Σαν σήμερα, 25 Νοεμβρίου του 2005,ανήμερα της Αγίας Αικατερίνης, έφυγε ένα από τα πλέον χαρισματικά παιδιά του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες του 20ου αιώνα. Χαρακτηρίστηκε ως το «Πέμπτο Σκαθάρι». Για μένα ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Ήταν ξεκάθαρα, ο Jim Morrison του ποδοσφαίρου.

Οι μέρες ευτυχίας, χαράς και ψυχικής ηρεμίας, αυτές που οι άγγλοι χαρακτηρίζουν ως “the halcyon days”, κρατάνε όλο κι όλο πέντε χρόνια. Από το 1961 όταν και εντάσσεται στο δυναμικό της  Manchester United, την ομάδα που λάτρεψε όσο καμία άλλη, έως το βράδυ της 29ης Μάιου του 1968, στο “Wembley”, στον 13ο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης κόντρα στην Benfica, σε μία παράσταση όνειρο που δόθηκε μπροστά σε εκατό χιλιάδες θεατές.

Στους ώμους του κουβαλούσε τόσο αστρόσκονη που έκανε το παιχνίδι του εξωγήινο. Περιείχε όλα αυτά τα στοιχεία που κάνουν το ποδόσφαιρο, όπως μου αρέσει να λέω, το πιο γενναιόδωρο, το πιο ενθουσιώδες, το πιο συγκινησιακό απ’ όλα τα ομαδικά αθλήματα. Με σπάνιο συνδυασμό ρυθμού –  ταχύτητας, πρωτόγνωρη επιτάχυνση,τέλεια ισορροπία, ασυνήθιστη τεχνική στη χρήση τόσο του αριστερού του ποδιού όσο και του δεξιού, ασύλληπτη ευκολία στο σκοράρισμα, άριστος στο ψηλό παιχνίδι, με μία ανείπωτη ικανότητα να καταργεί κάθε αμυντικό σύστημα, ο Bestie, συμπεριελάμβανε πάνω του όλα μα όλα τα θεμελιώδη συναισθήματα της σαγηνευτικής δύναμης  του ποδοσφαίρου. Ομορφιά, ευτυχία, ελευθερία, έμπνευση, δημιουργικότητα, μπρίο, φαντασία. Ηταν τέτοια η λάμψη που εξέπεμπε αυτή του η αστρόσκονη, που σε ηλικία εικοσιδύο ετών είναι πρωταθλητής Ευρώπης, έχει ψηφιστεί από το γαλλικό περιοδικό “France Football” καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής, ενώ παράλληλα ανακηρύσσεται καλύτερος Βρετανός ποδοσφαιριστής. Ο Bob Bishop, σκάουτερ της Man. United, όταν τον ανακάλυψε σε ηλικία δεκαπέντε ετών τηλεγράφησε στον Busby. Το τηλεγράφημα λιτό, όπως αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις. «Νομίζω πως βρήκα μια μεγαλοφυΐα». Ο ίδιος ο Busby έλεγε, πως μερικές φορές έμοιαζε να έχει έξι πόδια. O Diego δηλώνει πως οι μαγικές στιγμές του Best, ενέπνευσαν αυτόν και το παιχνίδι του. Ο Pele, o Sir Alex, o Eusebio τον αποκάλεσαν τον καλύτερο όλων και ο σπουδαίος Johan Cruijff περιέγραψε το παίξιμό του ως μοναδικό. Δυστυχώς όμως, όλη αυτή τη λάμψη, την αστρόσκονη, αδυνατεί να τη διαχειριστεί. Ανήμπορος να αντεπεξέλθει στη φήμη και την επιτυχία που τόσο απλόχερα του χάρισε το σπάνιο ταλέντο του, χάνει τον έλεγχο και η ιστορία της ζωής του σημαδεύεται από γυναίκες εκπάγλου καλλονής και από το χειρότερο ναρκωτικό, το αλκοόλ. Από κείνο το ιστορικό βράδυ του τελικού του Πρωταθλητριών για το οποίο ο ίδιος δηλώνει πως μετά το γύρο του θριάμβου δεν θυμάται τίποτα απ’ όλα όσα ακολούθησαν, η ζωή του παίρνει τη μορφή εκτροχιασμένου τραίνου. Η ψυχή του ταλαιπωρείται όσο καμία άλλη. Τα νοσοκομεία και τα κέντρα αποτοξίνωσης γίνονται  το δεύτερο του σπίτι. Και να σκεφτεί κανείς πως όλα ξεκίνησαν από ένα ποτηράκι που συνήθιζαν να πίνουν οι παίχτες πριν τους αγώνες εν είδει χαλάρωσης. Τι ειρωνεία; Πού να ‘ξερε τι κόλαση τον περίμενε;! Το πιο ωραίο δώρο που παίρνουμε όλοι μας είναι η ίδια η ζωή. Μόνο που όταν γινόμαστε ασεβείς απέναντι της, όταν επιδείξουμε αχαριστία, όταν φανούμε κατώτεροι της εμπιστοσύνης της, τότε και εκείνη, μας πληρώνει όχι με το ίδιο νόμισμα, αλλά με την πιο πρόστυχη της συμπεριφορά. Αφαιρώντας μας με τον πλέον επίπονο και στυγνό τρόπο όλα όσα κάποτε η ίδια μας προσέφερε. Ο Best ζούσε για να παίζει μπάλα και γι’ αυτό ένας ολόκληρος ποδοσφαιρικός πλανήτης ένιωσε γυμνός, έρημος και μόνος, κενός και άδειος από κάθε είδους συναίσθημα, όταν η ψυχούλα του ταξίδευε στις 12:55 το μεσημέρι του 2005, για την πόλη των αγγέλων. Φαίνεται πως της είχε ιδιαίτερη αδυναμία. Είναι αυτή η πόλη, η επίγεια τούτη τη φορά, που λάτρεψε, καθώς του χάρισε την ηρεμία που τόσο πολύ του έλειπε τα χρόνια που μεσουράνησε στα βρετανικά γήπεδα. Χαζεύοντας ξανά και ξανά τις εικόνες από το αντίο που του είπαν οι κάτοικοι του Belfast, οι φίλαθλοι στο Old Trafford, θαρρεί κανείς πως όλοι τους του ψιθυρίζουν τα λόγια της Λίνας, «για ‘σένανε μπορώ, στον Αδη να κατέβω και σέρνοντας ν’ ανέβω στο πιο ψηλό βουνό, πατρίδα να προδώσω, Θεέ μου, ντρέπομαι τόσο και όμως το μπορώ».

