Για τους Ευρωπαίους, η επιλογή της συρόμενης από ημίμετρα βραχυπρόθεσμης διάρκειας Ελλάδας είναι ενδεδειγμένη για να κρατούν τη χώρα υπό τον ασφυκτικό έλεγχό τους, δεδομένου του ελλείμματος εμπιστοσύνης που έχουν προς τις εγχώριες σημερινές ή μελλοντικές πολιτικές ελίτ.

Η Ευρώπη συνεχίζει να προσεγγίζει την περίπτωση της Ελλάδας όχι ως ένα πρόβλημα που σε μεγάλο βαθμό προκύπτει και από το υπέρογκο δημόσιο χρέος της, αλλά κυρίως ως ένα κατά βάση πρόβλημα ρευστότητας στην οικονομία της. Δεν πρέπει λοιπόν να εκπλαγούμε αν το φθινόπωρο δούμε να επαναλαμβάνεται ο ίδιος φαύλος κύκλος της ιδιότυπης «ελληνικής διάσωσης» που συνεχίζεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Όμως πιο ανησυχητικές, ακόμη και από τους σχεδιασμούς που έχουν οι Ευρωπαίοι κατά νου για τη χώρα μας, είναι οι ψευδαισθήσεις με τις οποίες η σημερινή δικομματική συγκυβέρνηση επιχειρεί να διανθίσει την ελληνική πραγματικότητα, η οποία κάθε άλλο παρά ρόδινη είναι και κάθε άλλο παρά προδιαγεγραμμένη είναι η εξέλιξη και εντέλει η κατάληξή της. Οι ανέξοδες υποσχέσεις για το «success story» που θέλουν να μας πείσουν ότι έχει ήδη αρχίσει να γράφεται στις σελίδες της ιστορίας μας, καθώς και οι ακάλυπτες επιταγές μιας επίπλαστης αισιοδοξίας για το αύριο από ανθρώπους που έχουν διασφαλίσει το δικό τους αύριο και δεν θα είναι στις σημερινές θέσεις και αξιώματά τους για να ζήσουν το αύριο των πολλών μαζί με εμάς, είναι χρήσιμες για τη χειραγώγηση ενός λαού που βαδίζει χωρίς πυξίδα. Δεν αλλάζουν όμως στο παραμικρό το βίαιο πρόσωπο της καθημερινότητάς μας, που τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια τεμαχίζεται σε δόσεις, πνίγεται σε πλαστές ελπίδες, δηλητηριάζεται από απειλές και εκβιαστικά διλήμματα, καθυποτάσσεται από τα δεσμά του φόβου και της μοιρολατρίας.

