Είναι στη συνείδηση κάθε σάπιου μυαλού πως ενα παιδί, νεαρός, κορίτσι, έφηβος, μικρότερος, μεγαλύτερος, αν είναι ένα ήσυχο παιδί -δηλαδή δεν κάνει τις γνωστές συνηθισμένες «εκδηλώσεις» ενθουσιασμού ή παιχνιδιών που κάνουν άλλα παιδιά- δεν είναι τόσο άνδρας, τόσο γυναίκα, τόσο κομμάτι μιας κοινωνίας που συνθηκολογεί με ό,τι της προσφέρεται στο πιάτο. Οτιδήποτε άλλο είναι παράταιρο.

Δεν θα μείνω μόνο στο γεγονός του Βαγγέλη, που δυστυχώς οι περισσότεροι φανταζόμαστε τι μπορεί να έχει συμβεί. Ζούμε εξάλλου σε μια κοινωνία που κατέχει το πιο βαθύ χαλί σε αυτόν τον πλανήτη. Χωράει πολλά. Όταν κάποιος τολμήσει να σηκώσει μια άκρη, βγαίνει η σκόνη που τυφλώνει και η δυσωδία. Κάθαρση μόνο στις αρχαίες τραγωδίες.

Δεν γνωρίζω αν αυτό το παιδί είναι -θέλω να ελπίζω ότι υπάρχει στη ζωή- ομοφυλόφιλος, όπως διαδίδεται, ή όχι. Εξάλλου το να κολλήσεις ενα post-it στο κούτελο κάποιου με τσιμεντόκολα, είναι το πιο εύκολο και μη δαπανηρό σκέψης. Αν δεν με έκραζαν κάθε πρωί που πήγαινα στο σχολείο και κάθε μεσημέρι που έφευγα από αυτό, στην πλατεία της Ακαδημίας Πλάτωνος (τι ειρωνία αλήθεια!), αν δεν με κορόιδευαν στα διαλείμματα οι υπόλοιποι μαθητές, ή κάποιοι καθηγητές, ω ναι.

Αλησμόνητη η φράση του καθηγητή Μαθηματικών, μετά απο βραδιά Αποκριάς, στην πρώτη ώρα.

«Κουρουπέ, πάλι κραγιόν φορούσαμε χθες βράδυ;», μπροστά σε όλη την τάξη. Τόσα γέλια. Τόση ντροπή σε μια παιδική ψυχή. Ήθελα να πεθάνω. Να μην υπάρχω. Με κάποιο τρόπο να άνοιγε μαγικά το πολύχρωμο μωσαϊκό και να εξαφανιζόμουν. Νομίζω είχε μωσαϊκό. Αλλά δεν άνοιξε. Αλλά δεν έκλαψα. Δεν τους έδωσα τη χαρά… εκείνη τη στιγμή. Στο σπίτι σπάραξε η ψυχή μου δυνατά.

Αν δεν συνέβαινε κάθε μέρα και κάτι καινούριο, θα είχα άλλη ζωή. Ήμουν καλός μαθητής, πολύ καλός, αλλά στην πρώτη Λυκείου τους… παράτησα. Έτσι ένιωσα. Ότι αυτούς παράτησα. Όχι την ίδια μου τη ζωή. Αν έμενα σχολείο, δεν θα έβγαινα στη λαίλαπα του πεζοδρομίου. Θα γινόμουν γυναίκα με εχέγγυα της προσφοράς του νου και όχι ενός μικροκαμωμένου κορμιού, βορά στο κάθε κοράκι.

Αν ο Βαγγέλης ήταν πιο «αντράκι» ως γνήσιος Κρητικός -δεν θα αναφέρω τι εχω «ζήσει» σε οίκο ανοχής στα Χανιά τέσσερα χρόνια απ΄ την πολύ αντριοσύνη, ειναι αντιεπαγγελματικό- θα έβρισκαν κάτι άλλο να τον πειράξουν. Υπήρξε, απο τις διάφορες αναφορές, πρόσφορο έδαφος γι' αυτό.

Τον σκέφτομαι. Τον πονάω. Τις πληγές του θα ήθελα να θρέψω, να του δώσω την πιο γλυκιά μου αγκαλιά, να του δείξω τον δρόμο του αποχωρισμού από τη συνθήκη που προανέφερα.

Ελπίζω να έχουμε σύντομα κάποια ευχάριστα νέα. Ευχάριστα για εμάς. Για τους δυνάστες του -ίσως- γιατί μπορεί να γλύτωσαν τις Ερινύες για μια ζωή. Γι' αυτούς που τους λείπει ένα όμορφο, γλυκό, ήσυχο και -είμαι τόσο σίγουρη- «ταλαντούχο» παιδί.

Το ονομαζόμενο bullying έχει τεράστιες δυνάμεις. Είναι Λερναία Ύδρα. Και αν δεν δράσουν οι αρμόδιοι, σε έναν κόσμο που ασχημαίνει στην ψυχή, θα έχουμε όλο και περισσότερα «χαμένα» παιδιά. Έχει πολλές μορφές. Δεν είναι απλό πράγμα. Καταστρέφει ζωές. Σας μιλάω με όλη την ταπεινότητα, που θα μπορούσα να έχω αυτές τις στιγμές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News