«Αγουέροοοοο! Ορκίζομαι ότι δεν έχετε ξαναδεί κάτι τέτοιο στη ζωή σας – μπορεί να μην το δείτε ποτέ ξανά!». Ετσι περιέγραψε ο βετεράνος σπορτκάστερ, Μάρτιν Τάιλερ, ίσως το πιο διάσημο γκολ στα χρονικά της Πρέμιερ Λιγκ. Αυτό που τον Μάιο του 2012 ολοκλήρωσε τη νίκη με ανατροπή (3-2, από 0-2) της Μάντσεστερ Σίτι επί της Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς, και της χάρισε τον πρώτο της τίτλο έπειτα από 44 χρόνια.

Το πέτυχε, στις καθυστερήσεις (93′.20″) εκείνου του επικού αγώνα, ο Σέρχιο «Κουν» Αγουέρο, ο οποίος λατρεύτηκε στον γαλάζιο τομέα του Μάντσεστερ από την πρώτη του, κιόλας, σεζόν στην αγγλική μεγαλούπολη. Ηταν ένα από τα -συνολικά- 260 που σκόραρε με τη φανέλα της Σίτι σε 390 παιχνίδια, μέχρι το περασμένο καλοκαίρι. Ενα από τα 427 στα 18 χρόνια της μυθικής του καριέρας, σε 786 ματς: με την Ιντεπετιέντε, την Ατλέτικο Μαδρίτης, τη Μάντσεστερ Σίτι, την Μπαρτσελόνα και την εθνική ομάδα της Αργεντινής.

Ο Αργεντινός είναι ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της Σίτι, αλλά και ο ξένος με τα περισσότερα γκολ στα χρονικά της Πρέμιερ Λιγκ. Εστελνε την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα κάθε 108 λεπτά, κατά μέσον όρο. Με μεγαλύτερη συχνότητα ακόμη και από τον θρύλο της Αρσεναλ, Τιερί Ανρί (122′). Ταχύτατος, με υψηλή τεχνική και ύψος μόλις 173 εκατοστών, έμοιαζε περισσότερο με «δεκάρι». Αλλά το ένστικτο του «γκολτζή», που ήταν το κυριότερο χαρακτηριστικό του, τον έκανε έναν φοβερό φορ περιοχής – από τους σπουδαιότερους που γνώρισαν τα γήπεδα.

Πρώτα, τα γήπεδα της Αργεντινής. Οταν πραγματοποίησε το επαγγελματικό του ντεμπούτο με την Ιντεπεντιέντε, στις 5 Ιουλίου του 2003, είχε, μόλις, κλείσει τα 15. Εγινε ο νεαρότερος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στη μεγάλη κατηγορία της πατρίδας του, καταρρίπτοντας ένα ρεκόρ 27 ετών που κατείχε ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο Λιονέλ Μέσι τη θυμάται πολύ καλά εκείνη τη μέρα. Βρισκόταν στο πατρικό του στο Ροζάριο, σε διακοπές, και είχε παρακολουθήσει το ματς (Ιντεπεντιέντε – Σαν Λορέντζο) από την τηλεόραση. Ενθουσιάστηκε όταν είδε το αγόρι, που ήταν ένα χρόνο μικρότερο, να μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο με το Νο 34 στη φανέλα. Επειδή περίμενε «πώς και πώς» να έρθει και η δική του σειρά να αγωνιστεί με την ανδρική ομάδα της Μπαρτσελόνα.

Οι δυό τους συναντήθηκαν αρκετό καιρό μετά, στις μικρές εθνικές ομάδες της Αργεντινής, και έγιναν φίλοι από την πρώτη στιγμή. Στις αποστολές μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο. Πήγαιναν διακοπές μαζί. Οταν ο Αγουέρο πήγε να παίξει στην Ισπανία, στα 18 του, δεν έχαναν ευκαιρία να βρεθούν για να «τα πουν» από κοντά. Εγιναν και κουμπάροι – ο Λίο βάπτισε το πρώτο παιδί του Κουν. Εξακολούθησαν να έχουν στενές σχέσεις και την εποχή που συναγωνίζονταν για τον τίτλο του «νέου Μαραντόνα».

Ηταν παιδιά, ακόμη, όταν η Αργεντινή άρχισε να αναζητά τον διάδοχο του «Pibe de Oro». Ο κατάλογος των υποψηφίων ήταν μακρύς. Γεμάτος ελπίδα, αλλά και απογοήτευση στο τέλος. Λατόρε, Ορτέγκα, Γκαγιάρδο, Ρικέλμε, Αϊμάρ, Τέβες, Ντ’ Αλεσάντρο… Ουδείς κατάφερε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες. Το καλοκαίρι του 2006, η λίστα περιλάμβανε μόνο δύο ονόματα: τα δικά τους. Ο Μέσι είχε παίξει καμιά εικοσαριά ματς με την Μπαρτσελόνα, ενώ ο Αγουέρο είχε, μόλις, αποκτηθεί από την Ατλέτικο Μαδρίτης, έναντι 25 εκατομμυρίων ευρώ.

