Τον Δημοσθένη Κοκκινίδη τον «γνώρισα» διαβάζοντας μια συνέντευξή του στο Βήμα το 1999. Τότε είχε δηλώσει «..δεν ήθελα ποτέ να είμαι πρωτοπόρος. Οι πρωτοπορίες για μένα εξαντλήθηκαν στις δύο πρώτες δεκαετίες του αιώνα». Μου είχε κάνει τότε εντύπωση η έλλειψη έπαρσης και ναρκισσισμού του πρώην Πρύτανη της ΑΣΚΤ, που στοχαζόταν τη δουλειά του σαν να μην του ανήκε. Σαν να ήταν ο ίδιος ένας εξωτερικός παρατηρητής και κριτής της.

Αυτόν των χαμηλών τόνων εικαστικό τον συνάντησα ξανά μέσα στα σημερινά δημοσιεύματα, σχετικά με την επιλογή του έργου του με τίτλο «Αντίθεση», το οποίο από εδώ και πέρα θα κοσμεί το Πρωθυπουργικό Γραφείο στο Μέγαρο Μαξίμου.

Έχει ήδη, βέβαια, προηγηθεί η επιλογή του φλογισμένου έργου του Θεόδωρου Στάμου, για το γραφείο της Βουλής, οπότε η έκπληξη από τη συγκεκριμένη κίνηση μάλλον απουσίασε. Οι υπεύθυνοι που διάλεξαν το έργο όμως κινήθηκαν σε μια κατεύθυνση που ενδόμυχα έτρεφα την ελπίδα ότι θα πάρουν. Και η οποία αφορά στην αναγνώριση της προσφοράς των νεότερων Ελλήνων ζωγράφων στην τέχνη και στον πολιτισμό. Για αυτό το λόγο και η χαρά μου ήταν μεγάλη.

Ο Δημοσθένης Κοκκινίδης ανήκει στη δεύτερη γενιά των δασκάλων-καλλιτεχνών της ΑΣΚΤ, αυτής του ’60 που πορεύτηκε παράλληλα με τις διεθνείς τάσεις της σύγχρονης τέχνης της εποχής της και λάτρεψε τις ανατροπές, τις καινούριες νόρμες αλλά και τον ασκητισμό της ευθυγράμμισης.

Στην «Αντίθεση», έργο του 1980, πρωταγωνιστεί το έντονο κίτρινο χρώμα – ο ζωγράφος έχει δηλώσει ότι πάντα έβλεπε το φως κίτρινο και το ξεχώριζε με σαφήνεια ανάμεσα στο γκρίζο και στο καφέ του αστικού αθηναϊκού τοπίου. Ο μουσαμάς φιλοξενεί στο κέντρο του δύο αφηρημένες σχηματικά, πλην σαφείς ανθρώπινες φιγούρες, σε τόσο στενό εναγκαλισμό, ώστε καταλήγουν να σμίγουν σε ένα σώμα. Είναι τοποθετημένες προκειμένου να αλληλοκοιτάζονται, ενώ η μία φαίνεται να μιλά καθώς η άλλη (η πιο σκοτεινή) ακούει. Και σε αυτόν τον πίνακα, όπως και στην υπόλοιπη γκάμα των έργων του εξπρεσιονιστή καλλιτέχνη, ο άνθρωπος ως έννοια δεν λείπει από την αντίληψη του Κοκκινίδη. Παραμένει εκεί. Παρών, ορατός. Αλλά ταυτόχρονα πλήρως ενταγμένος μέσα στο περιβάλλον του.

Κι ίσως αυτή η τοποθέτηση του ανθρώπινου στοιχείου να λέει πολλά για τον τρόπο σκέψης, πίσω από την επιλογή της «Αντίθεσης». Αφού για τον Κοκκινίδη  είναι «πάνω από όλα ο άνθρωπος» -ο οποίος τοποθετείται στο κέντρο των εξελίξεων- τι πιο ιδανικό από μια ακόμη έμμεση αναφορά, μέσω της Τέχνης, στον πυρήνα μιας πολιτικής σκέψης η οποία στρατεύεται για να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση.

Ο Δημοσθένης Κοκκινίδης έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και δεν ζωγραφίζει πια. Υπήρξε όμως ιδρυτικό μέλος της «Ομάδας τέχνης α» (1961-1967). Η βασική επιδίωξη αυτής ήταν να φέρει κοντά στη μοντέρνα τέχνη το ευρύτερο κοινό των αστικών κέντρων της χώρας. Η επιλογή του συγκεκριμένου έργου του ίσως να έρχεται την κατάλληλη στιγμή: προκειμένου να δώσει μια νέα ώθηση σε έναν παλιό σκοπό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News