Θα επιστρατεύσει και την τελευταία λέξη της τεχνολογίας η νέα πρεσβεία της Ουάσινγκτον στο Λονδίνο για να μείνει απόρθητη. Αλλά  θα εφοδιαστεί και με κάτι που παραπέμπει στην εποχή των κάστρων και των ιπποτών: μια τάφρο. Για να γίνει η πρώτη τάφρος, γράφουν οι Times, που θα κατασκευαστεί στο Λονδίνο από το 1850.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά το κόστος θα φτάσει το ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Κόστος που καθιστά την 12οροφη πρεσβεία την πιο ακριβή που έχει κατασκευαστεί ποτέ και μάλλον από τις λίγες που θα διαθέτουν τριπλά αλεξίσφαιρα τζάμια, πτυσσόμενα μπαλκόνια, αναδυόμενα τείχη προστασίας και ειδικούς κλωβούς που εμποδίζουν τις ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις. Θα υπάρχουν ακόμη στρατώνες για τη φιλοξενία των αμερικανών πεζοναυτών, ιατρικές υποδομές αλλά και μπαρ και γυμναστήριο.

1. Είσοδος προσωπικού και οχημάτων
2. Χαντάκι για την αποτροπή μη εξουσιοδοτημένης εισόδου
3. Υπόγειο σύστημα θέρμανσης
4. Ενοπλες περιπολίες
5. Είσοδος στο υπόγειο πάρκινγκ
6. Κύρια είσοδος
7. Πλαστικά στέγαστρα καλύπτουν την αλεξίσφαιρη πλάγια όψη για την προστασία από τον ήλιο
8. Η οροφή και η τάφρος λειτουργών και ως δεξαμενές υδάτων, ενώ ηλιακά πάνελ στην οροφή θα παράγουν ηλεκτρική ενέργεια
9. Ο ιδιωτικός κήπος του πρεσβευτή
10. Τάφρος για την αποτροπή των επιθέσεων με φορτηγά
11. Φωτισμός

Η τάφρος των 30 επί 150 μέτρων θα έχει φυσικά έναν σκοπό: την προστασία του κτιρίου από τρομοκρατικές επιθέσεις με οχήματα – μέθοδος που συνηθίζεται πολύ τα τελευταία χρόνια. Τα επίσημα εγκαίνια θα γίνουν την προσεχή άνοιξη από τον πρόεδρο Τραμπ αυτοπροσώπως. Η πρεσβεία, ωστόσο, με τους 800 υπαλλήλους και τους περίπου 1.000 επισκέπτες την ημέρα, θα αρχίσει να λειτουργεί από τον Ιανουάριο.

Το υψηλότατο κόστος δεν πέρασε ασχολίαστο – ο αρχικός προϋπολογισμός ήταν 275 εκατομμύρια δολάρια, ενώ το έργο προβλεπόταν να ολοκληρωθεί επί προεδρίας Ομπάμα. Τουλάχιστον κάτι θα βγει από την πώληση της «ιστορικής» πρεσβείας των ΗΠΑ στην Γκρόσβενορ Σκουέαρ. Το κτίριο αγοράστηκε από το Κατάρ και θα μετατραπεί σε ξενοδοχείο πολυτελείας.

Φωτό: Σαν να το έχουν ντύσει με πανοπλία. Πηγή: REUTERS/Stefan Rousseau/Pool

«Στο παλαιστινιακό στρατόπεδο υπάρχει μεγάλη απελπισία και οργή εξαιτίας της έλλειψης σοβαρής προοπτικής διπλωματικής προόδου και λήξης της κατοχής. Υπάρχει όμως και ο πολιτικός ρεαλισμός και η ανάγκη για οικονομική επιβίωση».

Στην ερώτηση «γιατί δεν ξεσπάει η τρίτη Ιντιφάντα», ο βρετανός δημοσιογράφος Ανσελ Πφέφερ απαντά από τις στήλες της Haaretz. Και εντοπίζει τρεις βασικούς λόγους εξαιτίας των οποίων απομακρύνεται το ενδεχόμενο να ανάψει και πάλι η σπίθα μιας μαζικής εξέγερσης, παρά την απόφαση των ΗΠΑ να αναγνωρίσουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ.

