Πριν από έναν χρόνο, στις αρχές Ιουνίου του 2024, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε ανακοινώσει από το βήμα της 2^ης Διάσκεψης του ΟΗΕ για τους Ωκεανούς στην Αθήνα, την δημιουργία δύο θαλασσίων πάρκων, στο Ιόνιο και στο Νότιο Αιγαίο. Το τελευταίο θα περιελάμβανε περιοχές και νησίδες των Κυκλάδων και των Δωδεκανήσων.

Υπήρξε μία μάλλον έντονη τουρκική αντίδραση, αφού ειδικά στην περιοχή των Δωδεκανήσων η Αγκυρα έχει επενδύσει τεράστιο πολιτικό, διπλωματικό και (λιγότερο) στρατιωτικό κεφάλαιο, για την εδραίωση της γνωστής θεωρίας και πρακτικής των «γκρίζων ζωνών».

Κάπως έτσι και παρά το γεγονός ότι ελληνικές διπλωματικές πηγές εκείνη την περίοδο διαβεβαίωναν εμφατικά ότι η χωροθέτηση των πάρκων θα είχε ολοκληρωθεί εντός εξαμήνου, το σχέδιο πάγωσε.

Ακολούθησαν άλλες δημόσιες ανακοινώσεις και διαβεβαιώσεις, ότι σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα θα προχωρούσαν οι έρευνες και οι ενέργειες για την πόντιση του καλωδίου της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας.

Μόλις υπήρξε η σχετική κινητικότητα και αντέδρασε πάλι η Τουρκία, από το καλοκαίρι του 2024 πάγωσαν και αυτές οι διαδικασίες. Το θέμα παραμένει ως «θερμή εκκρεμότητα» με μία αιωρούμενη απειλή εκ μέρους της Τουρκίας για ένταση στο Αιγαίο ή ακόμη και εκδήλωση θερμού επεισοδίου, σε περίπτωση υλοποίησης του σχεδίου.

Με τον ορισμό της ημερομηνίας για τη συνεδρίαση του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας – Τουρκίας σε εκκρεμότητα, όπως και την αντίστοιχη ημερομηνία για την συνάντηση Κυριάκου Μητσοτάκη και Ταγίπ Ερντογάν, ο Πρωθυπουργός προχώρησε προ ημερών σε νέες ανακοινώσεις.

Από το βήμα της 3^ης Διάσκεψης για του Ωκεανούς στη Νίκαια, εξήγγειλε και πάλι τη δημιουργία των δύο θαλασσίων πάρκων, με μία όχι και τόσο ασήμαντη διαφορά: η χωροθέτηση σε αυτή τη φάση θα περιλαμβάνει το Ιόνιο Πέλαγος και την περιοχή των Νοτίων Κυκλάδων, όχι όμως και τις νησίδες στα Δωεδακάνησα· «συμπτωματικά» εκείνες για τις οποίες αντιδρά η Τουρκία.

Υπό αυτές τις συνθήκες βρήκαν αφορμή και πάτημα οι εκπρόσωποι του λεγόμενου εθνικοπατριωτικού μετώπου και κατηγορούν τον Μητσοτάκη για ενδοτικότητα, φτάνοντας μέχρι και την μομφή της εθνικής μειοδοσίας.

Η υπόθεση η ίδια και – κυρίως – η μέθοδος που έχει επιλέξει η κυβέρνηση γεννούν εύλογες απορίες. Ξεκινούν από τη σκοπιμότητα των ανακοινώσεων, περνούν στο κατά πόσον υπάρχει πράγματι σχέδιο άμεσης υλοποίησης και καταλήγουν στο πόσο έτοιμη είναι η Ελλάδα να αγνοήσει, να αποτρέψει ή και να αποκρούσει, αν παραστεί ανάγκη, τις αντιδράσεις της Τουρκίας, ειδικά αν αυτές εκδηλωθούν επί του πεδίου.

Πολλές φορές και σε διάφορες στροφές του κακοτράχαλου δρόμου του ελληνοτουρκικού διαλόγου γίνονται επικλήσεις στην αξία του ρεαλισμού και της νηφαλιότητας, έναντι της εύκολης κριτικής του εθνοπατριωτικού μετώπου.

Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιφρονήσει τον ρεαλισμό και την αξία του.

Μπορεί (και μάλλον οφείλει) όμως να αναρωτηθεί κάποιος, για ποιον λόγο η κυβέρνηση επιλέγει να κάνει πομπώδεις ανακοινώσεις και να καλλιεργεί προσδοκίες, όταν γνωρίζει ότι είναι πιθανό να μην επαληθευτούν στην πράξη.

Αγνωστη η απάντηση, όμως το αποτέλεσμα είναι δεδομένο: σήμερα ζητούνται εξηγήσεις και απολογίες που θα μπορούσαν να περιττεύουν αν δεν λέγονταν τόσα πολλά με τόση βιασύνη και ευκολία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News