Αν είσαι ξένος, είναι μπροστά σου, αλλά δεν το βλέπεις. Το κρύβουν τα σπίτια που έχουν «κολλήσει» πάνω του στις τρεις από τις τέσσερις πλευρές του. Για να πλησιάσεις τις θύρες του, πρέπει να περάσεις από κήπους και αυλές. Ακόμη και όταν στέκεσαι μπροστά στην κεντρική του είσοδο, δεν το πιστεύεις ότι βρίσκεσαι έξω από γήπεδο ποδοσφαίρου. Μοιάζει περισσότερο με γειτονιά της βικτωριανής εποχής.

Συνέβησαν πολλά στα γήπεδα, αυτό το Σαββατοκύριακο, στην Αγγλία και αλλού. Η Λέστερ έγινε η πρώτη ομάδα στον 21ο αιώνα που κατέκτησε τον τίτλο στην Πρέμιερ Λιγκ, αλλά μερικά χρόνια μετά υποβιβάστηκε. Η Εβερτον «τη γλίτωσε» την τελευταία στιγμή, και θα συμπληρώσει 70 διαδοχικές σεζόν στην Α’ Κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Η Ντόρτμουντ έχασε το τρόπαιο της Μπουντεσλίγκα με τρόπο αδιανόητο. Η Μπαρτσελόνα αποχαιρέτησε δυο εμβληματικούς της παίκτες, τον Μπουσκέτς και τον Αλμπα. Αλλά και το «Καμπ Νου», για πολύ καιρό. Η Παρί στέφθηκε πρωταθλήτρια Γαλλίας με ρεκόρ του Μέσι… Κι όμως, στην Ευρώπη συζητήθηκε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο το «Κένιλγουορθ Ρόουντ».

Μετά τον προβιβασμό της Λούτον στην Πρέμιερ Λιγκ αυτό το γηπεδάκι των 10.356 θέσεων θα είναι το μικρότερο στα χρονικά της κορυφαίας αγγλικής λίγκας που θα φιλοξενήσει αγώνες της. Δεν είναι μόνο μικρό, αλλά και… αρχαίο. Ζωντανό μνημείο μιας άλλης, πολύ μακρινής εποχής του ποδοσφαίρου. Κατασκευάστηκε το 1905 και δεν έχει ανακαινισθεί εδώ και (τουλάχιστον) 80 χρόνια.

Η Λούτον σχεδιάζει να χτίσει στο κέντρο της πόλης ένα ολοκαίνουργιο και υπερσύγχρονο στάδιο, 23.000 θέσεων, με την οικονομική υποστήριξη της Πρέμιερ Λιγκ. Μέχρι τότε, όμως, θα υποδέχεται την ελίτ του αγγλικού πρωταθλήματος στο προπολεμικό της, χαμηλοτάβανο γήπεδο με τους στενούς διαδρόμους, στο οποίο οι ψηλοί θα πρέπει να σκύβουν και οι εύσωμοι θα δυσκολεύονται για να φτάσουν στις θέσεις τους. Ενα επιπλέον πρόβλημα είναι πως οι θεατές της πρώτης σειράς μπορούν, απλώνοντας το χέρι, να αγγίξουν τους παίκτες που βρίσκονται κοντά στις τελικές γραμμές του αγωνιστικού χώρου.

Θα γίνουν, βεβαίως, κάποιες σημαντικές αλλαγές, ώστε να πληρούνται οι μίνιμουμ προδιαγραφές της Πρέμιερ Λιγκ. Θα αφορούν, κυρίως, τον χλοοτάπητα, τον φωτισμό και τις υποδομές για τα media και τον VAR. Επίσης, θα δημιουργηθεί μια αίθουσα Τύπου για 70 ανθρώπους – μέχρι τώρα οι συνεντεύξεις γίνονταν στο «Nick Owen Lounge», ένα μπαρ που εξυπηρετούσε τους θεατές πριν από τα παιχνίδια και στο ημίχρονο. Αλλά και πάλι: οι φιλοξενούμενοι στο «Κένιλγουορθ Ρόουντ» θα βιώσουν… σουρεάλ καταστάσεις.

