Είναι κατά κάποιον τρόπο παράδοση στην Κίνα. Ο Ντενγκ Σιάοπινγκ πρέπει να προσβάλλεται, όταν δεν τιμωρείται. Ζωντανός είναι, πεθαμένος είναι, δεν έχει σημασία. Επί Μάο η Πολιτιστική Επανάσταση τον διέσυρε και επί Σι Τζιπίνγκ η καπιταλιστική ανάπτυξη τον μειώνει.

Πριν από 40 χρόνια ο Ντενγκ Σιάοπινγκ άλλαξε την πορεία της Κίνας στον κόσμο, πραγματοποιώντας το «μεγάλο άνοιγμά» της στην οικονομία της αγοράς, αντικαθιστώντας την ταξική πάλη (την οποία ο πούρος μαοϊσμός τη θέλει να συνεχίζεται μέσα στον σοσιαλισμό) με τον αγώνα για τον εκσυγχρονισμό του παραγωγικού συστήματος.

Το σημερινό κινεζικό καθεστώς του κρατικού καπιταλισμού (διότι το κράτος -ας μην το ξεχνάμε- παραμένει μονοκομματικό) τιμά τα 40 χρόνια της στροφής, και το λογότυπο «40» φιγουράρει εδώ και μήνες σε κρατικά έντυπα και εφημερίδες. Επειδή «η κινεζική ανάπτυξη αποτελεί πρότυπο για τις αναδυόμενες οικονομίες».

Τον Δεκέμβριο του 1978, μέσα από τα ανώτατα κομματικά όργανα, ο Ντενγκ ξεκίνησε τον «σοσιαλισμό με κινεζικά χαρακτηριστικά», δηλαδή την «περισσότερη αγορά» και τον «λιγότερο μαρξισμό». Η Κίνα, ουσιαστικά υπανάπτυκτη εξαιτίας της Πολιτιστικής Επανάστασης, όπως γράφει η ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera, άρχισε να τρέχει σε παραγωγικούς ρυθμούς και να πλουτίζει.

Ωστόσο σήμερα από την ηγεσία της χώρας εφαρμόζεται ένα ρεβιζιονιστικό σχέδιο εις βάρος του ρεβιζιονιστή Ντενγκ: ο Σι διέταξε να προπαγανδίζεται ότι η Νέα Εποχή (τα λεφτά, δηλαδή) εμπνέεται από τη δική του σκέψη. (Ασφαλώς η λέξη «σκέψη» δίπλα στο όνομα ενός κινέζου ηγέτη αναγκάζει τους παλιότερους να.. σκεφτούν ανακλαστικά την πολυθρύλητη «σκέψη του Μάο» και μάλλον να μελαγχολήσουν…)

Εικαστικά μαργαριτάρια

Η αναθεωρητική επιχείρηση είναι εμφανής στην έκθεση που παρουσιάζεται στο Εθνικό Μουσείο Τεχνών του Πεκίνου. Στο κέντρο μια ελαιογραφία του Σι και στο… βάθος, σχεδόν αδιόρατο, ένα άγαλμα του Ντενγκ.

Αφθονος χώρος παραχωρείται και στον πατέρα του κινέζου προέδρου, τον Σι Τζογχούν: αυτός απεικονίζεται σε ένα άλλο κάδρο ως καθοδηγητής, να δείχνει στον Ντενγκ τα καθέκαστα της τρομερής ανάπτυξης στη Σεντζέν, δηλαδή στην πρώτη ειδική οικονομική ζώνη της Κίνας, που ιδρύθηκε το 1980. Ο πίνακας με θέμα τον μπαμπά του Σι τιτλοφορείται  «Πρώιμη άνοιξη».

Η πραγματική ιστορία βέβαια δεν ταιριάζει με την εικαστική σύνθεση. Αλλά η τέχνη είναι «ελεύθερη» να εμπνέεται και από παραμύθια.

Ο πατέρας του Σι δεν «δίδαξε» τον Ντενγκ, αντιθέτως κάποια στιγμή περιθωριοποιήθηκε κατόπιν εντολής του. Στην έκθεση πάντως ο πατέρας Σι εμφανίζεται και σε έναν άλλον πίνακα να διδάσκει τους αγρότες πώς να ξεφύγουν από τα δεσμά της κολεκτιβοποίησης (ιστορική «λεπτομέρεια»: η κολεκτιβοποίηση πολεμήθηκε από τον Ντενγκ).

Η κινεζική οικονομία, παρατηρούν οι ειδικοί, αρχίζει να επιβραδύνεται. Και η ιταλική εφημερίδα κρίνει ότι πιθανώς σε αυτόν τον λόγο οφείλεται η προσπάθεια του προέδρου να διεκδικήσει για την οικογένεια Σι κάποιον αποφασιστικό ρόλο στις ιστορικές μεταρρυθμίσεις πριν από σαράντα έτη.

Με τον γιο του Ντενγκ, Ντενγκ Πουφάνγκ (που μία πρόσφατη ομιλία του για τα σκληρά χρόνια της Πολιτιστικής Επανάστασης αποσιώπησε ο Τύπος του Πεκίνου), ο Σι μοιράζεται σκληρές αναμνήσεις από εκείνη ακριβώς την «κόκκινη περίοδο».

Ωστόσο η επιχείρηση αναθεώρησης του αναθεωρητισμού του Ντενγκ και η ιδιοποίηση των επιτυχιών του από τον Σι, συνιστά πρόκληση, μια αντιπαλότητα μεταξύ των δύο «πριγκιπικών οικογενειών» της μεταμαοϊκής Κίνας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News