Στο πρώτο 15λεπτο το σκορ ήταν 2-0. Στο πρώτο 45λεπτο, 4-0. Τέσσερα γκολ σε μισό παιχνίδι η Εθνική Ελλάδας είχε σκοράρει για τελευταία φορά το 2016, σε βάρος του Γιβραλτάρ στο Φάρο της Πορτογαλίας. Σε εντός έδρας αγώνα της, πριν από 46 χρόνια. Για την ακρίβεια, τότε είχε πετύχει 5 γκολ μέχρι το ημίχρονο. Με αντίπαλο τη Φινλανδία στα προκριματικά του παλιού Euro, που λεγόταν Κύπελλο Εθνών. Ηταν η Εθνική του Δεληκάρη, του Μαύρου, του Νικολούδη, του Γαλάκου, του Κυράστα… Και η Φινλανδία εκείνης της εποχής ήταν πολύ πιο αδύναμη ομάδα από το σημερινό Καζακστάν. Το ματς είχε λήξει 8-1.

Δεν είναι καθόλου εύκολο, μια ομάδα να πραγματοποιεί την καλύτερή της εμφάνιση σε αγώνα – μπαράζ, δηλαδή σε μια «must win» αναμέτρηση. Ιδίως όταν αυτή η ομάδα μετράει τέσσερις διαδοχικούς αποκλεισμούς από τα κορυφαία τουρνουά (Euro 2016, 2020 και Μουντιάλ 2018, 2022) και έχει αλλάξει οκτώ προπονητές την τελευταία δεκαετία, στη διάρκεια της οποίας γνώρισε εφιαλτικές ήττες. Το βάρος αυτών των αποτυχιών είχε αγχώσει τους διεθνείς μας, όπως εκμυστηρεύθηκε ο Πέτρος Μάνταλος στο SPORT24 πριν από το παιχνίδι. Η αυτοπεποίθηση και η συγκέντρωση που έδειξαν από το πρώτο λεπτό, μαρτυρά την εξαιρετική δουλειά του Γκουστάβο Πογέτ (και) στον ψυχολογικό τομέα.

Η αποφασιστικότητα με την οποία η Εθνική μπήκε στο ματς έκανε τους «Λύκους της Στέπας» (όπως αυτοαποκαλούνται οι Κοζάκοι για να τονίσουν τη μαχητικότητά τους)… αρνάκια. Στο τέταρτο γκολ ο τηλεσκηνοθέτης εστίασε στον Μαγκομέντ Αντίγεφ, και η έκφραση του προσώπου του ήταν «μια εικόνα, χίλιες λέξεις». Από τη μέρα που ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Καζακστάν, τον Απρίλιο του 2022, μέχρι χθες, ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε την ομάδα του να καταρρέει με αυτόν τον τρόπο.

«Σιγά τον αντίπαλο», θα πουν κάποιοι. Αλλά θα έχουν άδικο. Στα προκριματικά του Euro 2024 το Καζακστάν νίκησε τη Δανία, τη Φινλανδία εκτός έδρας (με ανατροπή) και τη Βόρεια Ιρλανδία δυο φορές. Τα δυο τελευταία χρόνια έχει «βγάλει την ψυχή» ομάδων που είναι ανώτερες από τη δική μας. Με τον ρώσο προπονητή στον πάγκο του έχει κάνει τεράστια βήματα προόδου. Και ταξίδεψε στην Ελλάδα με το όνειρο της πρώτης του συμμετοχής σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, που ήταν πολύ ισχυρό κίνητρο.

Ξεπέρασε και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις το χθεσινό 5-0 στην «OPAP Arena», αλλά και η εντυπωσιακή εμφάνιση της Εθνικής μας. Ο Πογέτ, ο οποίος ακόμη περιμένει να μάθει αν η ΕΠΟ θα του ανανεώσει το συμβόλαιο και για πόσο χρονικό διάστημα, βάδισε στα χνάρια του Οτο Ρεχάγκελ και του Φερνάντο Σάντος, και τώρα απέχει μόλις ένα παιχνίδι από την απόλυτη δικαίωση. Ακουσε πολλά από πολλούς, όμως η αμφισβήτηση που συνάντησε, δεν τον έβγαλε από τον δρόμο του. Ακόμη και χθες πήγε κόντρα στο ρεύμα, επιλέγοντας τον Δημήτρη Πέλκα για την ενδεκάδα. Κοινό και media ήθελαν να δουν τον Κωνσταντέλια στη θέση του, όμως ο «ξεροκέφαλος» Ουρουγουανός τους αποστόμωσε. Ο Πέλκας κέρδισε το πέναλτι στο 9’, σκόραρε το 2-0 στο 15’ και ήταν αυτός που έκανε το παιγνίδι να μοιάζει πολύ πιο εύκολο από όσο πραγματικά ήταν.