Την ίδια ώρα, μέσα σε ένα πρωτόγνωρο για τα ελληνικά μεταπολιτευτικά χρονικά κλίμα απαξίωσης των πάντων, οι σημερινές πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων αλληλοτροφοδοτούν –συνειδητά ή μη– αυτή την απαξίωση, εγκλωβισμένες στην τρέχουσα αντιπαράθεση του «ποιος μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από τα μνημόνια». Η δήλωση του Ευρωπαίου επιτρόπου Όλι Ρεν ότι «η Ελλάδα θα παραμείνει υπό καθεστώς ενισχυμένης επιτήρησης μέχρις ότου η χώρα ξεπληρώσει το 75% των δανείων που της έχουν χορηγηθεί από τα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη» (Οκτώβριος 2013) ξεγυμνώνει τις ψευδαισθήσεις με τις οποίες τροφοδοτείται καθημερινά ο ελληνικός λαός. Είναι ψευδαισθήσεις με τις οποίες γαλουχείται ο κόσμος, όσο ο χρόνος κυλά χωρίς τίποτε να αλλάζει προς το καλύτερο για τη χώρα και τους πολίτες της: η ανεργία καλπάζει, χιλιάδες νέοι άνθρωποι μεταναστεύουν στο εξωτερικό με την προσδοκία μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης, από λειτουργοί οι δημόσιοι υπάλληλοι μετατρέπονται σε επαίτες του κράτους, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα γίνονται καθημερινά αντικείμενο εκμετάλλευσης υπό το φόβητρο της απόλυσης, το εργασιακό περιβάλλον απορρυθμίζεται σε συνθήκες ζούγκλας, η αναξιοκρατία και η φαυλότητα καθορίζουν τις διαδικασίες επαγγελματικής ανέλιξης και κοινωνικής επιβίωσης, τα κοινωνικά αγαθά προς τους πολίτες περιστέλλονται, οι υπηρεσίες του κράτους αποσυντίθενται, απόρροια της υποχρηματοδότησης και της απουσίας δομών σωστής διοικητικής λειτουργίας, οι έχοντες την οικονομική δύναμη και πολιτική επιρροή συνεχίζουν να υπεκφεύγουν των φοροδοτικών υποχρεώσεών τους εις βάρος μισθωτών και συνταξιούχων, η μεσαία τάξη καταστρέφεται, τα χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών διευρύνεται, η δημοκρατία μας αμφισβητείται, ο κοινοβουλευτισμός απαξιώνεται με τις διαδικασίες κοινοβουλευτικού ελέγχου να έχουν καταντήσει πλέον διακοσμητικές, τα πολιτικά κόμματα αποστεώνονται υπό τη σκιά της αδιαφάνειας στην εσωτερική τους λειτουργία και στα οικονομικά τους, ο δημόσιος βίος ξεπέφτει κυριαρχούμενος από τη διεφθαρμένη και παρηκμασμένη πολιτική και κομματική νομενκλατούρα που είναι συνυπεύθυνη για τη χρεοκοπία της χώρας, οι θεσμοί κλυδωνίζονται από το έλλειμμα εμπιστοσύνης προς το έργο τους, τα μίντια παραπαίουν αυτοακυρώνοντας το ρόλο και το λόγο της ύπαρξής τους και κάποιοι νεοφασίστες μέσα σε αυτό το σκηνικό νοσηρότητας βρίσκουν την ευκαιρία να παρουσιαστούν ως αυτόκλητοι προστάτες του ποδηγετημένου ηθικού και της διαβρωμένης υπερηφάνειας ενός μπερδεμένου έθνους.

Όλα τα παραπάνω είναι οι λόγοι για τους οποίους αδυνατώ να κάμψω το φόβο που νιώθω όταν κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να αντικρίσω τα χρόνια που έρχονται. Κυριαρχούμαι από την ανησυχία ότι η ιστορία, έστω και με επιμέρους παραλλαγές, μπορεί να επαναληφθεί. Ότι το γνωστό παιχνίδι μετάθεσης ευθυνών από την προηγούμενη στην επόμενη κυβέρνηση και το αντίστροφο θα συνεχίσει να παίζεται στην Ελλάδα μέχρις ότου η βραδυφλεγής βόμβα της σοβούσας ελληνικής κρίσης, που από το 2010 πετιέται από τον προηγούμενο στον επόμενο, σκάσει τελικά στα χέρια εκείνου, που σε μια δεδομένη στιγμή θα επιλεγεί ως εξιλαστήριο θύμα για να επιβαρυνθεί με το έργο της αποχρέωσης ευθυνών και λαθών εκ μέρους προσώπων εντός κι εκτός των τειχών της χώρας. Πραγματικά θύματα είναι εύκολο να υποτεθεί ποιοι θα είμαστε.
Συνειδητό όνειρο ή σκληρή πραγματικότητα; Μένει να το δούμε στις νέες σελίδες που θα αρχίσουν από ’δώ και πέρα να γράφονται στο βιβλίο όχι της εφήμερης και παρωχημένης επικαιρότητάς μας, αλλά της συλλογικής και ανεξίτηλης ιστορικής μνήμης μας, η οποία είναι αυτή που θα κάνει εξ ονόματος των επόμενων γενεών την τελεσίδικη αποτίμηση της αλήθειας αυτού που ζούμε και της κατάληξής του».

Το συγκεκριμένο κείμενο αποτελεί προδημοσίευση του βιβλίου του Θάνου Δημάδη με τίτλο "ΣΤΟΝ ΔΑΙΔΑΛΟ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ: Εμπειρίες, ερμηνείες, γεγονότα από τα κέντρα λήψης αποφάσεων" από τις "Εκδόσεις 8". Η παρουσίαση του θα γίνει τη Δευτέρα 6 Οκτωβρίου στις 20.30 στην Αίγλη Ζαππείου και εκεί θα μιλήσουν για το βιβλίο οι: Μαριέττα Γιαννάκου (πρώην επικεφαλής ευρωβουλευτών ΝΔ), Λάκης Λαζόπουλος (ηθοποιός), Κωνσταντίνος Τζαμιώτης (συγγραφέας)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News