Το «Ο Καλύτερος», αν και προτιμώ τον πρωτότυπο τίτλο “BLESSED: The aytobiography”, είναι η δραματική όσο και εμπνευσμένη αφήγηση μίας εκπληκτικής ζωής, ειπωμένη από τον ίδιο τον κεντρικό της ήρωα, δίχως ωραιοποιήσεις και υπεκφυγές, για τη σκληρή μάχη που έδωσε κόντρα στον αλκοολισμό. Μια άκρως συναρπαστική, καθηλωτική αυτοβιογραφία, σε άψογη μετάφραση. Ισως η μία και μοναδική φορά κατά την οποία ο Bestie αποφασίζει και έρχεται ενώπιος ενωπίω με τους δαίμονες του, αφήνοντας μάλιστα να αιωρείται το ερώτημα, αυτό, το ίδιο που θέτει και ο Diego στον Emir Kusturica. Ενα ερώτημα που εμένα προσωπικά με στοιχειώνει διαρκώς. «Με είδες να παίζω μπάλα κάτω από τη κοκαϊνη(αλκοόλη). Φαντάζεσαι τι μπάλα θα είχα παίξει χωρίς αυτή;!;!».

Καθ΄όλη  τη διάρκεια σύνταξης  αυτού του κείμενου, πρέπει να ομολογήσω πως επανειλημμένως  ένιωσα τα μάτια μου να βαραίνουν, να γίνονται θολά. Μα ο Georgie Best, ανήκει σε αυτούς που δημιουργούν αιώνιους και αθεράπευτους έρωτες, έρωτες που ξεχειλίζουν απο πάθος, που μετατρέπουν έναν απλό λάτρη της μπάλας στον απόλυτο ζητιάνο του ποδοσφαίρου. Κρατάω πάντα μέσα μου μία εικόνα, μία φωτογραφία με τη σημαία της Αγγλίας. Αυτή την λευκή σημαία με το κόκκινο σταυρό του Αγίου Γεωργίου. Στο πάνω αριστερό τετράγωνο – Maradona good. Στο πάνω δεξί τετράγωνο – Pele better. Και στα δύο κάτω τετράγωνα – George / Best.Το Δεκέμβριο του 2007, επιστρέφοντας από το Δουβλίνο όπου βρισκόμουν για λόγους επαγγελματικούς, έφερα στις αποσκευές μου ένα t-shirt αφιερωμένο στο “Belfast – boy”, όπως του άρεσε να τον φωνάζουν. Στο πίσω μέρος αναγράφεται το παλμαρέ του με τους τίτλους που κέρδισε. Στο μπροστινό μέρος είναι η φιγούρα του και από κάτω το πιο όμορφο, το πιο γλυκό, το πιο αληθινό σχόλιο που θα μπορούσε κάποιος να του χαρίσει. “Talent money couldn’t buy”!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News