1) Οι τρεις παλαιστινιακές κοινότητες δεν έχουν πλέον κοινά συμφέροντα. Στις δύο Ιντιφάντες, του 1987 και του 2000, η λαϊκή εξέγερση ξέσπασε ταυτόχρονα στη Γάζα, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη. Τώρα η Γάζα περιμένει ότι η συμφιλίωση της Χαμάς με τη Φατάχ θα θέσει τέλος στο εμπάργκο και θα δώσει ανάσα σε μια οικονομία που ασφυκτιά. Στη Δυτική Όχθη, η κατάσταση είναι λιγότερο απελπιστική ενώ η Φατάχ ενδιαφέρεται κυρίως να παραμείνει στην εξουσία ο Μαχμούντ Αμπάς. Οι Παλαιστίνιοι της Ανατολικής Ιερουσαλήμ είναι οι πιο πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν το Ισραήλ, αλλά με όπλο αυτό της πολιτικής ανυπακοής και στόχο αυτόν της ισονομίας.

2) Τόσο η Χαμάς όσο και η Φατάχ έχουν πολλά να χάσουν από το χάος. Η Χαμάς καλεί σε Ιντιφάντα (εξέγερση), αλλά όχι στη Γάζα. Η Φατάχ γνωρίζει ότι μια Ιντιφάντα θα είναι το τέλος της κυριαρχίας της στη Δυτική Όχθη.

3)  Οι Παλαιστίνιοι έχουν κουραστεί από τους πολέμους. Θυμούνται χιλιάδες θανάτους από τις δύο εξεγέρσεις και τις επαναλαμβανόμενες συγκρούσεις στη Γάζα. Μπορεί να υπάρχουν εκατοντάδες πρόθυμοι να πάρουν τα μαχαίρια ή να πυροβολήσουν, αλλά – πιστεύει ο αναλυτής της ισραηλινής εφημερίδας – δεν υπάρχει σήμερα «η κρίσιμη μάζα χιλιάδων ανθρώπων» πρόθυμων να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους. Και ακόμη, κάθε μέρα πενήντα χιλιάδες Παλαιστίνιοι πηγαίνουν να εργαστούν στο Ισραήλ από τη Δυτική Όχθη, όπου οι μισές οικογένειες «επιβιώνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο» από την οικονομία του εβραϊκού κράτους.

Με λίγα λόγια, το κόστος μιας ακόμη Ιντιφάντα «είναι απλά πάρα πολύ υψηλό». Τι απομένει; Η αγία, αλλά περιφρονημένη ως υποχώρηση, διαπραγμάτευση.

Φωτό: Τόσο μόνος. Πηγή:  REUTERS/Goran Tomasevic

Σκλάβους: έτσι αποκαλεί ο πάπας Φραγκίσκος όσους υποχρεώνονται να δουλέψουν τις Κυριακές. «Το χριστιανικό αίσθημα δεν θέλει να ζούμε σαν σκλάβοι, θέλει να είναι η Κυριακή μια ημέρα ξεκούρασης» επανέλαβε και στο προχθεσινό του κήρυγμα για να ρίξει λάδι στη φωτιά μιας διαμάχης που κρατά στην Ιταλία από το 2012 όταν η κυβέρνηση Μόντι απελευθέρωσε το ωράριο των καταστημάτων.

Εάν θυμίζουν κάτι  όλα αυτά, λάδι στη φωτιά έριξε και ο φέρελπις πρωθυπουργός του Κινήματος Πέντε Αστέρων Λουίτζι Ντι Μάιο που δεσμεύτηκε ότι εάν εκλεγεί θα φροντίσει να απελευθερώσει τους εργαζόμενους των εορτών. «Ωραίο δώρο στην Amazon» σχολίασε σκωπτικά ο κεντροαριστερός υπουργός Ανάπτυξης Κάρλο Καλέντα με τον οποίο όμως διαφώνησε κάποιος άλλος αστέρας του κινήματος του Μπέμπε Γκρίλο: «Και η λύση είναι να δουλεύουν οι υπάλληλοι των εμπορικών κέντρων 24 ώρες το 24ωρο; Ή να επενδύσουμε στην τεχνολογία για να εντρυφήσουν και οι ιταλικές επιχειρήσεις στο ηλεκτρονικό εμπόριο;».

Εντάξει, η συζήτηση δεν τελειώνει ποτέ. Και δεν τελειώνει ούτε στην Ιταλία όπου το «Ποτέ την Κυριακή» για τα καταστήματα δεν συνάντησε τόσο σφοδρές αντιδράσεις όσο στην Ελλάδα. Από τα outlet έως τα εμπορικά κέντρα, γράφει η Repubblica, η φόρμουλα είναι πια «7 ημέρες την εβδομάδα» ή ακόμη και «24 ώρες το 24ωρο», όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Carrefour. Οι Ιταλοί έχουν συνηθίσει πια να κάνουν τα ψώνια τους τις Κυριακές.