Από την άλλη, θα είναι μια πινελιά ρομαντισμού. Εικόνες από το παρελθόν της ποδοσφαιρικής Αγγλίας, τις οποίες η Πρέμιερ Λιγκ δεν γνώρισε ποτέ, όμως οι παλιοί φίλαθλοι δεν έχουν ξεχάσει. Μιλώντας στο Athletic, ο εκτελεστικός διευθυντής της Λούτον, Γκάρι Σουΐτ, χαρακτήρισε αυτό το πρωτόγνωρο για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο σκηνικό ως ένα σημαντικό «κεφάλαιο για την Πρέμιερ Λιγκ» και τόνισε: «Είναι η πραγματική ζωή, το αληθινό ποδόσφαιρο. Ιστορία και παράδοση. Αυτό δεν είναι ένα αποστειρωμένο στάδιο. Εδώ υπάρχει ζωντάνια, συναίσθημα, το δάκρυ και η χαρά. Οποιος δεν μπορεί να το κατανοήσει, δεν αγαπά το ποδόσφαιρο».

Η Λούτον θα εμφανιστεί στην Πρέμιερ Λιγκ για πρώτη φορά. Ηταν ένα από τα ιδρυτικά της μέλη, όμως δεν πρόλαβε να συμμετάσχει στη νέα λίγκα. Το 1992 υποβιβάστηκε. Την πήρε η κάτω βόλτα, και έφτασε να αγωνίζεται στη National League (5η Κατηγορία). Επέστρεψε στα επαγγελματικά πρωταθλήματα το 2014, κυρίως χάρη στα 30 γκολ που πέτυχε εκείνη τη σεζόν (2013-2014) ο Αντρε Γκρέι, ο οποίος το 2022 ήρθε στην Ελλάδα για τον Αρη. Εκτοτε, η πορεία της ήταν μόνο ανοδική, και είχε ως πρωταγωνιστή τον Πέλι Ράντοκ – Μπανζού.

Ο 29χρονος μέσος από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό εντάχθηκε στη Λούτον (από την Κ21 της Γουέστ Χαμ) τον Ιανουάριο του 2014, όταν η ομάδα έπαιζε ακόμη στην 5η Κατηγορία. Ποτέ δεν θα ξεχάσει τι πέρασε τότε. Εχει να το λέει μέχρι σήμερα, ότι οι προπονήσεις γίνονταν σε ένα πάρκο, ανάμεσα σε κόσμο που έβγαζε βόλτα τα σκυλιά του. Σκέφτηκε να φύγει, αλλά δεν το έκανε. Εμεινε πιστός στους «καπελάδες» (συμπλήρωσε 367 συμμετοχές), και η υπομονή του ανταμείφθηκε. Εγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου που διάνυσε την απόσταση από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες έως την Πρέμιερ Λιγκ, παίζοντας στην ίδια ομάδα.

Τρόπαια δεν έχει να επιδείξει η Λούτον. Η κορυφαία της διάκριση, μέχρι σήμερα, είναι η κατάκτηση του Λιγκ Καπ το 1988. Εχει εμφανιστεί και σε έναν τελικό Κυπέλλου Αγγλίας (1959), όπου ηττήθηκε από τη Νότιγχαμ Φόρεστ. Αν καμαρώνει για κάτι, αυτό είναι ότι υπήρξε ο πρώτος επαγγελματικός σύλλογος της νότιας Αγγλίας (άρχισε να πληρώνει τους παίκτες του το 1890).

Τώρα έγινε ο 51ος που θα αγωνιστεί στην Πρέμιερ Λιγκ. Θα επιβιώσει σε αυτό το τόσο απαιτητικό περιβάλλον; Οι «μπουκ» απαντούν «όχι». Το ετήσιο μισθολογικό κόστος ολόκληρου του ρόστερ της Λούτον ανέρχεται σε, περίπου, 8 εκατομμύρια ευρώ – ο Ερλινγκ Χάαλαντ μόνος του κερδίζει τα διπλάσια (και βάλε). Οσες μεταγραφές κι αν κάνει το καλοκαίρι, με το τεράστιο μπόνους για τον προβιβασμό της, τα πράγματα θα είναι δύσκολα.

Προς το παρόν, άλλο είναι το πρόβλημα που βασανίζει τη διοίκηση του club: το πώς θα ανταποκριθεί στην τεράστια ζήτηση για εισιτήρια διαρκείας της νέας, ονειρεμένης σεζόν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News