 12 λεπτά απέναντι στην 29χρονη Κβίτοβα, όμως «προδόθηκε» από το σερβίς της. Στο δεύτερο (και καθοριστικό) σετ πήρε μόλις το 40% των πόντων πίσω από το πρώτο σερβίς και το 38% πίσω από το δεύτερο. Δεν πειράζει. Επιστρέφει από την Αυστραλία έχοντας κάνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά: έπειτα από επτά αποκλεισμούς στον τρίτο γύρο την τελευταία τριετία, προκρίθηκε -για πρώτη φορά- στη φάση των «16» ενός major τουρνουά.

Η είσοδός της στο Top-20 της παγκόσμιας κατάταξης, πλησιάζει. Ετσι, θα βρεθεί πιο κοντά στο Νο 14, που είναι το κορυφαίο πλασάρισμα ελληνίδας τενίστριας ever. Το είχε πετύχει (12 Μαρτίου 2003) η Λένα Δανιηλίδου, που είχε φτάσει στον τέταρτο γύρο των τριών από τα τέσσερα Major. Εχει όλο τον χρόνο μπροστά της, να την φτάσει και να την ξεπεράσει.

Το παλιό στιλ δεν έφερε την παλιά Μπαρτσελόνα

Στην πρεμιέρα του στον πάγκο της Μπαρτσελόνα, με αντίπαλο τη Γρανάδα, τον είχε «σώσει» ο Λιονέλ Μέσι, με ένα γκολ στο 76′. Στο δεύτερο παιχνίδι του, με την Ιμπίθα για το Κύπελλο Ισπανίας, τα δύο γκολ του Αντουάν Γκριζμάν. Αλλά στο τρίτο, το πιο δύσκολο από τότε που διαδέχτηκε τον Ερνέστο Βαλβέρδε, ο Κίκε Σετιέν γνώρισε την πρώτη του ήττα ως προπονητής του καταλανικού συλλόγου: από τη Βαλένθια, στο «Μεστάγια», με 2-0.

Η Ρεάλ Μαδρίτης έμεινε μόνη στην κορυφή της βαθμολογίας, στη Βαρκελώνη άρχισε, πάλι, η γκρίνια, όμως το χειρότερο για τον 61χρονο τεχνικό -όπως γράφει η As- είναι ότι φαίνεται να μην τον εμπιστεύονται οι ίδιοι του οι παίκτες. Στο ημίχρονο του αγώνα στη Βαλένθια εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους για τον τρόπο με τον οποίο είχε παρατάξει την ομάδα. Το ρεπορτάζ της ισπανικής εφημερίδας πρέπει να είναι ακριβές, εάν κρίνει κανείς από τη δήλωση του Σετιέν μετά το ματς: «Υπάρχουν κάποια πράγματα που οι παίκτες μου δεν έχουν καταλάβει ακόμη, ή εμείς (το τεχνικό επιτελείο) δεν εξηγήσαμε σωστά».

Η Μπαρτσελόνα είχε ποσοστά κατοχής που ξεπέρασαν το 70%, πραγματοποίησε περίπου 600 πάσες περισσότερες από όσες οι αντίπαλοί της, όμως αυτή η επιστροφή στο παραδοσιακό της στιλ παιχνιδιού δεν τη βοήθησε να παίξει καλά. Ηταν χειρότερη, ακόμη και από ό,τι στα τελευταία της παιχνίδια επί Βαλβέρδε. Για να αποδειχτεί αυτό που πολλοί πίστευαν: ότι το πρόβλημά της είναι πολύ βαθύτερο, και δεν θα λυθεί με την επανάληψη της παλιάς, επιτυχημένης «συνταγής».

Απουσίαζε, βεβαίως, ο Σουάρες. Μα πιο πολύ, έλειπαν οι χαφ που θα μπορούσαν να μετουσιώσουν τη φλύαρη υπεροχή της ομάδας σε ουσιαστική υπεροχή. Ελειπαν, ένας Τσάβι κι ένας Ινιέστα. Ελειπαν αυτές οι ξαφνικές «κάθετες» μπαλιές που, κάποτε, χαρακτήριζαν το παιχνίδι της. Μήπως ο Βαλβέρδε ήξερε τι έκανε, όταν αποφάσιζε να κάνει την Μπαρτσελόνα πιο συντηρητική;

Μόνον ο Μέσι κατέγραψε τελικές προσπάθειες για γκολ στη Βαλένθια – όχι τίποτα φοβερές ευκαιρίες. Κανείς άλλος. Ο Σετιέν καλείται να λύσει τον γρίφο, και ο χρόνος δεν είναι με το μέρος του. Η πρόσληψή του ήταν ένα μεγάλο ρίσκο, και η Μπαρτσελόνα κινδυνεύει να το πληρώσει πολύ ακριβά.