Επιμένοντας σε έναν κορμό παικτών που εμπιστεύεται (ακόμη κι αν δεν αγωνίζονται βασικοί στους συλλόγους τους, όπως ο Μάνταλος και ο Βλαχοδήμος), δημιούργησε ένα σύνολο με συνοχή. Κατάφερε να εμπνεύσει στους διεθνείς, που είτε βίωσαν εξ αρχής τον εφιάλτη της «μαύρης» δεκαετίας, είτε κλήθηκαν στην πορεία σε μια απαξιωμένη Εθνική, τη νοοτροπία του νικητή. Πατώντας πάνω στην καλή δουλειά δυο προκατόχων του, του Σκίμπε και του φαν’τ Σιπ, έφτιαξε μια ανταγωνιστική ομάδα.

Νέα ομάδα. Από την Εθνική που έφτασε «μια ανάσα» από τα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2014, μόνον ο Γιώργος Τζαβέλλας έχει απομείνει στο σημερινό ρόστερ. Κανονική ομάδα. Που κερδίζει τις -θεωρητικά- υποδεέστερες και «το παλεύει» με τις ανώτερες. Επί Πογέτ η Ελλάδα ηττήθηκε στην έδρα της μόνο από την Ολλανδία -με πέναλτι στις καθυστερήσεις- και έφερε ισοπαλία με τη δευτεραθλήτρια Κόσμου, Γαλλία, την οποία… ζόρισε και στο Παρίσι.

Πρωτίστως, επί Πογέτ η Εθνική έγινε «οικογένεια», παρά την τοξικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος και την ακραία αντιπαλότητα των συλλόγων, στους οποίους αρκετοί από τους διεθνείς μας ανήκουν. Οπως εκείνη που μεγαλούργησε στα χρόνια του Ρεχάγκελ και του Σάντος, από το 2003 έως το 2014. Αυτή η «υγεία» που αποπνέει η ομάδα έπεισε τον κόσμο να επιστρέψει κοντά της, κι όχι μόνο η προσδοκία μιας μεγάλης επιτυχίας. Για να θυμηθούμε την τελευταία φορά που ένα ματς της Εθνικής ήταν sold-out χωρίς ο αντίπαλος να είναι κάποιο μεγάλο όνομα, πρέπει να γυρίσουμε πολύ πίσω στο χρόνο.

Επειτα από 124 μήνες η Ελλάδα «χτυπά την πόρτα» μιας μεγάλης διοργάνωσης. Ο τελευταίος σταθμός στο μακρύ ταξίδι προς το Euro 2024 είναι η Τιφλίδα. Εκεί, στο «Μπόρις Παϊχάτζε» των 54.000 θέσεων και των πολλών ντεσιμπέλ, η Γεωργία μετράει μόλις μία ήττα στα οκτώ παιχνίδια που έχει δώσει τα δυο τελευταία χρόνια. Για εμάς, η αναμέτρηση της Τρίτης (26/3) είναι «το ματς της δεκαετίας». Για τους προσεχείς μας αντιπάλους, «το ματς της ζωής τους». Στις 15 προηγούμενες προσπάθειές τους να προκριθούν στα τελικά του Euro ή του Παγκοσμίου Κυπέλλου, απέτυχαν και τις 15.

Είναι σαφώς καλύτερη ομάδα από το Καζακστάν, «χτισμένη» γύρω από μια μεγάλη φίρμα των γηπέδων: τον Χβίτσα Κβαρατσχέλια, που μαζί με τον Βίκτορ Οσιμεν οδήγησαν πέρυσι τη Νάπολι στην κατάκτηση του τίτλου της Serie A. Ο 23χρονος εξτρέμ έχει χρηματιστηριακή αξία 80 εκατομμυρίων ευρώ – τετραπλάσια από εκείνη όλων των κοζάκων διεθνών μαζί, σύμφωνα με το Transfermarkt. Εχει κι άλλους εξαιρετικούς παίκτες: τον Γκιόργκι Μαμαρντασβίλι, γκολκίπερ της Βαλένθια, τον Ζορζ Μικαουτάτζε, σέντερ-φορ που ανήκει στον Αγιαξ, τον Γκιόργκι Τσακβετάτζε, βασικό μεσοεπιθετικό της Γουότφορντ… Και προπονητή τον Γουιλί Σανιόλ, άλλοτε παίκτη της εθνικής Γαλλίας και της Μπάγερν Μονάχου.

Αλλά η Εθνική μας δείχνει έτοιμη για το μεγάλο βήμα. Εχει σύμμαχο και την παράδοση. Σε εννέα αναμετρήσεις της με τη Γεωργία, δεν ηττήθηκε ούτε μια φορά. Και αυτή ήταν η τελευταία ομάδα που αντιμετώπισε πριν πάρει την πρόκριση για το Euro 2012.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News