Στις βουλευτικές εκλογές στις 2 Ιουνίου 1985 η Ν.Δ., υπό την ηγεσία του Κ. Μητσοτάκη, είχε σχεδόν πείσει το σύνολο του εκλογικού σώματος ότι θα διεκδικούσε την εξουσία. Ο Μητσοτάκης διεξήγαγε έναν σκληρό προεκλογικό αγώνα, με αμέτρητες περιοδείες, σκληρή αντιπαράθεση και με παροχολογία. Μεταξύ άλλων, υποσχέθηκε φθηνότερα αυτοκίνητα, μέσω της μείωσης του τέλους ταξινόμησης των ΙΧ, και οδήγησε τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ στο ιστορικό σύνθημα «καλύτερα παπάκι, παρά τον Μητσοτάκη».

Η Ν.Δ. όντως αύξησε τα ποσοστά της στο 41%, αλλά συσπείρωσε και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, που νίκησε με 46%.

Το καλοκαίρι που ακολούθησε η Ν.Δ. το πέρασε σε κλίμα έντονης αναταραχής, καθώς η ανανεωτική αντιαβερωφική εσωτερική αντιπολίτευση, που είχε ως ηγέτη τον Κ. Στεφανόπουλο, έσπευσε να θέσει θέμα πολιτικής, αν και ο Στεφανόπουλος ουδέποτε έθεσε θέμα ηγεσίας.

Μετά τα μπάνια του λαού, τον Σεπτέμβριο, ο Μητσοτάκης έκανε τη μεγάλη ντρίπλα: υπέβαλε την παραίτησή του από την προεδρία της Ν.Δ., αλλά έθεσε εκ νέου υποψηφιότητα στην ψηφοφορία στην κοινοβουλευτική ομάδα (όπου εκλεγόταν τότε ο αρχηγός του κόμματος).

Ο Στεφανόπουλος βρέθηκε κατηγορούμενος ότι θέτει ζήτημα ηγεσίας, χωρίς να το έχει θέσει, απομονώθηκε και εξαναγκάσθηκε σε αποχώρηση από το κόμμα, μαζί με ολίγους φίλους. Ο Μητσοτάκης ήταν ο μόνος υποψήφιος στην ψηφοφορία, με μοναδικό αντίπαλο τα λευκά, και επενεξελέγη με μεγαλύτερη πλειοψηφία από ό,τι έναν χρόνο νωρίτερα, όταν είχε αντίπαλο τον Στεφανόπουλο.

Τα επόμενα χρόνια, μέχρι να αναλάβει τη διακυβέρνηση το 1990, κάθε αντιπολιτευτική φωνή εντός της Ν.Δ. είτε κατασιγάσθηκε είτε βρέθηκε εκτός κόμματος, στην αποτυχημένη περιπέτεια της ΔΗΑΝΑ.

Ο Μητσοτάκης γνώριζε πως είχε άνετη πλειοψηφία στην ΚΟ και γενικότερα στο κόμμα, κατάφερε με το στρατήγημα της παραίτησης-εκ νέου υποψηφιότητας να εξαερώσει την ανανεωτική πτέρυγα, απήλαυσε μερικά χρόνια ανεμπόδιστης ηγεσίας και τελικά πέτυχε τον πολιτικό του στόχο.

Όλοι γνωρίζουν ότι ο Φώτης Κουβέλης διαθέτει (έστω, διέθετε μέχρι πρόσφατα) συντριπτική πλειοψηφία στα κομματικά όργανα. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι αν επιδιώξει να παραμείνει, τα όργανα, εκτός απροόπτου, θα του κάνουν το χατίρι.

Αν εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, οι φωνές της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στη ΔΗΜΑΡ δεν θα βρίσκουν χώρο να αναπνεύσουν. Και όσες παραμείνουν εντός, θα είναι ηττημένες, ξέπνοες και ασήμαντες.

Μόνο που η Ν.Δ. το 1985 είχε λάβει 40,85%, όχι 1,2%. Ακόμη και αν ο Κουβέλης καταφέρει να ενισχύσει την ηγετική του θέση στο κόμμα, θα έχει την παραμικρή προοπτική; Θα μπορέσει να λύσει τον γρίφο της συνένωσης της κεντροαριστεράς με όρους, έστω χειρότερους, για το κόμμα του, από αυτούς που του προσφέρονταν μέχρι τις ευρωεκλογές; Ή μήπως ξαφνικά θα βρει η ΔΗΜΑΡ τη λύση στο ιδεολογικοπολιτικό αδιέξοδο της ευρωπαϊκής σοασιαλδημοκρατίας, επειδή θα σωπάσουν ο Λυκούδης, ο Ψαριανός και ο Οικονόμου;

Με ένα ανάλογο του μητσοτακικού στρατήγημα, μάλλον ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ απλώς θα δώσει συνέχεια στην αλληλουχία εσφαλμένων στρατηγικών επιλογών της τελευταίας διετίας, με μοναδικό σωσίβιο την πιθανή εκλογή στην Προεδρία της Δημοκρατίας είτε από την παρούσα Βουλή, είτε από την επόμενη όπου δεν θα απαιτείται ενισχυμένη πλειοψηφία. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News