Πολύ σύντομα ο Μέσι άρχισε να ξεχωρίζει σε αυτήν την άτυπη «κόντρα», χάρη στις υπέροχες ποδοσφαιρικές του παραστάσεις, όμως και ο Αγουέρο δεν πήγε πίσω. Οδήγησε την Ατλέτικο, μια μικρομεσαία ομάδα του ισπανικού πρωταθλήματος εκείνη την εποχή, στο Τσάμπιονς Λιγκ, και στην κατάκτηση του Γιουρόπα Λιγκ (και του ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ). Οι οπαδοί της τον αγάπησαν τόσο, ώστε όταν δήλωσε πως θέλει να φύγει από τη Μαδρίτη, έπειτα από μια ονειρεμένη σεζόν (2010-2011), τον μίσησαν. «Κουν Αγουέρο, ευχόμαστε να πεθάνεις», έγραφε ένα από τα πανό που κρέμασαν στο γήπεδο, λίγο πριν εκείνος αναχωρήσει για το Μάντσεστερ.

Διάδοχος του Μαραντόνα δεν έγινε, όμως έγινε γαμπρός του. Το 2008 παντρεύτηκε τη μικρή κόρη του «Ντιεγκίτο», Τζιανίνα, και το 2009 γεννήθηκε ο γιος τους, Μπενχαμίν. Αλλά αυτός ο γάμος κράτησε μόλις τέσσερα χρόνια. Ο Κουν δεν μπορούσε να αντισταθεί στον ποδόγυρο (το 2019 οι συμπαίκτες του στη Σίτι του απένειμαν τον τίτλο του «γυναικά της χρονιάς». Το χειρότερο είναι ότι από όλες τις γυναίκες πήγε κι έμπλεξε με μια αργεντίνα τραγουδίστρια, πρώην ερωμένη του πεθερού του. Ο Μαραντόνα δεν του το συγχώρησε, ποτέ.

Με τη Σίτι κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα Αγγλίας και έξι Λιγκ Καπ. Το μόνο του ευρωπαϊκό τρόπαιο ήταν εκείνο το Γιουρόπα Λιγκ που κέρδισε με την Ατλέτικο Μαδρίτης το 2010. Στον περσινό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, στο «Ντραγκάο» απέναντι στην Τσέλσι, ο Αγουέρο ξέσπασε σε κλάματα, στο φινάλε, συνειδητοποιώντας ότι αυτή ήταν, πιθανότατα, η τελευταία του ευκαιρία να ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα, ήταν κάτι χειρότερο: η αρχή του τέλους.

Πήρε μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα για να παίξει με τον «αδελφό» του (έτσι τον αναφέρει στην αυτοβιογραφία του, την οποία προλόγισε ο ίδιος ο Μέσι), όμως εκείνος έφυγε για την Παρί. Με τους «Μπλαουγκράνα» πρόλαβε να αγωνιστεί σε μόλις 5 αγώνες, πετυχαίνοντας ένα γκολ, καθώς μεσολάβησε κι ένας σοβαρός τραυματισμός του. Κι έπειτα από αυτές τις ελάχιστες συμμετοχές, ήρθε η καρδιακή αρρυθμία, τέλη Οκτωβρίου στον αγώνα με την Αλαβές, για να υπογράψει το άδοξο τέλος μιας μεγάλης δόξας.

Τα λόγια του αποχαιρετισμού, το μεσημέρι της Τετάρτης, μπροστά στους συμπαίκτες του, τον πρόεδρο της Μπαρτσελόνα, Τζουάν Λαπόρτα, και τον προπονητή του στη Σίτι, Πεπ Γκουαρντιόλα, που έκανε ταξίδι – αστραπή στη Βαρκελώνη για να τον τιμήσει με την παρουσία του, τα μούσκεψαν τα δάκρυά του. Το ποδόσφαιρο, που υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει σχετικά πρόωρα, στα 33, ήταν όλη του η ζωή. Το επάγγελμά του, το χόμπι του, ο μεγάλος του έρωτας. Αλλά και η απόδρασή του από την απόλυτη φτώχεια. Η οικογένεια Αγουέρο απέκτησε κανονικό σπίτι, όταν ο Κουν υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο.

Δεν υπήρξε «σταρ», όπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Καντονά, ο φαν Πέρσι, ή ο Σουάρες, δεν έπαιξε ποτέ για κάποιον από τους πιο λαοφιλείς αγγλικούς συλλόγους, όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Λίβερπουλ και η Αρσεναλ, ούτε ήταν τόσο θεαματικός ως παίκτης, όσο αποτελεσματικός. Παρόλα αυτά, το Νησί θα τον θυμάται για πάντα – η Σίτι θα του στήσει άγαλμα έξω από το «Ετιχαντ».

Το ίδιο και η Αργεντινή, με την οποία πέτυχε 41 γκολ σε 101 συμμετοχές, κι εφέτος κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα. Αν δεν είχε γεννηθεί ο Μέσι, ο Αγουέρο θα ήταν ο σπουδαιότερος αργεντινός παίκτης μετά τον Μαραντόνα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News