Μία κυβέρνηση της αριστεράς για πρώτη φορά στη χώρα είναι γεγονός. Ο πρώτος σαραντάρης πρωθυπουργός στην Ελλάδα είναι επίσης πραγματικότητα. Και ένα κυβερνητικό σχήμα όπου η πλειοψηφία των ανθρώπων του ορκίζονται για πρώτη φορά υπουργοί -και μάλιστα με πολιτικό όρκο- είναι μία νέα αρχή που κάλλιστα ενέχει ψήγματα της εδώ και χρόνια πολυπόθητης πολιτικής αλλαγής. Και τα τρία αυτά δεδομένα είναι, προς το παρόν τουλάχιστον, ικανά να δώσουν στην πλειονότητα του ελληνικού λαού την ώθηση που αναζητά ώστε να νιώσει ότι -επιτέλους- κάτι αρχίζει να κινείται σε αυτήν τη χώρα. Προς την σωστή ή τη λάθος κατεύθυνση θα κριθεί από την ιστορία και ίσως όχι αναγκαστικά σε βάθος χρόνου. Αυτές είναι κάποιες γενικές παρατηρήσεις που θα μπορούσα να κάνω, θέλοντας ως πολίτης να συνοψίσω αυτό που ζούμε από την ώρα που έκλεισαν οι κάλπες το απόγευμα της περασμένης Κυριακής. Υπάρχουν όμως και κάποια πράγματα που επιθυμώ να καταθέσω δημόσια ως προσδοκία -ή για να το θέσω καλύτερα, ως ελπίδα- για το ήθος που περιμένω να επιδείξει η νέα κυβέρνηση, μιλώντας όχι γενικώς κι αορίστως από τη σκοπιά του πολίτη αλλά πολύ συγκεκριμένα από τη σκοπιά του ενεργού επαγγελματία που ανήκει στη νέα γενιά δημοσιογράφων αυτής της χώρας.

Στα τέλη του 2012 αναγκάστηκα να παραιτηθώ από το κανάλι στο οποίο εργαζόμουν ως ανταποκριτής για τον λόγο ότι ο διευθυντής του γραφείου τύπου του τότε πρωθυπουργού ήταν ολημερίς κι ολονυχτίς με ένα τηλέφωνο στο χέρι για να διαψεύδει όσα ρεπορτάζ δικά μου και άλλων συναδέλφων δεν του άρεσαν, είτε καλώντας απευθείας τους εργοδότες μας, ζητώντας τους να μας… «συνετίσουν», είτε εξαπολύοντάς μας απρόκλητες επιθέσεις μέσω… τουίτερ, κάθε φορά που δεν συμφωνούσε με τις απόψεις μας. Αυτό δυστυχώς ήταν μόνο μικρή κουκκίδα στο μεγάλο ψηφιδωτό των χονδροειδών παρεμβάσεων της προηγούμενης κυβερνητικής εξουσίας στον ρόλο των δημοσιογράφων και των μέσων ενημέρωσης στη χώρα. Γι' αυτό κι ένας από τους λόγους που από νωρίς κατέθεσα δημόσια την άποψή μου -είτε μέσα από την αρθρογραφία μου, είτε μέσω της πρόσφατης συγγραφικής μου δουλειάς- για την ανάγκη να απέλθει η προηγούμενη κυβέρνηση, ήταν γιατί πίστευα ότι τα τελευταία δυόμισι χρόνια που βρισκόταν στην εξουσία, η Ελλάδα βίωσε ένας καθεστώς ωμής λογοκρισίας και περιορισμού της ελευθερίας του λόγου, με το οποίο μία μερίδα των εγχώριων συμβατικών μέσων ενημέρωσης ηθελημένα – για λόγους που χρήζουν ανάλυσης σε επόμενο άρθρο- συμβιβάστηκε.

Η διαστρέβλωση των ειδήσεων και η παραποίηση της πραγματικότητας μέσα από πληρωμένες «αγιογραφίες» που αναλάμβανε εργολαβικά μερίδα του δημοσιογραφικού κατεστημένου, σε πλήρη συντονισμό με την τότε κυβερνητική εξουσία, είχαν γίνει καθημερινή πρακτική. Τελικά θύματα -εκτός από την αντικειμενική ενημέρωση του κόσμου- ήταν οι δημοσιογράφοι, και ειδικότερα όσοι από εμάς επιλέξαμε να υπερασπιστούμε την αλήθεια του ρεπορτάζ μας, να μην σκύψουμε υποτακτικά το κεφάλι σε απειλές και άνωθεν εκβιαστικές υποδείξεις και να πληρώσουμε φυσικά το ανάλογο τίμημα, είτε παραγκωνιζόμενοι από το σύστημα της κατεστημένης δημοσιογραφικής εξουσίας είτε χάνοντας ακόμα και τη δουλειά μας. Δε είναι τυχαίο ότι τα πρόσφατα στατιστικά στοιχεία διεθνών οργανισμών κατατάσσουν την Ελλάδα στις πρώτες θέσεις της λίστας των χωρών που υποφέρουν περισσότερο από απόπειρες χειραγώγησης της ελευθερίας του Τύπου και αλλεπάλληλα περιστατικά λογοκρισίας δημοσιογράφων.

Με δεδομένο ότι μέχρι σήμερα ο δημοσιογραφικός κόσμος έχει αποδειχθεί ανίκανος να επιδιώξει και να πετύχει την αναγκαία αυτοκάθαρσή του από τους πρόθυμους υπηρέτες τής κάτω από το τραπέζι συναλλασσόμενης δημοσιογραφίας, ευελπιστώ ότι η νέα κυβερνητική εξουσία δεν θα μπει στον πειρασμό να αναπτύξει αντίστοιχες σχέσεις δούναι και λαβείν με το σημερινό ευάλωτο δημοσιογραφικό κατεστημένο, που τώρα ψάχνεται να γαντζωθεί από εκείνους που μέχρι πρότινος λοιδορούσε όσο προσέφερε -σίγουρα όχι αφιλοκερδώς- τις υπηρεσίες του στους χθεσινούς ενοίκους του Πρωθυπουργικού γραφείου. Το ότι το χρηματοκιβώτιο του Μεγάρου Μαξίμου βρέθηκε άδειο από λεφτά, διόλου τυχαίο ίσως να μην είναι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News