Ερλινγκ Χάαλαντ, δεν είναι αστείο πια

Πλέον, δεν μπορεί να είναι σύμπτωση. Ο Ερλινγκ Χάαλαντ αποτελεί μια φοβερή μηχανή παραγωγής γκολ. Στο πρώτο του παιχνίδι με τη φανέλα της Ντόρτμουντ, κόντρα στην Αουγκσμπουργκ, μπήκε ως αλλαγή στο 56′ και σκόραρε τρεις φορές. Στο επόμενο, με αντίπαλο την Κολωνία, πέρασε στο ματς στο 65′ και πέτυχε άλλα δύο τέρματα. Πέντε, στο σύνολο, στις δύο πρώτες «μισές» εμφανίσεις του στην Μπουντεσλίγκα. Για να φτάσει, μαζί με εκείνα που είχε σημειώσει ως παίκτης της Ζάλτσμπουργκ, τα 33 γκολ σε 24 ματς!

Στο πρόσωπο του 19χρονου νορβηγού σέντερ-φορ ο γερμανικός σύλλογος βρήκε τον νέο του Λεβαντόφσκι, τον νέο του Ομπαμεγιάνγκ. Η Ντόρτμουντ εξακολουθεί να κάνει τα ταλέντα να ανθίζουν. Εδώ και πολλά χρόνια. Από το 1998, που προσέλαβε ως αθλητικό διευθυντή τον 57χρονο (σήμερα) παλιό της ποδοσφαιριστή, Μίχαελ Τσορκ. Αγοράζοντας φθηνότερα και πουλώντας ακριβότερα, δημιουργεί υπεραξίες που γεμίζουν τα ταμεία της. Από το 2016 κι έπειτα εκτιμάται ότι έχει εισπράξει, από πωλήσεις ποδοσφαιριστών, πάνω από 600 εκατομμύρια ευρώ. Τα περισσότερα από όλους τους ευρωπαϊκούς συλλόγους, πίσω από τη Μονακό, την Τσέλσι και τη Ρόμα. Κι ο Χάαλαντ (φαίνεται πως) είναι, τώρα, το πιο πολύτιμο έκθεμα στη βιτρίνα της.

Ο Ζήσης κι αν εγέρασε…

Η επιστροφή του Νίκου Ζήση στην ΑΕΚ, έπειτα από 15χρόνια στα ξένα, δεν έχει μόνο συναισθηματική αξία. Στη νίκη του «Δικέφαλου» στο Περιστέρι (77-73) αγωνίστηκε επί 34 λεπτά, περισσότερο από κάθε άλλον συμπαίκτη του, αν και 36 ετών. Με 18 πόντους (6/8 βολές, 3/6 δίποντα, 2/6 τρίποντα) ήταν ο πρώτος σκόρερ του αγώνα. Πρώτος ήταν και στις ασίστ.

Η «κλάση» του και το πάθος του θα βοηθήσουν πολύ στην προσπάθεια της ΑΕΚ να κατακτήσει τη δεύτερη θέση πίσω από τον Παναθηναϊκό, και να φτάσει μακριά στο Κύπελλο. Είχαν δίκιο οι ΑΕΚτζήδες, που πανηγύρισαν τον επαναπατρισμό του Ζήση σαν μεταγραφή από το ΝΒΑ.

«Πάει» και ο Ρένσενμπρινκ

Ενας από τους πιο επιφανείς συντρόφους του Γιόχαν Κρόιφ στην Ολλανδία των ’70s, ο Ρόμπι Ρένσενμπρινκ, «έφυγε» από τη ζωή το απόγευμα του Σαββάτου (25/1) σε ηλικία 73 ετών. Από το 2015 έδινε μάχη με την προοδευτική μυϊκή ατροφία, μια ασθένεια που προκαλεί παράλυση και, τελικώς, οδηγεί στον θάνατο.

Διάσημος για την εκπληκτική του ντρίμπλα, ο Ρένσενμπρινκ υπήρξε μια από τις εμβληματικές μορφές στην ιστορία της Αντερλεχτ εκείνα τα χρόνια. Στις Βρυξέλλες κατέκτησε δύο Πρωταθλήματα (1972 και 1974), τέσσερα Κύπελλα Βελγίου, δύο Κύπελλα Κυπελλούχων (1976 και 1978), και δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης (1976 και 1978).

Με την εθνική ομάδα της Ολλανδίας πήρε μέρος σε δύο τελικές φάσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου (1974, 1978), φτάνοντας και τις δύο μέχρι τον τελικό. Το 1978, απέναντι στην Αργεντινή, λίγο έλειψε να γίνει «ήρωας» στη χώρα του (και όχι μόνο…), όταν το πλασέ του βρήκε δοκάρι, περίπου 30 δευτερόλεπτα πριν από το φινάλε του τελικού, με το σκορ στο 1-1.

Σε εκείνη τη διοργάνωση έγινε ο γηραιότερος σκόρερ «χατ-τρικ» σε Μουντιάλ. Ηταν 30 ετών και 336 ημερών. Το ρεκόρ του το έσπασε, 40 χρόνια αργότερα, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, πετυχαίνοντας και τα τρία γκολ της Πορτογαλίας στο 3-3 με την Ισπανία (σε ηλικία 33 ετών και 131 ημερών).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News