Αλλά ούτε ο πάπας, ούτε και τα συνδικάτα που μιλάνε για «νέα δουλεία», το βάζουν κάτω. Οι εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης δουλεύουν για 600 ευρώ το μήνα, ενώ η εργασία την Κυριακή δεν αποφέρει παρά 14 ευρώ στις τσέπες τους. Ο,τι όμως είναι σκλαβιά γι’ αυτούς, για τους εργοδότες τους είναι η κότα με τα χρυσά αυγά: ο τζίρος στις αργίες αυξάνεται κατά 20%, ποσοστό που μεταφράζεται σε 9 δισ. ευρώ επιπλέον τον χρόνο.

«Ο κόσμος έχει αλλάξει, θα ήταν τρέλα να κλείσουμε τις Κυριακές» λέει εκπρόσωπος του εμπορικού κόσμου. «Αν κλείσουμε εμείς, τότε να κλείσουν και τα μπαρ, τα εστιατόρια και τα αεροδρόμια» προσθέτει κάποιος άλλος. Ωραία, αλλά να μοιραστεί κάπως αλλιώς η πίτα των 9 δισ. Το 30% των εργαζομένων που εργάζονται κατά μέσο στην ΕΕ και τις Κυριακές (47% στη Σουηδία, 24% στην Ιταλία, 22% στη Γερμανία)  πρέπει να πληρωθεί καλύτερα. Διαφορετικά, όπως θα έλεγε και ο πάπας, είναι σαν να σφάζεις την κότα με τα χρυσά αυγά.

Φωτό: Ε και τις πιάσει ο πάπας με τα ψώνια στο χέρι. Πηγή: Shutterstock

Ένας πόλεμος με όπλα το κακάο και τη ζάχαρη έχει ξεσπάσει εδώ και περίπου ένα χρόνο ανάμεσα στη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το αντικείμενο της διαμάχης είναι το Toblerone, το τριγωνικό γλυκό που δημιούργησε το 1867 ο φοβερός σοκολατοποιός Ζαν Τομπλέρ, του οποίου το εμπορικό σήμα καταχωρήθηκε το 1909 στη Βέρνη, και το Twin Peaks, το αντίστοιχο γλυκό της εκπτωτικής αλυσίδας Poundland. Ο αμερικανικός κολοσσός Mondolez International, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης της ελβετικής σοκολάτας, αποφάσισε να επανασχεδιάσει το σχήμα του νουγκά για την αγγλική αγορά, «μειώνοντας το ύψος των κορυφών της σοκολάτας, αλλά διατηρώντας παράλληλα την τιμή αμετάβλητη».

Η κίνηση αυτή άνοιξε τις πόρτες της αγοράς για να την ανταγωνιστεί η Poundland, η οποία πρότεινε «χαμηλότερο κόστος για ένα προϊόν παρόμοιο στο σχήμα και τη συσκευασία». Οι διαφορές – ως εκ τούτου – βρίσκονται στο βάρος (μεγαλύτερο για το βρετανικό προϊόν) και στο κόστος (χαμηλότερο). «Πρόκειται για ένα αντίγραφο, ένα παράδειγμα  αθέμιτου ανταγωνισμού», υποστηρίζουν από την ομάδα των ΗΠΑ. Αλλά όπως αναφέρουν οι New York Times, η ομάδα της Βρετανίας έχει επιχειρήματα: διαφορές υπάρχουν, λέει, και απεικονίζονται στις κορυφές.  «Το Toblerone είναι εμπνευσμένο από το όρος Μάττερχορν, μεταξύ της Ελβετίας και της Ιταλίας, ενώ  το Twin Peaks είναι ένας φόρος τιμής στο Ερκαλ και στο Ρέκιν, τους λόφους στα σύνορα μεταξύ της Ουαλίας και της Αγγλίας».

Η νομική διαμάχη τελείωσε τον Οκτώβριο και αυτή την εβδομάδα το νουγκά της Poundland έφτασε στα ράφια με μια περίεργη «συμφωνία». Μετά από τη διαπραγμάτευση με την Mondelez, η αγγλική εταιρεία έχει τη δυνατότητα να πουλήσει σε 900 σούπερ μάρκετ τις 500 χιλιάδες μπάρες που είχαν ήδη παραχθεί, αλλάζοντας το πακέτο με ένα μπλε χρώμα με χρυσή επιγραφή. «Στο μέλλον – υπόσχεται η Poundland – θα επανεξετάσουμε και το σχήμα, επειδή το νουγκά αντιπροσωπεύει καλύτερα τις κορυφές Ρέκιν και Ερκαλ». Σίγουρα θα το κάνουν;

Φωτό: Ταιριάζει με την κορυφή; Πηγή: Shutterstock