Η στοχοποίηση του Τζορτζ Σόρος από τον Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι τυχαία. Ο δισεκατομμυριούχος φιλάνθρωπος, που έχει δαπανήσει υπέρογκα ποσά για τη στήριξη της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποτελεί ιδανικό «εχθρό» για τη ρητορική της Ακροδεξιάς. Η υπόθεση, όμως, ξεπερνά το προσωπικό: αφορά τον τρόπο με τον οποίο η Δικαιοσύνη γίνεται όπλο πολιτικής εκδίκησης.

«Ενας διάσημος δικαστής της Νέας Υόρκης είχε πει κάποτε πως ένας ικανός εισαγγελέας μπορεί να πείσει ένα σώμα ενόρκων να απαγγείλει κατηγορίες ακόμη και σε ένα σάντουιτς με ζαμπόν» γράφει ο Εντουαρντ Λους στους Financial Times. «Αν λοιπόν ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ειλικρινής όταν λέει ότι ο 95χρονος Τζορτζ Σόρος είναι ένας “κακός άνθρωπος” που αξίζει να φυλακιστεί, δεν θα ήταν δύσκολο να βρεθεί ένα πρόχειρο κατηγορητήριο». Κι εδώ κρύβεται η ουσία, επισημαίνει: η Δικαιοσύνη των ΗΠΑ μοιάζει ολοένα και περισσότερο με προσωπικό εργαλείο εκδίκησης του Τραμπ. Η απαγγελία κατηγοριών στον πρώην διευθυντή του FBI, Τζέιμς Κόμεϊ, την οποία ο Τραμπ είχε ζητήσει ανοιχτά, είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη. Μια εποχή «δικών για το θέαμα» στην Ουάσινγκτον ίσως μόλις ξεκινά.

Για τον Τραμπ, ο Σόρος θα ήταν το «κερασάκι στην τούρτα». Σε αντίθεση με άλλους στόχους του, τον Μάρκ Μίλεϊ, πρώην αρχηγό Γενικού Επιτελείου, τον ειδικό εισαγγελέα Τζακ Σμιθ, ή τη γενική εισαγγελέα της Νέας Υόρκης, Λετίσια Τζέιμς, ο Σόρος δεν έχει προσωπικές κόντρες με τον Τραμπ. Ομως η αξία του είναι μεγαλύτερη: έχει δαιμονοποιηθεί από αυταρχικούς ηγέτες ανά τον κόσμο και θεωρείται «Αντίχριστος» από τη ριζοσπαστική Δεξιά των ΗΠΑ. Ανάμεσα στους πιο φανατικούς πολέμιούς του συγκαταλέγονται ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ο Βίκτορ Ορμπαν, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου και ο ινδός υπουργός Εξωτερικών Σουμπραμανιάμ Τζαϊσανκάρ. Επειδή ο δεξιός λαϊκισμός έχει εθνικιστικό χαρακτήρα, παίρνει πολλές μορφές· ο Σόρος είναι ο «παγκόσμιος δαίμονας» που μοιράζονται όλοι.

Κι αυτό, γράφουν οι FT, διότι έχει στηρίξει με περισσότερα από 32 δισ. δολάρια οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη Δημοκρατία και τη διαφάνεια. Το ίδιο το όνομα του ιδρύματός του, Open Society (Ανοιχτή Κοινωνία), είναι πρόκληση για όσους προτιμούν κλειστές κοινωνίες. Σαφώς, έχει υπάρξει μεγάλος δωρητής στους Δημοκρατικούς (στη Χίλαρι Κλίντον το 2016, στον Τζο Μπάιντεν το 2020 και 2024), αλλά αυτό δεν είναι κάτι ασυνήθιστο στην αμερικανική πολιτική σκηνή. Ο πραγματικός στόχος του Τραμπ δεν είναι ο Σόρος προσωπικά, αλλά η αποδυνάμωση ενός από τα ισχυρότερα ιδρύματα παγκοσμίως, ώστε να σιγήσουν και τα υπόλοιπα.

Ηδη, ο Τραμπ διέταξε τις ομοσπονδιακές αρχές να στοχοποιήσουν την «εγχώρια αριστερή τρομοκρατία» και χαρακτήρισε την «Antifa» τρομοκρατική οργάνωση. Μόνο που στην πράξη, η Antifa δεν υπάρχει ως συγκροτημένος φορέας με γραφεία ή λογαριασμούς· είναι περισσότερο ένας φαντασιακός εχθρός, χρήσιμος για την προπαγάνδα, σημειώνουν οι FT. Στο μυαλό των υποστηρικτών του Τραμπ, το Ιδρυμα Σόρος λειτουργεί ως υποκατάστατο της Antifa. Παρότι το Open Society απορρίπτει τη βία και δεν στηρίζει βίαιες οργανώσεις, οι δυνατότητες πίεσης που διαθέτει ο Τραμπ είναι πολλές.

Το Κογκρέσο έχει περάσει νόμο που επιτρέπει στο υπουργείο Οικονομικών να αφαιρεί το καθεστώς φοροαπαλλαγής από μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, καίριο πλήγμα για τον Σόρος. Ο Τραμπ μπορεί επίσης να χαρακτηρίσει εγχώριες οργανώσεις «τρομοκρατικές», βυθίζοντάς τες σε ατελείωτες έρευνες από την Εφορία και το υπουργείο Δικαιοσύνης. Αν και δύσκολα θα προχωρούσε μέχρι τη φυλάκιση ενός 95χρονου επιζώντος του Ολοκαυτώματος, έχει τη δύναμη να καταστρέψει ό,τι απέμεινε από τη ζωή και το έργο του.

Η ειρωνεία είναι ότι ανάμεσα σε όσους κάποτε ωφελήθηκαν από τον Σόρος βρίσκεται και ο Ορμπαν, που το 1989 σπούδασε στην Οξφόρδη με υποτροφία του. Αλλά και ο νυν υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Σκοτ Μπέσεντ, υπήρξε στενός συνεργάτης του, διαχειριστής του hedge fund του και αργότερα ιδρυτής του δικού του, με τον Σόρος να βάζει τότε 2 δισ. δολάρια. Σήμερα, το υπουργείο του Μπέσεντ μπορεί να πρωτοστατήσει σε οποιαδήποτε οικονομική κίνηση κατά του Ιδρύματος Open Society.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η νέα υπουργός Δικαιοσύνης, Πάμ Μπόντι, και ο διευθυντής του FBI, Κας Πατέλ, είναι πρόθυμοι να λειτουργήσουν ως «σκυλιά» του Τραμπ, εκκαθαρίζοντας τις υπηρεσίες από μη «πιστούς», καταλήγουν οι FT. Ο Μπέσεντ, ωστόσο, δεν έχει δείξει ακόμη ότι θα περάσει αυτή τη γραμμή. Η στάση του μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για το αν ο Σόρος –και γενικότερα οι μεγάλοι φιλάνθρωποι– θα βρουν τρόπους να προστατευτούν από την πολιτική εργαλειοποίηση της αμερικανικής δικαιοσύνης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News