Πότε-πότε τους λατρεύουμε τους Γερμανούς. Φτάνει να ψηφίζουν Die Linke, να κατεβάζουν καντήλια για την Μέρκελ και τον Γκουίντο Βεστερβέλε και να λένε ότι υποφέρουν από την κρίση. Εντάξει, όχι σαν κι εμάς με νεκρή αγορά, μικρούς μισθούς, ανεργία, ύφεση, συσσίτια, φοροδιαφυγή, ξεχαρβαλωμένο κράτος και το ενάμισυ πόδι έξω από την Ευρώπη.                                   

Διότι, όταν οι Γερμανοί παραπονιούνται και καταγγέλλουν την  «κρίση» κάτι προς το ψυχολογικό, υπαρξιακό, εφηβικό τους χάλι εννοούν. ‘Έτσι, τουλάχιστον, κατάλαβα εγώ από το περί κρίσης θέαμα “Protect me”, που έφερε η λατρεμένη μας Σαουμπίνε από το Βερολίνο στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και κινδύνευσε από τον ενθουσιασμό και το χειροκρότημα να γκρεμιστεί πριν την ώρα του το ωραιότατο κτίριο της Συγγρού. Τι είδαμε, παρακαλώ, επί σκηνής; Πολλή μοναξιά, καθόλου σεξ, άφθονες κρίσεις πανικού και γερο-γονείς, που οι καταθέσεις τους έπεσαν θύματα της Lehman Brothers.                                

Τέτοια πολυτελή βάσανα έχουν οι Γερμανοί; Τα σέβομαι απολύτως. Κι εμείς στους ψυχιάτρους τρέχαμε όταν ξεκοκαλίζαμε τα δάνεια, τα ΕΣΠΑ και τις επιδοτήσεις, όταν δεν ξέραμε σε ποιά εφορία υπαγόμαστε και είχαμε και κανά δυο βουλευτές για καβάντζα. Σήμερα κανά χαπάκι, και πολύ μας πέφτει.

Δεν λέω, πέρασα καλά με την παράσταση του Φάλκ Ρίχτερ. Γέλασα και συγκινήθηκα. Κυρίως όταν φέρναμε και ξαναφέρναμε στη σκηνή τους συντελεστές ευχαριστώντας τους (λίγο αναξιοπρεπώς, τολμώ να πω) που δεν μας αφήνουν μόνους μας, εμάς τους αποδιοπομπαίους τράγους της Ευρώπης. Διότι, δεν ξέρω αν το συνειδητοποιήσατε, αλλά μετά τις εκλογές η νέα εθνική μας μανία, ακόμα και του αγέρωχου του Τσίπρα, είναι να τραβολογάμε τους Ευρωπαίους ο καθένας προς τη μεριά του. Κυρίως αυτούς τους έρμους του Ολάντ. Που αν ήξερε ότι διαβάζουμε τις δικές του δηλώσεις, αλλά και του Φαμπιύς, μισές, μέχρι εκεί δηλαδή που βολεύει τον καθένα μας, θα τις είχε κόψει από καιρό.

Λέει, ας πούμε, ο Φρανσουά κάτι για ανάπτυξη και ευρωομόλογα; Θριαμβεύει ο γνωστός ευρωπαϊστής Λαφαζάνης. Μας υπενθυμίζει ο Λοράν τις ψιλοϋποχρεωσούλες που έχουμε προς την Ευρώπη; Α, κανένας δεν ακούει. Ο τίτλος ήδη στήθηκε τεράστιος: «Η Ελλάδα δεν βγαίνει από το ευρώ». Άσχετα αν ο νέος Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, με κάθε διακριτικότητα, βέβαια, και ευγένεια, έχει δηλώσει ξεκάθαρα και κατά λέξη: «σάς θέλουμε σε μια νέα Ευρώπη, αλλά δεν θα τα βάψουμε και μαύρα αν ψηφίσετε κόμματα πού θα σας κάνουν να εγκαταλείψετε το ευρώ».                 

Αφήστε αυτόν τον Κρούγκμαν. Αλλάζει κάθε μέρα και οπαδούς. Πότε τον σηκώνουν στους ώμους οι συριζαίοι, πότε οι πασόκοι και οι φιλελεύθεροι. Ανάλογα με το αν προφητεύει τη σωτηρία ή την καταστροφή της Ευρώπης (δεν αποφασίζει κι αυτός ο χριστιανός, να ηρεμήσουμε). Καμμιά φορά αναρωτιέμαι τι θέλουμε και βγάζουμε τα μάτια μας σε εφημερίδες και διαδίκτυο, τι ξενυχτάμε στην τηλεόραση όταν κατά βάθος μας όλοι μας έχουμε μουλαρώσει, έχουμε βρει τη λύση, τον «πόλο» μας – μέχρι και ο Κουβέλης. Άντε να τελειώνουμε, γιατί μας περιμένει πολλή δουλειά μετά τις εκλογές.                                 

Εγώ τη βρήκα τη δικιά μου. Όταν ο Τσίπρας θα κάνει αυτοδύναμη κυβέρνηση για να σώσει την Ελλάδα, την Ευρώπη και την ανθρωπότητα, θα βαλθώ να μετράω πόσα χρόνια θα χρειαστεί για να ξεφορτωθεί τις συνιστώσες του και να ξεδιπλώσει σαν άλλος Αντρέας, μην πω και Μιτεράν, το ρεαλιστικό, ώριμο πρόσωπό του. Γέρασα με τους Παναγιωτακόπουλους. Μην πεθάνω με τους Νταβανέλλους.     
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News